Keuze

Onlangs had ik een sollicitatiegesprek. Na afloop heb ik lang nagedacht over het verloop ervan.
Ik had gesolliciteerd op een functie die – op basis van ervaring en kennis – onder mijn niveau ligt. De reden dat te doen lag voornamelijk in het aantal uur. Daarmee kon ik een combinatie creëren tussen werk en studie. Tegelijkertijd was er ook een inhoudelijk veel aantrekkelijker vacature met veel meer uren geplaatst. Ik vroeg me af of ik het gevraagde kon leveren. Kennelijk had het ontslag zijn sporen nagelaten.
De atmosfeer in het pand was prettig. Veel ramen en lichte vloerbedekking, bijna sereen. Het paste bij de stemming waarin ik me bevond. In een vergaderruimte afgestemd op de grootte van het gezelschap namen we plaats. Er werd een introductie gedaan door de HR manager en de projectmanager. Daarin stelde ik twee vragen waarvan ik al wist dat die misschien iets te intelligent waren voor de functie.
Na enige uitleg over een van mijn posities kwam de tegenvraag; waarom had ik van de twee beschikbare plaatsen nu juist op die ene gereageerd? En dus gaf ik het antwoord zoals gold bij mijn overweging toen ik de brief schreef.
Ik kan me vergissen, maar het leek erop alsof ik ook een mogelijk alternatief was voor de kandidaten die wél daarop hadden gesolliciteerd. En ja, ik wil die baan. Dat heb ik ook gezegd.
Kortstondig vroeg ik me nog af hoe ik dat dan ging doen met mijn studie. Daarna parkeerde ik die gedachte en focuste volledig op de mogelijkheid een hele leuke functie te veroveren.
Binnenkort hoor ik meer. Ze hadden al kandidaten geselecteerd voor de tweede ronde.
Het was ergens een opsteker te horen dat ik mezelf tekort had gedaan. Tegelijkertijd overviel een soort treurigheid. Juist om die reden. Voor de functie waarop ik had gereageerd, ben ik afgewezen. Overgekwalificeerd. Het is nu dus afwachten waarin de onverwachte wending tijdens het gesprek resulteert.
In verwarring verliet ik het kantoorgebouw. Want: wat wil ik nou eigenlijk? Die combi van werken en studeren? Of toch werken in een branche waarin veel gaande is en waarmee ik weer volledig in het arbeidsproces meedraai?
Mijn gesprekspartners hebben geen enkele zekerheid gegeven, dus temper ik de hoop. Ik verkeer een beetje in een soort niemandsland en bereid mij voor op een soort afscheid. Ofwel van een mogelijkheid op een leuke baan omdat ik de verkeerde beslissing heb genomen, ofwel van een situatie die ik heb omarmd maar waarvan ik ook altijd heb geweten dat het tijdelijk was.
In beide gevallen zal het slikken zijn.