poëzie en proza, lezen en luisteren
Ook goede dingen komen tegelijkertijd
Met iedere stap die ze verder van huis liep, voelde ze het lichter worden, alsof er een last van haar schouders viel. Wat een verschil maakte dat.
Al lopende memoreerde ze dat hun tijd hier ook een beladen periode was geweest. Achteraf gezien hadden ze een groot risico genomen, het had hun relatie kunnen schaden maar ja, als het zo goed voelt om samen te zijn, dan kan je tien jaar wachten óf na een jaar gaan samenwonen.
De stilte van zondagochtend als iedereen nog ligt te slapen. Dat is mijn moment.
Dit is mijn honderdste publicatie. Een mijlpaal waar ik trots op ben.
De stilte van zondagochtend als iedereen nog ligt te slapen. Dat is mijn moment.
De nieuwe nog helemaal lege dag starten in mijn tempo. Geen mens die dat onderbreekt of verstoort. Deze rust is een traktatie voor de geest. Laat ik al mijn gedachten vrij, kan van alles voorbijkomen.
Je hoeft niks. Je mag al die tijd stilzitten en naar buiten staren, zien hoe de zon hoger klimt of horen hoe de takken van de treurwilg voor dag en dauw gemoedelijk ruisen, haar uiteinden hangend in het water. Langzaam worden de ruimte en ik een geheel. Mijn eigen kleine wereld.
Het moment voor contemplatie of in mijn geval; mijmeringen. Een bijna kostbare tijdsbesteding in deze maatschappij waar iedere minuut telt, uren worden geschreven om te verantwoorden naar werkgever of subsidieverstrekker.
Geborgenheid. Dit moment van de dag ben ik weliswaar het liefst alleen in mijn bubbel, de wetenschap dat er straks anderen zijn die in deze huiskamer ook hun ruimte nemen, maakt het geborgen en vertrouwd. Dat je de dag samen mag delen is een luxe. Niets is vanzelfsprekend of zeker. Als je tijd mag besteden met degenen die voor jou belangrijk zijn, aan wie je wilt geven en van wie je ontvangt, ben je een geluksvogel. Als zij straks wakker zijn, is dit gouden moment voorbij.
Vangt de dag daadwerkelijk aan en verrijkt ook dat mijn gedachten en mijmeringen.
Verrijken zij mijn leven. ❤
Liever luisteren?
De nog inktzwarte ochtend was teleurstellend.
‘Alsof het van de een op andere dag ’s ochtends licht is. Zoiets gaat geleidelijk. Of getijdelijk’.
De hele week leek in donker gehuld. Er was ook zo weinig opbeurends om de zwaarte te verlichten.
Typisch januari. Dit jaar met een extra randje eromheen. Volgende week is het weer anders. Ietsiepietsie eerder daglicht. Ietsiepietsie later invallende duisternis.
Vol ongeduld uitkijkend naar lange dagen vol zonlicht, vrolijkheid en de schier oneindige mogelijkheden die dat soort dagen lijkt te bevatten.
‘Was het maar zover’, mijmerde ze tijdens haar ochtendwandeling.
Bovenaan de stenen trap werd ze verrast door een goudgekleurde horizon, haar toefluisterend dat die wens op korte termijn zou worden vervuld.
Liever luisteren?
Het is een goede dag om te mijmeren.
De zon schijnt en omdat de anders zo talloze mogelijkheden nu tot in- en om het huis zijn beperkt, geeft het daadwerkelijk rust. Wij hebben mazzel. We hebben elkaar en als er iets is wat ons deze periode heeft geleerd, is dat wij elkaar goed kunnen verdragen; dagen en nachten aaneengesloten.
Overdag hebben we beide onze werkzaamheden, daarin gaan we volledig ons eigen weg. In het weekend is er tijd om te doen waar we ons goed bij voelen binnen de geboden mogelijkheden. Samen of afzonderlijk. Het is goed te beseffen wat je hebt en wat je daadwerkelijk nodig hebt.
Zolang je elkaar ruimte gunt, kan je zeggen dat er wederzijds respect is. Liefde zit in aandacht geven en loslaten. Je begrijpt het direct zodra je het ervaart.
Nu zit ik hier aan de tuintafel te schrijven, terwijl Lief de strijd met het onkruid zevenblad is aangegaan. De gejaagdheid die ik afgelopen weken heb ervaren, is geluwd. Om mij heen hoor ik zingende merels en andere vogels die er lustig op los twitteren. De camelia bloeit volop, net zoals de blauwe regen. Dit jaar voor het eerst. Het kan hier zo’n oase van rust zijn.
