poëzie en proza, lezen en luisteren
Haar wandeltempo lag laag, je zou het snel slenteren kunnen noemen.
De duinen zijn veel dichterbij dan ze dacht. Eindelijk kan ze daar urenlang rondstruinen zonder dat afstand een drempel is.
Ze bewaren geheimen, de duinen. Dat voel je, als je de tijd neemt om goed te kijken en te voelen waar je je begeeft. Wild en ruig, onverschrokken liggen ze daar en geen zee te hoog of storm te hard. De duinen zijn onze oeroude poortwachters tussen zee en land.
Ook goede dingen komen tegelijkertijd
Met iedere stap die ze verder van huis liep, voelde ze het lichter worden, alsof er een last van haar schouders viel. Wat een verschil maakte dat.
Al lopende memoreerde ze dat hun tijd hier ook een beladen periode was geweest. Achteraf gezien hadden ze een groot risico genomen, het had hun relatie kunnen schaden maar ja, als het zo goed voelt om samen te zijn, dan kan je tien jaar wachten óf na een jaar gaan samenwonen.
In de zon en uit de wind stond hij daar zelfverzekerd zijn ding te doen in zijn comfortabele trui en spijkerbroek.
Ze maakte een wandeling die haar voornamelijk langs tochtige fietspaden leidde om in een woonwijk te komen waar ze iets ging ophalen.
Ze liep een bocht om en vervolgde haar weg richting de flat aan de voorkant van de wijk.
Vlakbij het complex aangekomen, zag ze een man bezig op de stoep. Hij droeg een dikke lichtblauwe jas, wanten en een muts. Gewapend met een prikstok en een vuilniszak ruimde hij in de koude schaduw al het vuil op dat rondzwierf in het perk vlak naast de overvolle grote bovengrondse papiercontainer. Deze man was bezig de troep van een ander op te ruimen, of was het zijn eigen weggewaaide rotzooi? Hij keek er ongelukkig bij, het was duidelijk dat hij helemaal geen zin had in deze bezigheid.
De koude wind sloeg tegen haar gezicht.
Hier gaat het om, dit zijn de geluksmomenten.
Het was alsof ik in een decor liep. De lucht was grijs, vol dikke wolken die waarschuwden dat er zomaar een bui zou vallen. De wind waaide behoorlijk, de zachte luchtstroom voelde prettig. Regelmatig keek ik naar boven om te checken of het droog zou blijven.
Het gras was groen, groener dan de dag ervoor toen ik daar ook liep. De bakstenen muren waren lichtergekleurd dan anders. De klaprozen nóg roder en vrolijker. Het water donkerder dan normaal.
Het was de lichtinval die veroorzaakte dat ik in mijn eigen vertrouwde omgeving rondliep alsof alles bewoog en ik stilstond. Het landschap dat werd opgelicht door die eigenaardige witte stralen zoals je ze ziet op schilderijen van oude meesters.
Alles trok voorbij.
Als een kind keek ik verwonderd rond; alsof ik daar voor het eerst liep. Ik leek me in een ander universum te begeven waar alles vrolijk en helder was. Opgenomen worden in de omgeving, een worden met jezelf. Zo’n alledaagse wandeling die totaal anders werd. Zo’n zeldzame ervaring waarvan je achteraf weet dat die je altijd bijblijft.
Net zoals die keer jaren geleden, op de rug van een kameel in de doodstille woestijn in Marokko, waar ik de zon zag ondergaan en het donker ervoor in de plaats kwam. Het is onmogelijk te beschrijven wat ik toen beleefde, een tocht zo duizelingwekkend mooi.
Hier gaat het om, dit zijn de geluksmomenten. Om te onthouden en te koesteren.
Die momenten moet je niet zoeken, die overkomen je.
Liever luisteren?
Mirjam mijmert 