Hoe is het om te zijn weggerukt van de gemeenschap waarbinnen jij je ding deed?
Dat het zomaar kan, een land binnenvallen, grenzen overschrijden, mensen vermoorden. Dat is toch absurd? Dat wat gisteren je huis was, ligt nu in puin. Ik probeer te voelen wat het betekent als je moet vluchten, als je alles moet achterlaten. Als je nooit eerder daarover hebt nagedacht omdat er geen aanleiding toe was. En dan ineens, van de een op de andere dag, ren je met je bezittingen waarvan je op dat moment denkt dat die het allerbelangrijkste zijn, naar een bus die je naar een veilige plek over de grens brengt. Tenminste, als je de mazzel hebt dat je kán vluchten.
Waarom wordt de verantwoordelijkheid van de man nergens besproken?
Woest ben ik als ik dit artikel lees in de Volkskrant van 2 oktober 2021: “Rechter legt vrouwen die niet voor hun kinderen kunnen zorgen verplichte anticonceptie op.” Rechters hebben, volgens de Wet verplichte geestelijke gezondheidszorg, het recht om vrouwen met ernstige psychiatrische problemen verplichte anticonceptie op te leggen. Let op, het gaat hier om nieuwe wetgeving, van kracht sinds begin vorig jaar. Sinds de wet van kracht is, is aan minstens zes kwetsbare vrouwen een zorgmachtiging voor verplichte anticonceptie gegeven. Oud kinderrechter Cees de Groot noemt het in de Volkskrant ‘een sensationele doorbraak’ en volgens de NOS een ‘buitengewoon heugelijke ontwikkeling’.
Hè? Wat gebeurt hier nou? Een vrouw verplichten tot anticonceptie om zwangerschap te voorkomen omdat ze ernstige psychiatrische problemen heeft en een mannelijke kinderrechter die hierover halleluja jubelt? Maar hoe zit dat dan ook alweer met zwangerschappen? Is een vrouw in staat om alleen met eitjes zwanger te raken? Want dat is wat deze wetgeving suggereert. Omdat de vrouw zwanger is en zíj niet in staat is om voor het kind te zorgen, word ze verplicht tot anticonceptie middels de prikpil. Waar dient sperma dan voor? Verdomd, dat heb je nodig om het eitje te bevruchten. En wie zijn de leveranciers van dit zaad? Mannen. Welke verplichte anticonceptie krijgen zíj dan opgelegd als ze een vrouw met ernstige psychiatrische problemen bezwangeren?
In het Volkskrantartikel staat ook dat ‘…..zogenaamde ‘onmachtige’ vrouwen kinderen op de wereld zetten die zij zelf niet kunnen verzorgen en vaak al meteen na de geboorte moeten afstaan. Dat is niet in het belang van het kind en niet in het belang van de moeder vindt ook Paul Vlaardingerbroek, emeritus hoogleraar familie- en jeugdrecht aan de universiteit van Tilburg…’ Sinds wanneer ligt de verzorging weer volledig bij de vrouw? We waren toch zo hard bezig om de zorg en de verantwoordelijkheid voor kinderen gelijk te trekken tussen de partners?
Waarom wordt de verantwoordelijkheid van de man nergens besproken? Het wordt verdomme niet eens aangestipt! In de laatste alinea van het NOS-artikel staat alleen: ‘het steriliseren van mannen ligt nog gevoeliger, zegt De Groot. “Omdat dat als onomkeerbaar geldt. Bij de prikpil is het een kwestie van drie maanden, de behandeling kan eventueel herhaald worden”, zegt De Groot.” Dus dáarom verplicht je de vrouw tot anticonceptie, daarom raken we die integriteitskwestie over de beschikking van je eigen lichaam bij mannen niet aan, omdat het bij mannen nóg gevoeliger ligt. Dat is toch absurd?
