In de zon en uit de wind stond hij daar zelfverzekerd zijn ding te doen in zijn comfortabele trui en spijkerbroek.
Ze maakte een wandeling die haar voornamelijk langs tochtige fietspaden leidde om in een woonwijk te komen waar ze iets ging ophalen.
Ze liep een bocht om en vervolgde haar weg richting de flat aan de voorkant van de wijk.
Vlakbij het complex aangekomen, zag ze een man bezig op de stoep. Hij droeg een dikke lichtblauwe jas, wanten en een muts. Gewapend met een prikstok en een vuilniszak ruimde hij in de koude schaduw al het vuil op dat rondzwierf in het perk vlak naast de overvolle grote bovengrondse papiercontainer. Deze man was bezig de troep van een ander op te ruimen, of was het zijn eigen weggewaaide rotzooi? Hij keek er ongelukkig bij, het was duidelijk dat hij helemaal geen zin had in deze bezigheid.
De koude wind sloeg tegen haar gezicht.
De straat ging over in een hofje met vrijstaande huizen en een groenstrook in het midden.
Aan het eind zag ze een bewoner bij een ondergrondse papiercontainer staan. Hij werd omringd door veel grote dozen. Papier weggooien bleek vrijwel iedereen in het weekend te doen, net zoals zij ook deed, totdat ze doorkreeg dat de containers op woensdag werden geleegd.
Deze bewoner maakte het zich makkelijk. Ze zag hoe, alsof het de normaalste zaak van de wereld was, hij de bak aan de zijkant opende met een illegale sleutel. In de zon en uit de wind stond hij daar zelfverzekerd zijn ding te doen in zijn comfortabele trui en spijkerbroek.
‘Zou hij het karton klein maken’, vroeg ze zich af.
Wandelend in windstilte ritste ze haar jas open.
Ze dacht terug aan laatste keer dat zij liep te klooien met die ijzeren klep die altijd zo gemeen terugveerde als het papier naar beneden was gedonderd. Menigmaal had ze er een blauwe plek of schrammen aan haar handen aan overgehouden. Daar zou deze man geen last van hebben. Mazzelaar.
Ze groette en zag in het voorbijgaan dat het hele brengparkje, met vijf verschillende containers keurig netjes was. Geen spoor van zwerfvuil te zien. Dát was pas opmerkelijk.
Pas later merkte ze hoe het haar bezighield; twee mannen die in essentie op een zaterdagochtend dezelfde activiteit uitvoerden, waarbij de omstandigheden zo opvallend veel van elkaar afweken.
Papier hier. Hoe een straatlengte een wereld van verschil kan zijn.
Liever luisteren?
Mirjam mijmert 