‘Laten we er een inspiratietuin van maken’, opperde ik.
‘Met diverse plekjes waar je kunt zitten, zodat je steeds een ander uitzicht hebt.’
Stukken, begroeid met wilde bloemen. Gras en tuinpad in het midden, de bank laten staan waar die staat en de moestuin op de plek zoals gepland.
Dit huis heeft meer in zich dan ik tot nu toe heb gezien.
Deze dagen in afzondering / alleen met jou / doet me opnieuw beseffen / hoeveel ik van je hou.
Het kaarsje 2018 is bij mij bijna gedoofd. Slechts een stompje is er nog over van het jaar dat een aaneenschakeling van hoogtepunten lijkt. Gedurende twaalf maanden zijn er steeds nieuwe impulsen geweest, de een nog leuker dan de ander. Bijna alles waaraan ik meedeed of waar ik ben geweest, was succesvol. Het was wel eens anders. Vanaf 2015 tot de helft van 2016 ging werkelijk alles mis. Totdat zij verscheen.
Weet je hoe fijn het is familie te hebben, of dat je ineens deel uitmaakt van een gezin. Dat er mensen zijn die je vrienden mag noemen en dat er ook nog een hele groep is waarmee je een hobby deelt, en tegelijkertijd nog zoveel meer.
Ja, natuurlijk is het kerst en jaareinde en dan komen dit soort berichten te pas en te onpas voorbij. Toch, wat als jij nu geen vrienden hebt, wat als jij eenzaam zou zijn? Zou je het dan fijn vinden als er tenminste íemand aan je dacht?
Mijn jaar was fantastisch. Kroon op mijn werk: benoemd worden tot allereerste Polderdichter Haarlemmermeer voor de periode 2018 – 2019. Tjonge, wat een indruk heeft dat gemaakt. En een druk gelegd. Iets nieuws neerzetten in een gemeente waar Economie en Sport strijden om de eerste plaats en Cultuur moet vechten om überhaupt zichtbaar te zijn. Gestart dus, de nodige inspanningen voor geleverd en alles wat ik mocht doen voor de Bibliotheek Haarlemmermeer, het Cultuurgebouw, Stichting Maatvast, de Olmenhorst, de Gemeente én Haarlemmermeermuseum de Cruquius: het was geweldig. Adrenaline genoeg.
En dan dat alsmaar groeiende (!) vrouwenkoor Singing Unlimited. Maar liefst twee keer stonden we in een uitverkocht theater De Meerse te shinen. Wij openden zowat het nieuwe jaar in januari met onze crimineel goede jubileumshow en wegens succes besloten we het daar in december af te sluiten met Christmas Unlimited. Tussendoor gingen we naar de UK voor de jaarlijkse Sweet Adelines Regional Convention. De stemming zat er goed in: winnaar van de prestigieuze Most Improved Chorus-Award, tweede plek in de categorie Mid-Sized Choruses en vijfde plaats overall.
‘You owned the weekend’ was het mooiste compliment dat we konden ontvangen.
Goed zingen, we kunnen het. Daar is niks hoogdravends aan, dat is een feit. Het koor werkt er hard voor, is gedisciplineerd en er is een sterke onderlinge band. Iedereen weet dat er wordt toegewerkt naar iets dat we heel graag willen. Dat houdt het ambitieniveau hoog.
Werk was ook al zo succesvol vooral omdat ik een contract voor onbepaalde tijd kreeg aangeboden. En voor datzelfde ProBiblio mocht ik ook nog eens twee gedichten schrijven. Vanaf januari 2019 ga ik vier dagen per week werken en ga ik leren hoe de bibliotheken te adviseren over hun collectie. Die benoeming hing in de lucht en werd in de tweede helft van december definitief. Ook dat vergde best wel wat. Want de gedane toezegging is pas echt als het op papier staat.
Kortom: van niets naar alles en dat in korte tijd. Tijd om te beseffen wat je hebt. Waar je vandaan komt, hoe anders het kan zijn. Zegeningen tellen en zo. Ik ben blij en dankbaar met alle mensen om me heen die, nu mijn kaarsje een beetje opgebrand is, met hun gloed en liefde mij nog steeds verlichten. Zij zijn het, waardoor het zo’n topjaar kon zijn. En natuurlijk: dank je wel Liefste ♥
Ik wens iedereen fijne feestdagen en als je een momentje hebt, denk je dan ook aan die mogelijk eenzame oudere of jongere?
Alle liefs en een prachtig 2019,
Mirjam Noach xxx
Mirjam mijmert 