Begrijp me goed; het krijgen van kinderen is een grote en levenslange verantwoordelijkheid. Het is een beslissing waarover van te voren goed moet worden nagedacht. Het is mijn mening dat kinderen die opgroeien in een stabiele gezinssituatie, een grotere kans hebben om goed terecht te komen in deze soms ontzettend moeilijke maatschappij. Mijn woede schuilt in de aard van de berichtgeving waarbij mannen van iedere verantwoordelijkheid worden vrijgepleit.
Alsof we in Nederland in een oogwenk terug in de middeleeuwen zijn, waar door mannen wordt bepaald wat goed en slecht is voor vrouwen. Zo voelt deze wetgeving én berichtgeving. Dat het mannen zijn die deze beslissing toejuichen, dat er voor vrouwen wordt beslist, vind ik ronduit walgelijk. Als vrouwen niet goed uitkijken, dan zijn alle rechten waarvoor zo hard is gestreden, met één pennenstreek doorgehaald. Wees gewaarschuwd.
Mijn hoofd zit zó vol met het halen van deadlines dat het ontbreekt aan inspiratie.
Met een hoofd vol zorgen of werkstress is het moeilijk te ontspannen. Je raakt zo uitgeput van de druk dat je het weekend gebruikt om niets te doen. Je staat in de wachtstand en de tijd en alle mooie dingen trekken, zonder dat je er bewust notie van hebt genomen, aan je voorbij. Eigenlijk zit je te wachten op maandagochtend zodat je verder kan gaan met de stapel werk die je aan het begin van je weekend hebt achtergelaten. Omdat je geen actie onderneemt in het weekend, kom je wel tot rust maar niet tot geestelijke rust. Je zit, zeker als je thuiswerkt, te dicht op je werk. Langzaam merk je dat je blikveld zich vernauwt, dat inspiratie uitblijft, dat je leeg raakt. Hoe ik dat weet? Nou, ik zit er middenin. En dat leidde ertoe dat de tekst voor deze blog pas op het allerlaatste moment is geschreven. Mijn hoofd zit zó vol met het halen van deadlines dat het ontbreekt aan inspiratie. Dat is een slecht teken. Ik ben bewust minder gaan werken, onder andere om meer te kunnen schrijven. En nu lijkt dat even helemaal mis te gaan. Minder werken is leuk, maar je wil wel iets opleveren dat kwalitatief goed is. Balans! Ja, ja, allemaal prachtig in theorie en als het je lukt om altijd in balans te zijn, dan feliciteer ik je daarmee; dan weet jij hoe het werkt. Ik ben nog lerende. Het komt goed, dat is dan weer een geruststelling. Omdat het ernaar uitziet dat de deadlines gehaald worden, dat ik goed werk heb geleverd. Het vooruitzicht dat mijn hoofd dan vrij is van deze zorgen en dat de ruimte zich zal vullen met woorden die zich tot zinnen vormen, daar kan ik nu al blij van worden. Nog even doorbijten. Je bent er bijna. Je kan het.
Het was een fantastische periode waarin iedereen wel een beetje gay leek.
Afgelopen week berichtte de NOS op hun site dat Hongarije ‘promotie’ verbiedt van homoseksualiteit onder jongeren. Boeken, films en andere media met seksuele inhoud die niet heteroseksueel is, worden verboden. Ook reclameuitingen waarin homo- of transseksualiteit wordt genormaliseerd, mogen niet meer worden vertoond. In Rusland geldt een dergelijk verbod al sinds 2013. In Polen zijn er sinds eind 2019 bijna tachtig ‘LHBT-vrije’ zones. Zien jullie net als ik, hoe wetgeving sluipenderwijs wordt ingevoerd? Uitsluiten, verbieden, strafbaar stellen. Doet jou dat ook ergens aan denken?
Onlangs keek ik de laatste aflevering van de Roze revolutie. Daarin werd teruggekeken op de jaren ’90 met als hoogtepunten de Gay-games, de vrijheid die werd ervaren en, uiteraard, de invoering van het homohuwelijk op 1 april 2001. Dat werd afgezet tegen de huidige situatie. Volgens de sprekers in het programma is er sprake van verpreutsing en heerst er, in tegenstelling tot de jaren ’90, een sfeer van angst en onvrijheid. Genoemde periode heb ik uitbundig in Amsterdam, destijds Gay-capital of the world, meegemaakt. Het was een fantastische periode waarin iedereen wel een beetje gay leek, zo vrolijk was het.
