poëzie en proza, lezen en luisteren
Dit was het eerste moment van rust in hun verder doldwaze week, die volgde op een al wat langere spannende periode.
De hele zondag was het naargeestig weer en buiten was het akelig stil op straat. Die ochtend regende het pijpenstelen uit de loodgrijze wolken. Dit was eerder een goede reden om de hele dag in bed te blijven in plaats van vrolijk en vol goede zin aan de slag te gaan.
Ik heb besloten dat het een grotere kunst is te accepteren hoe je in elkaar zit dan te proberen te veranderen in wat je niet bent.
Soms speelt er zoveel, dat het teveel wordt. In mijn hoofd ontstaat er een chaos waarin ik moet ruimen om orde te scheppen.
Mijn vraag is dan hoe groot de bende moet zijn voordat je begint met puinruimen.
Mijn hoofd zit zó vol met het halen van deadlines dat het ontbreekt aan inspiratie.
Met een hoofd vol zorgen of werkstress is het moeilijk te ontspannen. Je raakt zo uitgeput van de druk dat je het weekend gebruikt om niets te doen. Je staat in de wachtstand en de tijd en alle mooie dingen trekken, zonder dat je er bewust notie van hebt genomen, aan je voorbij. Eigenlijk zit je te wachten op maandagochtend zodat je verder kan gaan met de stapel werk die je aan het begin van je weekend hebt achtergelaten.
Omdat je geen actie onderneemt in het weekend, kom je wel tot rust maar niet tot geestelijke rust. Je zit, zeker als je thuiswerkt, te dicht op je werk. Langzaam merk je dat je blikveld zich vernauwt, dat inspiratie uitblijft, dat je leeg raakt.
Hoe ik dat weet? Nou, ik zit er middenin. En dat leidde ertoe dat de tekst voor deze blog pas op het allerlaatste moment is geschreven.
Mijn hoofd zit zó vol met het halen van deadlines dat het ontbreekt aan inspiratie. Dat is een slecht teken. Ik ben bewust minder gaan werken, onder andere om meer te kunnen schrijven. En nu lijkt dat even helemaal mis te gaan. Minder werken is leuk, maar je wil wel iets opleveren dat kwalitatief goed is.
Balans! Ja, ja, allemaal prachtig in theorie en als het je lukt om altijd in balans te zijn, dan feliciteer ik je daarmee; dan weet jij hoe het werkt. Ik ben nog lerende.
Het komt goed, dat is dan weer een geruststelling. Omdat het ernaar uitziet dat de deadlines gehaald worden, dat ik goed werk heb geleverd.
Het vooruitzicht dat mijn hoofd dan vrij is van deze zorgen en dat de ruimte zich zal vullen met woorden die zich tot zinnen vormen, daar kan ik nu al blij van worden.
Nog even doorbijten.
Je bent er bijna. Je kan het.
Liever luisteren?
de diepbruine kleur met die schittering
Een combinatie van factoren, zoals dat meestal gaat
maakten haar wat stil en vlak
en nu; ze sprak en sprak en sprak,
die zalige ontspanning, wanneer je iets laat.
Daarvoor in de plaats, kwam wat ik had gemist
het laissez faire en de twinkeling
de diepbruine kleur met die schittering
het past haar zo goed; duidelijk en onbetwist
Pas toen ik het haar zei
ergens midden in de nacht
(kies je moment, hier was over nagedacht)
draaide ze zich om; voor altijd samen
Ik met jou en jij met mij.
Liever luisteren?
Daar liep ze, de mevrouw met hardloopschoenen aan en iets wat waarschijnlijk een sportbroek was maar eruit zag als een gevlekte zwarte spijkerbroek. Het had ook kontzakken.
Van hardloopkleding heb ik nooit zo veel meegekregen, laat staan dat ik nu zou weten wat fashionable is in rennersland. Hoe dan ook, ze viel op. Met name omdat het er allemaal zo ongemakkelijk uitzag.
De soepele tred van de hardloper die ik drie weken geleden inhaalde, was bij deze dame nog in geen velden of wegen te bekennen. Tjonge, wat rende die man snel. Ik moest echt moeite doen om hem te passeren, op mijn fiets welteverstaan. Het was behoorlijk spectaculair te zien hoe hij voortbewoog. De cadans, het neerzetten van zijn voeten, het bovenlichaam recht en de armen langszij, zonder gebalde vuisten. Dit was een geoefend en goed getraind loper. Een atleet.
Dan deze mevrouw. De voeten werden onregelmatig neergezet. Hoorde ik een lichte sleep?
Voorovergebogen alsof ze zich in stormachtige tegenwind bevond terwijl het uitgerekend vandaag bijna windstil is. Het tempo lag laag. Iemand die hard loopt, had haar kunnen bijhouden.
Maar hé, commentaar leveren is makkelijk. Zij deed het tenminste.
Voor iedereen die de eerste stappen heeft gezet in het hardlopen of überhaupt bewegen: groot respect. Je bent begonnen en je doet het voor jezelf.
Veel plezier en genoegdoening gewenst met je ontspanning door inspanning.
Liever luisteren?
Mirjam mijmert 