Mijmering – Mirjam mijmert

Schrijfrichting

_{Tadadiedum, 2, 3 – tadadiedum, 2, 3 – rust
dum, dumdiedum, dadadiedum
Omhoog en omlaag
Mijn schrijfrichting is van links naar rechts.}

De briljante musicus Kinan Azmeh componeerde Airports toen hij voor de zoveelste keer terzijde werd genomen door de immigratiedienst. Met dit nummer hoopt hij dat mensen zich verbinden, bijvoorbeeld door het mee te neuriën. In de muzikale voorstelling Scherpdenkers van Calefax Reed Quintet samen met Roxane van Iperen in het Concertgebouw Amsterdam, was dit de oproep aan het publiek. Volg het nummer, neurie het mee en verbind je aan elkaar. Dat inspireerde tot deze mijmering.

Schrijfrichting

Tadadiedum, 2, 3 – tadadiedum, 2, 3 – rust
dum, dumdiedum, dadadiedum

Het publiek wordt uitgenodigd mee te neuriën.
In mijn hoofd ontstaat een versimpelde partituur
bestaande uit een kromme lijn omhoog met bolletjes
die, zoals met alles, na het hoogtepunt weer omlaag gaat.
Omhoog en omlaag.
Mijn schrijfrichting is van links naar rechts.

Het verhaal van de begaafde musicus die zich
steeds weer bevindt in de troosteloze ruimtes van luchthavens.
Samen met anderen die net als hij, afwijken van de norm.
Stoelen op een rij tegen gebutste kleurloze muren.
Kamertjes waarin overwerkte ambtenaren hun standaardvragen
afvuren op mensen die deze situatie al zo vaak hebben meegemaakt,
dat ze het zonder verzet ondergaan.
De moedeloosheid geldt hen allen.

Tadadiedum, 2, 3 – tadadiedum, 2, 3 – rust
dum, dumdiedum, dadadiedum
Omhoog en omlaag
Mijn schrijfrichting is van links naar rechts.

Het publiek in de zaal weet zich geen raad met de uitnodiging.
De oproep ons allen te verbinden door klanken die omhoog en omlaag gaan.
Alleen maar neuriën, je hoeft er niet eens bovenuit te schreeuwen.
Zij horen het aan, kunnen zich nauwelijks verbeelden
hoe het is, daar in die troosteloosheid, keer op keer te zitten.
De mensen in deze zaal, zij voelen zich nauwelijks geroepen.

Tadadiedum, 2, 3 – tadadiedum, 2, 3 – rust
dum, dumdiedum, dadadiedum
Omhoog en omlaag
Mijn schrijfrichting is van links naar rechts.

En ik blijf schrijven. Ongecensureerd.
Op het vliegveld neurie ik de verbindende klanken.
Omhoog en omlaag.
Tadadiedum, 2, 3 – tadadiedum, 2, 3 – rust
dum, dumdiedum, dadadiedum

Gelukkig met weinig

Haar wandeltempo lag laag, je zou het snel slenteren kunnen noemen.

De duinen zijn veel dichterbij dan ze dacht. Eindelijk kan ze daar urenlang rondstruinen zonder dat afstand een drempel is.
Ze bewaren geheimen, de duinen. Dat voel je, als je de tijd neemt om goed te kijken en te voelen waar je je begeeft. Wild en ruig, onverschrokken liggen ze daar en geen zee te hoog of storm te hard. De duinen zijn onze oeroude poortwachters tussen zee en land.

Lees verder

Voor jou

Foto door How Far From Home op Pexels.com

Bezat ik maar een gave om jou van diegene te voorzien waarmee je tot in oneindigheid lang en gelukkig leeft.

Vanochtend moest ik aan je denken, gistermiddag eigenlijk al. Dat wist ik knap te parkeren er waren nog zoveel andere bezigheden die mij bezighielden.

Lees verder

Parallel

^{Ik zag de parallel met de menselijke opbouw,
het omhulsel waar in de loop van het ontstaan de bloedbaan, spieren en organen op elkaar zijn afgestemd}

De woning met de kale muren en de grijze betonnen grond.
Leidingen van diverse aard tonen zich open en bloot aan de toekomstige bewoner.
Het huis is in opbouw; verbindingen tussen systemen worden gelegd en aangesloten tot een functionerend op elkaar afgestemd geheel.
Wanden en vloer worden bekleed, laag na laag aangebracht.
Het wordt er warm en leefbaar.

Lees verder

De wandeling

Ook goede dingen komen tegelijkertijd

Met iedere stap die ze verder van huis liep, voelde ze het lichter worden, alsof er een last van haar schouders viel. Wat een verschil maakte dat.
Al lopende memoreerde ze dat hun tijd hier ook een beladen periode was geweest. Achteraf gezien hadden ze een groot risico genomen, het had hun relatie kunnen schaden maar ja, als het zo goed voelt om samen te zijn, dan kan je tien jaar wachten óf na een jaar gaan samenwonen.

Lees verder

Gili Trawangan

De onschuld van het tafereel deed mij al het andere vergeten.

Het was moeilijk de slaap te vatten. Wild en traag draaiend tikten de minuten voorbij in de onuitputtelijke stroom over van alles en nog wat.
De gedachte aan slapen dreef een herinnering naar de oppervlakte.
De onschuld van het tafereel deed mij al het andere vergeten.

Lees verder

Vurige zaligheid

Totdat de dagelijkse gang van zaken weer de overhand neemt en we ons laten regeren door onze kop, is er dat ene moment van vurige zaligheid.

Heb jij dat wel eens, dat je volstrekt onverwacht in aangename verrassing raakt bij de zachtheid van de huid die je zo goed kent, die je al zolang liefhebt.
En toch, soms, wanneer je in totale onbevangenheid verkeert, is die aanraking meer dan een streling of liefkozing. Dat je opnieuw beseft hoe bijzonder het is de zinnelijkheid te ervaren en voelt hoe intens liefhebben kan zijn.

Lees verder

Ouder en wijzer

_{Nu kon ze luisteren naar jongere generaties, hun worstelingen aanhoren en begrijpen waarmee ze te maken hadden.}

Warm weldadig douchewater stroomde over haar lichaam. Het ontspande en kalmeerde onrustige gedachten die heen en weer schoten. Met haar armen gevouwen, een over haar buik en de ander gekruist over haar borst, volgde ze de stralen glijdend van haar arm naar haar vingers.
Zo leek die hand jonger, meer als dat van een kind, nog een beetje zacht en bollig zonder fijne lijntjes.

Lees verder

Yuletide

^{Foto door Karolina Grabowska op Pexels.com}

_{Als het je gegeven is om in gezamenlijkheid met eten en drinken te vieren dat de korte dagen en de donkere periode achter je liggen, dan doe ik graag mee.}

Kerstmis is niet echt per se mijn favoriete tijd van het jaar. Teveel verplichtingen en te commercieel.
Bovendien heb ik niks met enig geloof, de geboorte van Jezus wordt door miljoenen maar altijd bewust, zonder mij gevierd.

Lees verder

De stem van mijn vader

De klank van zijn stem lijkt weg en toch, als ik focus hoor ik hem in mijn verbeelding praten.

Mijn vaders stem, het is al bijna zeven jaar geleden dat ik die voor het laatst hoorde. Op de allerlaatste dag van zijn aardse bestaan klonk hij weer net zo krachtig als ooit daarvoor; de trotse man die het leven ten volle had geleefd. Hij was een vechter, een overlever. Klein van stuk met grote mond, dát was mijn vader. Hij was de man die bij binnenkomst alle ogen op hem gericht wist.

Lees verder