De afstand van Amsterdam naar Boedapest is ruim 1.100 kilometer. De afstand van Amsterdam naar Warschau is bijna 1.100 kilometer. De afstand van Amsterdam naar Moskou bedraagt bijna 4.900 kilometer. Binnen één tot maximaal vijf dagen rijden ben je in een van bovengenoemde landen. Wetgeving en uitsluiting daar, verpreutsing en vijandigheid hier.
Er hangt iets in de lucht. Met een gevaarlijke onderstroom en weinig tegenwind.
Al een paar dagen speelt het woord of begrip ‘gemeenschap’ door mijn hoofd. Dit komt door het koor waarvan ik lid ben; Singing Unlimited (SU). De reden om lid te worden, was weer te willen zingen, iets voor mezelf te doen. Dat laatste blijkt in de praktijk iets te zijn wat je samen doet: gezamenlijk een nummer instuderen en dat zo goed mogelijk, zuiver en vol gevoel zingen. Wat mij raakt, is dat een band is gesmeed die de vereniging als geheel een sterke club maakt. Binnen dat grote geheel zijn er ook directe, korte lijnen ontstaan tussen diverse leden. Die sterke sociale cohesie is de kracht van SU. Het koor verbindt ons veel meer dan de paar uur per week die we samen zingen. Het blijkt een kleine gemeenschap te zijn, die onder andere dient als sociaal vangnet, om ongelooflijk veel plezier te hebben, een plek om los te raken van drukke agenda’s en een proeftuin is voor onvermoede talenten. Dat kan alleen als je de omgeving veilig genoeg acht om je te durven tonen en uiten. Die extra dimensie naast het zingen vind ik bijzonder. Het is een stimulerende omgeving die je zowel uit je comfortzone haalt om steeds en opnieuw het beste van jezelf te geven en er tegelijkertijd voor zorgt dat je dichter bij jezelf staat waardoor je stappen zet omdat je je sterk voelt. In de afgelopen jaren hebben diverse leden een ingrijpende beslissing genomen. Misschien dat ons koor, door repetitie, onze resultaten en de sociale verbondenheid een bijdrage heeft geleverd aan persoonlijke groei. Boven alles is het fabuleus dat ruim een jaar na de invoering van beperkende maatregelen wegens COVID-19 nog steeds iedereen lid is en dat de online repetities een hoge aanwezigheid kennen. Mensen missen elkaar. Iedereen snakt ernaar om weer sámen te zingen en díe energie te voelen. Als het zien van beelden van eerdere repetities al tot tranen roert, dan is het live nog mooier. Voordat ik helemaal afdwaal en dit schrijven een lyrisch Singing Unlimited hoogtepunt wordt; mijn gedachten betroffen vooral dat het koor ons zoveel meer bindt en brengt dan alleen zingen. Het gaat er ook om wat we nastreven, op welke manier we dat doen, de zorg voor elkaar en dat we elkaar respecteren. In essentie de vertaling van een veilige samenleving. En precies dat hele pakket wat onze vereniging heeft en geeft, is wat ik iedereen gun: een hele mooie samenleving.
Ik wil iedereen die liefde en gevoel heeft voor poëzie, dichten of taal uitnodigen om aan deze wedstrijd mee te doen.
Polderdichter!
Zo heette mijn blog op 1 februari 2018. Dat was mijn eerste dag als allereerste Polderdichter Haarlemmermeer. Deze week staat mijn allerlaatste interview als Polderdichter in de lokale krant. Onder andere vanwege corona was de verkiezing voor een nieuwe Polderdichter uitgesteld. Nu is het dan eindelijk zover. In mijn nieuwe rol als jurylid hoop ik dat er veel gedichten, in alle soorten en maten, worden ingestuurd. Ik ben er trots op dat het een vervolg krijgt, omdat daarmee is aangetoond dat het ambt van Polderdichter een bijdrage levert aan de cultuur in onze gemeente. Op naar de tweede editie van Polderdichter Haarlemmermeer!
