poëzie en proza, lezen en luisteren
Met mijn kop omhoog, naar die strakblauwe hemel.
De zon schijnt volop aan
een strakblauwe hemel.
De kou hangt nog in de lucht.
Met mijn kop omhoog
naar die strakblauwe hemel
waait de wind door mijn haar.
Met muziek in mijn oren,
loop ik langs het water.
Ik lach, dit maakt me blij
want dit is geluk en dat maakt me vrij.
Ook te beluisteren!
Haar wandeltempo lag laag, je zou het snel slenteren kunnen noemen.
De duinen zijn veel dichterbij dan ze dacht. Eindelijk kan ze daar urenlang rondstruinen zonder dat afstand een drempel is.
Ze bewaren geheimen, de duinen. Dat voel je, als je de tijd neemt om goed te kijken en te voelen waar je je begeeft. Wild en ruig, onverschrokken liggen ze daar en geen zee te hoog of storm te hard. De duinen zijn onze oeroude poortwachters tussen zee en land.
Mirjam mijmert 