Hoe onwerkelijk is het, verder te gaan zonder je vrouw, je liefde.
Hoe onwerkelijk is het je moeder te moeten missen.
Wij zullen rouwen voor jullie en we prevelen woorden dat ze zoveel heeft betekend, dat we haar gaan missen, we jullie steun wensen, dat er een gat is geslagen, dat het oneerlijk is.
En jullie zullen bedeesd en beleefd ‘Dank je wel’ zeggen.
En dan begint het pas. Als je thuiskomt en de plek die zij innam daadwerkelijk leeg is.
Het is niet voor te stellen hoe dat zal zijn, omdat je het nog nooit op deze manier hebt meegemaakt.
De herinneringen die jullie zullen delen, nu en vooral later, als ze onverwacht opkomen.
Wat was ze leuk, lief, goed, mooi en kritisch en dan heb ik het nog niet eens over haar humor gehad.
Ik had jullie nog tonnen aan nieuwe herinneringen gewenst.
Omdat jullie zo goed waren samen, omdat ze zo mooi, lief, leuk en kritisch was.
Omdat we zo onwijs gelachen hebben.
Omdat ik besef hoe enorm jullie en ik haar gaan missen.
Mirjam mijmert 
Mooi…..
Verstuurd vanaf mijn iPhone
LikeLike
Dank je wel.
LikeLike
Wat mij betreft slaat jouw mijmering op André, mijn man die alweer ruim acht jaar geleden overleden is.
Het lijkt wel hoe langer geleden, hoe groter het gemis.
En het besef van: had ik maar vaker gezegd dat ik van hem hield en meer gewaardeerd wat hij voor mij deed.
En dan hoop ik dat hij ergens, waar dan ook, weet dat ik regelmatig aan hem denk, en de dingen mis die hij deed voor mij en hem daarvoor nog dankbaar ben en dat ik nog altijd van hem hou.
Liefs Yvonne
LikeLike
Ontroerend. Dank je wel Yvonne.
LikeLike
Mooi geschreven Mirjam. Heel herkenbaar die gevoelens.
LikeLike
Dank je wel Liesbeth.
LikeLike