Artikel in HC Nieuwsblad en Witte Weekblad van 14 april 2021
Word de nieuwe Polderdichter van Haarlemmermeer
“Het waren twee fantastische, leerzame jaren.” De Bibliotheek en de gemeente Haarlemmermeer zijn op zoek naar de nieuwe Polderdichter van Haarlemmermeer. In 2018 werd deze wedstrijd gewonnen door Mirjam Noach. Afgelopen twee jaar heeft zij mooie gedichten geschreven voor onder andere de Bibliotheek en de gemeente. Deze gedichten zijn nu gebundeld in een boek. Noach is met veel plezier Polderdichter geweest en is er nu klaar voor om het stokje over te dragen. Iedereen mag meedoen aan de wedstrijd. ‘Oud’ Polderdichter Noach zit in de jury. “Iedereen die iets met dichten doet, van klassiek tot spoken word of rap, alles is goed. Ik let er vooral op of iets inhoud heeft en of iemand passie heeft. Daarnaast moet je je wel verbonden voelen met de gemeente.” Noach vertelt dat je verschillende opdrachten krijgt als Polderdichter. “Ik kreeg opdrachten vanuit de Bibliotheek en de gemeente, maar ook vanuit het Haarlemmermeermuseum de Cruquius en Landgoed de Olmenhorst. Daarnaast heb ik geschreven voor Stichting Maatvast en Probiblio. Het aller moeilijkste maar ook het leukste klusje was tijdens het ‘Groene Loper Festival’. Bezoekers konden een naam of onderwerp opschrijven en daar moest ik ter plekke een gedicht over schrijven op een oude typemachine. Toen heb ik in twee uur tijd meer dan 20 gedichten geschreven. Het was erg spannend, maar heel bijzonder.” Noach vond Polderdichter zijn ook erg leerzaam. “Overal waar je komt, doe je ervaring op en dat is altijd positief. Je leert veel van en over de gemeente en je kijkt er op een andere manier naar.” Mirjam Noach heeft in twee jaar tijd als Polderdichter veel gedichten geschreven. Toch zijn er een aantal gedichten die een speciaal plekje in haar hart hebben. “Een hele eer was toen ik mocht schrijven voor de samenvoeging Haarlemmermeer, Haarlemmerliede en Spaarnwoude op 1 januari 2019. Er zaten allemaal voorwaarden aan vast maar het was gelukt. Ook mocht ik het gedicht voordragen op het Raadhuisplein met veel publiek. Dat was heel tof.” Een van de eerste opdrachten vanuit de Bibliotheek was de ‘Woordcollecte’. Er stonden allemaal kleine collectebusjes in de Bibliotheek waar mensen verschillende woorden in konden doen. Daar moest Mirjam een gedicht over schrijven. “Meer dan 100 woorden en dan daarvan iets goeds maken is een uitdaging. Maar het lukte en het sloeg ook ergens op, supertof! Het is onwijs leuk om Polderdichter te zijn. Zo mocht ik ook op 4 mei een gedicht voordragen in de Raadzaal. Heel bijzonder.” Poëzie is altijd belangrijk. “Het mooie is dat wanneer je de tijd ervoor neemt om het te lezen, het gedicht jou als lezer, aanzet tot nadenken. Iedereen is vrij om zijn eigen interpretatie eraan te geven. Nu is het een gekke tijd, er gebeurt veel. Met weinig woorden kan je veel meegeven aan de wereld”, aldus Noach. Noach: “Ik wil iedereen die liefde en gevoel heeft voor poëzie, dichten of taal uitnodigen om aan deze wedstrijd mee te doen. Het levert je onwijs veel op, is heel leerzaam en je ontmoet veel mensen. Als taal je liefde is, dan wíl je Polderdichter genoemd worden.” Ze wil de nieuwe Polderdichter meegeven dat je altijd bij jezelf moet blijven. “In opdracht schrijven is anders dan wanneer het uit jezelf komt. Maar als je altijd bij jezelf blijft en schrijft vanuit je hart, komt het altijd goed.” Aanmelden doe je zo:
Lever twee zelfgeschreven gedichten aan.
