Gelukkig met weinig

Foto: Mirjam Noach


Haar wandeltempo lag laag, je zou het snel slenteren kunnen noemen.

De duinen zijn veel dichterbij dan ze dacht. Eindelijk kan ze daar urenlang rondstruinen zonder dat afstand een drempel is.
Ze bewaren geheimen, de duinen. Dat voel je, als je de tijd neemt om goed te kijken en te voelen waar je je begeeft. Wild en ruig, onverschrokken liggen ze daar en geen zee te hoog of storm te hard. De duinen zijn onze oeroude poortwachters tussen zee en land.

Een rondje van 5 kilometer leek haar een goede start. Het was alweer lang geleden dat ze echt had gewandeld. De voorjaarszon was krachtig, ze had haar trui in de fietstas gepropt en de winterjas voelde als een loden last. Het was maart. Haar wandeltempo lag laag, je zou het snel slenteren kunnen noemen. Ze bedacht dat het een verademing was om eens toe te geven dat ze geen haast had. Stap voor stap ging ze verder.
Overal lagen herten vredig te liggen. Voor hen hoopte ze dat de zomer aangenaam bleef met af en toe een goede regenbui, om de grond die hen voed, te voeden. ’s Avonds tijdens het Journaal zou de nieuwslezer vertellen over de extreme temperatuurverschillen op de Noord- en Zuidpool.
‘De Aarde zal uiteindelijk overstromen, bevriezen, vervolgens ontdooien en daarna zal het leven weer opnieuw beginnen’, zei ze tegen haar vriendin.
‘Dat zal dan ver na mijn dood zijn wanneer ik ben vervlogen in as’, voegde ze er nadrukkelijk aan toe.

In gepeins verzonken liep ze gestaag door en voor ze het wist had ze al een groot deel afgelegd. Zoals dat gaat wanneer je vrij van geest bent. Het bankje in de verte stond geduldig op haar te wachten. Toen ze zat, passeerde in stilte een jongeman met dezelfde slome tred.
Tijdens de wandeling was haar de weidsheid van het gebied opgevallen. Overal waar ze keek zag ze alleen maar natuur. Geen mensen, noch gebouwen of spullen.
De strakblauwe lucht afgetekend tegen duintoppen, de herten, de vogels die elkaar met hun getjirp het hof maakten, de eenzame zwaan; het paste allemaal in dit idyllische plaatje.
Op het bankje genoot ze van het uitzicht, de rust en het niks hoeven.
En ze fantaseerde dat ze vanaf nu vooral altijd gelukkig zou zijn met weinig.

Liever (ook voorgaande afleveringen) luisteren?

Door mirjammijmert

Informatie over de auteur kan je vinden op Over Mirjam (mijmert). Volgen? Klik op de knop. Werk in opdracht? Graag! Mail me met jouw vraag op contact@mirjammijmert.com Veel plezier met het lezen van mijn mijmeringen en gedichten. (Op alle publicaties van Mirjam mijmert rust auteursrecht. Kopiëren alleen toegestaan nadat via Mirjam mijmert hiervoor toestemming is verleend).

2 reacties

Geef een reactie

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. Log uit /  Bijwerken )

Verbinden met %s

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.

%d bloggers liken dit: