
Hoe is het om te zijn weggerukt van de gemeenschap waarbinnen jij je ding deed?
Dat het zomaar kan, een land binnenvallen, grenzen overschrijden, mensen vermoorden. Dat is toch absurd? Dat wat gisteren je huis was, ligt nu in puin. Ik probeer te voelen wat het betekent als je moet vluchten, als je alles moet achterlaten. Als je nooit eerder daarover hebt nagedacht omdat er geen aanleiding toe was. En dan ineens, van de een op de andere dag, ren je met je bezittingen waarvan je op dat moment denkt dat die het allerbelangrijkste zijn, naar een bus die je naar een veilige plek over de grens brengt. Tenminste, als je de mazzel hebt dat je kán vluchten.
En dan? Wat gebeurt er dan met een mens? Hoe ga je om met de wetenschap dat waar je woonde, met de grond gelijkgemaakt is? Dat je nu in een buitenland bent zonder al die dingen die ook deel uitmaakten van je leven?
Hoe is het om te zijn weggerukt van de gemeenschap waarbinnen jij je ding deed? Je grote liefde, je werkkring of de tennisclub, je schoolvrienden, je oma en opa, de stoel waarin je zo graag las, het bureau waar de laatste tekening nog ligt, de bioscoop die je zo graag bezocht, de hond die je moest achterlaten. Ontheemd, losgerukt van je wortels, doorgesneden van al dat was.
Je hebt hopelijk een grote tas meegesleept met daarin persoonlijke spullen. Je wordt opgevangen en je bent dankbaar maar na een paar dagen verlang je naar privacy, wil je rust aan je kop, in stilte verwerken waar je bent, wat je achterliet en wat je nog te wachten staat. Want het is onmogelijk te bevatten wat je is overkomen. Hoe had je kunnen bevroeden dat de dreigende agressieve invasie daadwerkelijk zou worden uitgevoerd? Er is niemand die hier om heeft gevraagd. Zoveel mensen nodeloos pijn aangedaan, ik word er zó verdrietig van, waarom was dit nou nodig?
Ik probeer te voelen wat het betekent als je moet vluchten, als je alles moet achterlaten, alles kwijtraakt en ik besef dat je dat pas echt weet als je die mensonwaardige verschrikking meemaakt.
Precies dat wat werd geprobeerd te voorkomen; in een beslissend moment doorgehaald.
Stop deze geweldsexplosie. Stop het overschrijden van grenzen en vermoorden van mensen. Laten we in plaats daarvan als wereldbevolking samen iets opbouwen en wereldvrede als topprioriteit stellen. Laten we daarmee eindelijk eens tonen dat we echt intelligente wezens zijn.
Liever luisteren?
Moedig hoe je woorden probeert te vinden voor iets waar gewoon geen woorden voor zijn. Ik voel alleen maar schaamte voor waar wij als mens toe in staat zijn:,agressiviteit en passiviteit vieren hoogtij. De uitdaging van vandaag is verbinding met elkaar, met de vluchtelingen, de strijders, de jonge Russische dienstplichtigen, het Russische volk, verbinding met onze aarde waar wij op mogen leven. ♥️
LikeLike
Het is ontzettend moeilijk de juiste toon te vinden. Ik veroordeel deze oorlog ten zeerste en ik moest er iets over schrijven. En ik ben het met je eens; verbinding met iedereen is de sleutel. ❤️
LikeLike