Maak een video waarin je jezelf kort voorstelt en één van je gedichten voordraagt.
Schrijf een korte motivatie waarom jij de nieuwe Polderdichter wil worden.
Stuur je gedichten en video vóór 14 mei via WeTransfer naar aanmelden@debibliotheekhaarlemmermeer.nl
Hoeveel gaat het jou opleveren als je mag doen en laten wat je wilt, als je de middelen hebt om te doen en laten wat je wilt.
En wat als het altijd zondag is? Als de benaming van de dag er niet meer toe doet omdat dagen in elkaar overvloeien, voor jou geen deadline meer geldt of een starttijd waarop alle systemen als vanzelfsprekend in werking treden en de radertjes van eenieder ineen scharnieren zodat de een de ander voort- of aandrijft.
Wat als je buiten werking bent gesteld. Je dienstjaren zitten erop of jij was aan vervanging toe. Misschien hebben ze een nieuw exemplaar op de kop getikt, die een veel luxer uitvoering bleek en jij was al de verbeterde versie van die daarvoor. Wat als het nou eens heerlijk is dat je niet langer dat radertje bent en zelf bepaalt wat je allemaal laat wachten omdat je toch zeeën van tijd hebt? Als je ondervindt dat waar de machinerie zich druk om maakt, minder relevant blijkt te zijn als je van de zijlijn toekijkt en merkt dat alles gewoon doordraait en dit in plaats van angst, opluchting schept.
Hoeveel gaat het jou opleveren als je mag doen en laten wat je wilt, als je de middelen hebt om te doen en laten wat je wilt. Als in die zee van tijd een energiebom barst, die golven en stormen voortbrengt waarin jouw creativiteit eindelijk tot uitspatting komt waar het eerder bij borrelend wensdenken bleef omdat je onderdeel was van die continubeweging.
Zou je terugverlangen naar de tijd waarin jij je bijdrage leverde aan die beweging, omdat je daarin ook een stimulans vond, omdat je wordt uitgedaagd mee te gaan in de ontwikkeling die altijd in ontwikkeling is? Als je daarbuiten raakt, sta je misschien stil en zoals dat gaat met machinerie; die roest vast. Of heb je een plan en ben je erop voorbereid bezig te blijven?
Het lijkt mij heerlijk, dagen die in elkaar overvloeien alsof het altijd zondag is. De machine volledig geautomatiseerd op volle toeren laten draaien, zoals een wasmachine is voorgeprogrammeerd om het vuile werk op te knappen. Dan trek ik me terug in mijn eigen machinekamer waar alles onophoudelijk staat te stampen en continu verbindingen produceert. Waarvan die ene bruikbaar blijkt in de volgende stap naar realisatie van dat verdergelegen doel.
