Daar liep ze, de mevrouw met hardloopschoenen aan en iets wat waarschijnlijk een sportbroek was maar eruit zag als een gevlekte zwarte spijkerbroek. Het had ook kontzakken.
Van hardloopkleding heb ik nooit zo veel meegekregen, laat staan dat ik nu zou weten wat fashionable is in rennersland. Hoe dan ook, ze viel op. Met name omdat het er allemaal zo ongemakkelijk uitzag.
De soepele tred van de hardloper die ik drie weken geleden inhaalde, was bij deze dame nog in geen velden of wegen te bekennen. Tjonge, wat rende die man snel. Ik moest echt moeite doen om hem te passeren, op mijn fiets welteverstaan. Het was behoorlijk spectaculair te zien hoe hij voortbewoog. De cadans, het neerzetten van zijn voeten, het bovenlichaam recht en de armen langszij, zonder gebalde vuisten. Dit was een geoefend en goed getraind loper. Een atleet.
Dan deze mevrouw. De voeten werden onregelmatig neergezet. Hoorde ik een lichte sleep?
Voorovergebogen alsof ze zich in stormachtige tegenwind bevond terwijl het uitgerekend vandaag bijna windstil is. Het tempo lag laag. Iemand die hard loopt, had haar kunnen bijhouden.
Maar hé, commentaar leveren is makkelijk. Zij deed het tenminste.
Voor iedereen die de eerste stappen heeft gezet in het hardlopen of überhaupt bewegen: groot respect. Je bent begonnen en je doet het voor jezelf.
Veel plezier en genoegdoening gewenst met je ontspanning door inspanning.
Liever luisteren?
Mirjam mijmert 