Zondagochtendstilte

Dit is mijn honderdste publicatie. Een mijlpaal waar ik trots op ben.

De stilte van zondagochtend als iedereen nog ligt te slapen. Dat is mijn moment.
De nieuwe nog helemaal lege dag starten in mijn tempo. Geen mens die dat onderbreekt of verstoort. Deze rust is een traktatie voor de geest. Laat ik al mijn gedachten vrij, kan van alles voorbijkomen.
Je hoeft niks. Je mag al die tijd stilzitten en naar buiten staren, zien hoe de zon hoger klimt of horen hoe de takken van de treurwilg voor dag en dauw gemoedelijk ruisen, haar uiteinden hangend in het water. Langzaam worden de ruimte en ik een geheel. Mijn eigen kleine wereld.
Het moment voor contemplatie of in mijn geval; mijmeringen. Een bijna kostbare tijdsbesteding in deze maatschappij waar iedere minuut telt, uren worden geschreven om te verantwoorden naar werkgever of subsidieverstrekker.
Geborgenheid. Dit moment van de dag ben ik weliswaar het liefst alleen in mijn bubbel, de wetenschap dat er straks anderen zijn die in deze huiskamer ook hun ruimte nemen, maakt het geborgen en vertrouwd. Dat je de dag samen mag delen is een luxe. Niets is vanzelfsprekend of zeker. Als je tijd mag besteden met degenen die voor jou belangrijk zijn, aan wie je wilt geven en van wie je ontvangt, ben je een geluksvogel. Als zij straks wakker zijn, is dit gouden moment voorbij.
Vangt de dag daadwerkelijk aan en verrijkt ook dat mijn gedachten en mijmeringen.
Verrijken zij mijn leven. ❤

Liever luisteren?