Getwijfeld heb ik om een eindejaarsbrief te schrijven. Zou het enig verschil maken als ook ik zou bevestigen dat dit een heel gek jaar is geweest? Dat weet iedereen immers toch al? Het coronavirus heeft in zijn tournee over de wereld werkelijk ieder land bereikt. Slechts de hoop dat het in 2021 daadwerkelijk beter wordt, kan ik uitspreken. Zoals overigens ook al vele anderen hebben gedaan. Overal ter wereld ligt dreiging op de loer. Zelfs van de grootste dreiging (Trump) blijven we last houden met de instandhouding van zijn mythe dat grootschalige stemfraude heeft plaatsgevonden. Zouden Amerikanen beseffen dat de rest van de wereld inmiddels meewarig het hoofd schudt? Mijn hoop is gevestigd op de regering Biden vanwege de samenstelling van zijn kabinet. Waarom ik het belangrijk vind dat het in de Verenigde Staten van Amerika goed gaat? Omdat ik de dreiging uit China met zijn Nieuwe Zijderoute bijzonder eng vindt. De Nieuwe Zijderoute bestaat uit een netwerk voor weg- en spoorvervoer, havens etc. Deze ontwikkeling sluit aan bij China’s strategie om een handelsnetwerk te creëren waarbij zij de centrale positie innemen. Een gevaarlijke onderneming die zich op hoge snelheid voltrekt. Verbaasd las ik dit jaar over (armlastige) Europese landen die havens verkochten. De uitverkoop is begonnen. Mij is onduidelijk hoe (hard) de Europese Gemeenschap hiertegen optreedt. Als je van mening bent dat het allemaal wel meevalt, denk dan nog even terug aan de langdurige protesten in Hong Kong, de voormalige Britse kolonie, die een grote mate van autonomie zou behouden. Wat is daarvan overgebleven? Of wat dacht je van Afrika waar de Chinezen in menig land de bodem ontdoet van haar waardevolle schatten? Handig voor de wereldhandel als zij alle cruciale grondstoffen in handen hebben en die kunnen verschepen op een volledig door hen gecontroleerde route. Als je nu al problemen hebt met je beperkte vrijheid, koester dan vooral wat je hebt. Met een groeiende invloed van China zal het er echt niet beter op worden. Ik vind het geen fijne mogendheid. Punt. Is Europa dan het Hof van Eden? Nou, nee. Het lijkt altijd net alsof er binnen de EG veel wordt onderhandeld en weinig bereikt. De ruk naar (extreem) rechts is op zijn zachtst gezegd verontrustend. Verkregen rechten zoals het recht op abortus of gelijke behandeling van LHBTIQAPC-mensen (wat? Lesbisch, Homoseksueel, Biseksueel, Transgender, Intersekse conditie, Queer, Aseksueel, Panseksueel en Cisgender) worden links en rechts ingeperkt, de rechterlijke macht die in landen als Hongarije en Polen steeds verder wordt beknot, de idiote oproep om vrouwen te laten baren alsof het broedmachines zijn; we zien het en treden er niet tegenop. Zolang het de grote massa niet raakt, zal niemand zijn vingers eraan willen branden. We deden immers ook niks tegen de branden in vluchtelingenkampen op Lesbos, in Bosnië en Libanon. Kortom, het is een zooitje. Komt het ooit nog goed? Als je het vanuit astrologisch perspectief benadert, zou dat best nog wel eens kunnen lukken. Immers, op 21 december vond de conjunctie plaats tussen Jupiter en Saturnus en luidde daarmee het tijdperk Waterman in. Jawel, The Age of Aquarius is gestart (laten we daar een nummer over schrijven) en verandering hangt in de lucht. En dat maar liefst voor een periode van 20 jaar. Het wordt allemaal wat losser, er is meer mogelijk. Leek me een leuke boodschap om mee te geven zo aan het einde van dit rampzalige jaar. Of ik erin geloof? Laten we het erop houden dat ik het graag wil geloven.
Een mooi, gezond, kritisch, succesvol en vooral liefdevol 2021 gewenst. Liefs, Mirjam Noach ❤
Afgelopen woensdagavond keek ik twee programma’s die we hadden opgenomen op 14 oktober (Sobibor het kamp dat niet bevrijd werd en Er reed een trein naar Sobibor). Op die datum, 77 jaar geleden, brak daar opstand uit. De uitzendingen wilde ik zien omdat ook mijn opa daar is vergast (de opa uit het gedicht Vrijheid: Met mijn hand op zijn schouder/Kijkend naar de blauwe lucht/Dacht ik aan hen/Oma/En de opa/Die ik slechts uit verhalen ken). Beide programma’s stonden in het teken van Jules Schelvis; een van de achttien mensen die dit vernietigingskamp heeft overleefd. De waanzin van dat systeem. Het wegkijken van mensen. “We zaten in volgepakte trams en de mensen stonden rijen dik langs de kant te kijken. Niemand greep in”, sprak hij. Over het Internationale Rode Kruis dat zich de hele oorlog ver weg heeft gehouden van de kampen. De mensen in de kou heeft laten staan. Precies wat mijn vader zei. En ik moest denken aan het Holocaust Namenmonument. Het kunstwerk van Daniël Liebeskind dat eindelijk, zo lang na de oorlog en na veel protest van omwoners, er tóch komt. Amsterdammers. Wat is er eigenlijk zo heldhaftig, barmhartig en vastberaden aan hen? Ah natuurlijk, de Februaristaking van 25 februari 1941, de aanleiding voor dit devies. En wat deden ze na die datum? Nog steeds vraag ik me af hoe het heeft kunnen gebeuren dat 6 miljoen mensen zijn vermoord omdat ze Jood waren. Hoezo? Wat gebeurt er in je verstand om daadwerkelijk te menen dat Joden dood moeten? Ik snap er niks van. Helemaal niks. Het is en blijft walgelijk. Wij mensen denken reteslim te zijn, maar we zijn te stom om voor de duvel te dansen. Anders zouden we tenminste hebben geleerd verdraagzaam te zijn naar elkaar. Vergelijk ons eens met de dierenwereld. Dieren doden omdat ze moeten eten. Ze slapen, jagen, vreten en gaan weer slapen. Er is geen bezit, ze verlangen niet naar meer. Er is een duidelijke hiërarchie. Er is niks zieligs aan de jacht van het ene dier op het andere. Zielig is hoe mensen proberen over een ander te heersen, hoe ze elkaar doden, uitmoorden of proberen te hersenspoelen. Ik noem nog maar eens China en de Oeigoeren. Hoe kan het dat dit gebeurt? En hoe reageert de wereld? Niet. Af en toe berichtgeving erover in een krant, maar er is nog geen regering die heeft gezegd: dit kan niet. Dit moet onmiddellijk stoppen. We kijken toe. Opnieuw. Gelukkig heeft Forum voor Democratie zichzelf deze week zo goed als opgeheven. Is er toch nog hoop.
Duister die sneller invalt door dreigend donkere wolken Bootjes voortgesleept in stuwend zwart water molen in groen als baken langszij. Een fietser in grijs op glinsterend glimmend wegdek.
“Ik ga hier nooit meer weg”, flitste het in mijn hoofd. Terwijl ik doortrapte op die donkere namiddag, had ik de wind in de rug en ver vooruit kijkend zag ik de contouren van het Fort. Het water links, grasland rechts. Het is niets bijzonders en toch gaf het een fijn gevoel van vrijheid om daar op dat moment te zijn met dat uitzicht. Deze polder is niet per se wereldschokkend mooi. Verstedelijking rukt op en de economie waarop deze grote gemeente draait, is het belangrijkst. Voor cultuur en besef van erfgoed moet je in de provinciale hoofdstad zijn. Het winkelcentrum is zielloos en alle inwoners zijn import, want het getemde land waar ik fietste, was ooit een allesverslindende woeste waterwolf. Het opgewekte gevoel hield aan en ik sloeg rechtsaf de dijk op en passeerde het Fort. Een rit die ik al zo vaak gemaakt heb, in alle seizoenen van ook voorgaande jaren. Waarom nu? Wat maakte dat mijn hersens concludeerden dat dit mijn woonplaats zou blijven? Ongetwijfeld zal het vooruitzicht dat ik het laatste stuk vol tegen de wind in moest niet aan die gedachte hebben bijgedragen. Waren het de laatste herfstkleuren, of de dreiging van een heftige stortbui? Of was het omdat ik op weg was naar huis, waar ik me omringd weet door liefde, mijn fijne thuis?
Zomaar een zaterdagmiddag Beeld als een boekomslag Nog te schrijven verhaal waarin je verdwijnen mag.
Mirjam mijmert 