poëzie en proza, lezen en luisteren
Ik heb besloten dat het een grotere kunst is te accepteren hoe je in elkaar zit dan te proberen te veranderen in wat je niet bent.
Soms speelt er zoveel, dat het teveel wordt. In mijn hoofd ontstaat er een chaos waarin ik moet ruimen om orde te scheppen.
Mijn vraag is dan hoe groot de bende moet zijn voordat je begint met puinruimen.
alsof je een serie zit te kijken waarvan je de laatste aflevering mist
Wij kenden elkaar pas kort. Jij had altijd een verhaal dat je in geuren en kleuren deelde. Het waren ontmoetingen waarop ik steevast nog dagenlang kon teren. Terughalen en herkauwen van woorden, de intonatie, de manier waarop ze werden ondersteund door het praten met handen en gezichtsuitdrukkingen of juist het uitblijven daarvan. Herbeleven van middagen in de tuin, onder de parasol met hapjes en fantastische Nieuw-Zeelandse Sauvignon Blanc.
In al je enthousiasme was je nooit overdreven. Je keek ernaar uit om de mogelijkheden die op je pad kwamen, te benutten. Over sommige plannen had ik weleens twijfels, maar het was jouw leven. Het leven dat je deelde samen met je echtgenoot. Hij neemt geen blad voor de mond, heeft zich opgewerkt en is daar terecht trots op. Hij daagt je uit met zijn stellingen en zet daarbij ook nog eens zijn felblauwe ogen in als extra troef.
We waren nog maar net begonnen en het was de bedoeling dat we deze middagen nog lange tijd zouden volhouden.
Nu is het voorbij en het voelt onaf. Onaf omdat het te kort was. Omdat ik nog helemaal geen compleet beeld had van jou en jullie, de plannen, de mogelijkheden en het optimisme waarmee jij het plaatje inkleurde.
Heel langzaam laat ik het besef van deze ingrijpende gebeurtenis tot mij doordringen. Het kan alleen maar zo langzaam omdat het voor mij te snel is gegaan. In de loop van afgelopen anderhalf jaar, waar dit land tot stilstand kwam, ben jij op een spoor geraakt waar het heel hard ging. En ik zag jou te weinig om te beseffen hóe hard dat ging. Zelfs na ons laatste samenzijn had je nog plannen om vooruitgang te boeken.
Nu is er geen mogelijkheid meer om je beter te leren kennen, behalve via herinneringen van anderen aan jou. Het voelt alsof je een serie zit te kijken waarvan je de laatste aflevering mist en je altijd blijft afvragen hoe het is afgelopen.
Ik denk aan je man, hoe het hem zal gaan als het stof is neergedaald, iedereen zijn eigen leven weer heeft opgepakt en hij zonder jou verder moet.
Het is allemaal zo vreemd, zo unheimisch. Alsof ik iets weet wat mij misschien helemaal niet aangaat, ik kende je immers nog maar zo kort. Daarin schuilt mijn verdriet, kleurrijk mens; dat onze wegen nu al zijn gescheiden. ♥
De herinneringen van haar verblijf nam ze mee als souvenirs.
Van heel ver was ze gekomen. Vanuit het dichtbegroeide donkere woud waar ze zich beschut én beperkt voelde. Het was geen gemakkelijke beslissing geweest. Je weet immers wat je hebt en als je voor de keuze staat, zijn er altijd meer dan genoeg redenen om ergens van af te zien.
Voorzichtig zette ze haar eerste stappen op het pad aan de rand van het bos. Ze was op haar hoede, bij gevaar kon ze snel wegduiken. Aan de andere kant, daar zag ze de ongekende mogelijkheden. De dag dat ze alleen nog vooruit keek, kon ze zich goed herinneren.
De vermeende lichtheid van haar nieuwe situatie maakte haar dartel en met haar steeds grotere stappen nam ze ook meer risico. Ze was vrolijk en geliefd. Daar waar ze kwam vond iedereen haar leuk. Als ze ergens langere tijd bleef, liet ze een onuitwisbare indruk achter. Toch bleef iets haar voortdrijven. Het was leuk en fijn voor zolang het duurde. De herinneringen van haar verblijf nam ze mee als souvenirs.
Zorgeloos trok ze van plek naar plek totdat ze erachter kwam dat haar vrolijkheid slechts ijle lucht was. Het ontbrak aan een vaste substantie, om te omarmen of je veilig bij te voelen.
De bergen die ze over moest werden steeds hoger en ze sleepte zich voort. In de bittere winterkou passeerde ze dorpen vol warme peperkoekhuisjes. ‘Ik wil ook in een peperkoekhuisje en dan blijf ik in bed tot ik zin om eruit te komen’. Tranen welden op. Ze voelde zich eenzaam en onbeschermd. Gelaten trok ze verder en slechts langzaam kwam ze vooruit. Wat hadden haar die vrolijke en luchtige dagen uiteindelijk gebracht?
Boven aangekomen, uitgeput van de zware rugzak die ze meedroeg, stond ze stil en keek naar de schoonheid van wat verder weg lag. Wat een verschil met dat donkere woud waaruit ze tevoorschijn was gekomen. Dat had ze ‘m toch maar mooi geflikt.
In de lente werd het weer aangenaam met gezapige groene weiden waar doorheen kristalhelder water stroomde.
In het dorpje waar ze stopte, waren geen mierzoete peperkoekhuisjes. Hier stonden prachtige vakwerkhuizen met een stoer en stevig houten raamwerk en witgeschilderde muren.
De reis had haar inzicht gegeven, van ervaringen voorzien. Ze was wijzer geworden. Ze bekeek het dorp met oprechte interesse en zag vanaf de oude brug de diepgang van de rivier en hoe alles doorstroomt. De uitbundige bloemenzee hangend aan balkons en lantaarnpalen in parken voorzag de verzameling huizen, die oogden als een onneembaar bolwerk, van romantiek. Romantiek van het soort dat je overkomt.
Eindelijk begreep ze waarnaar ze op zoek was geweest. De woorden waarmee ze werd aangesproken op het plein vertelden het haar; wees welkom, hier kan jij je echte stem laten horen en je ware aard laten zien.
Ze was thuisgekomen. Haar reis was ten einde.
Voor iedereen die (binnenkort) op reis gaat; fijne zomerdromen gewenst ♥
Liever luisteren?
Ze gaan met vrolijkheid strooien, blazen je zorgen weg.
Nog even staan ze stil bij het heden
daarna rijden zij de toekomst in.
Zij, eigenwijs en vastberaden,
gaan het heel anders aanpakken.
Zij weten hoe mooi de wereld is,
welke avonturen je kunt beleven.
Ze gaan met vrolijkheid strooien
de wereld met slingers bekleden.
Ze blazen je zorgen weg en laten je weten
dat er genoeg is voor iedereen,
als ook jij de tijd neemt
voor wat jou is gegeven.
Liever luisteren?
De nog inktzwarte ochtend was teleurstellend.
‘Alsof het van de een op andere dag ’s ochtends licht is. Zoiets gaat geleidelijk. Of getijdelijk’.
De hele week leek in donker gehuld. Er was ook zo weinig opbeurends om de zwaarte te verlichten.
Typisch januari. Dit jaar met een extra randje eromheen. Volgende week is het weer anders. Ietsiepietsie eerder daglicht. Ietsiepietsie later invallende duisternis.
Vol ongeduld uitkijkend naar lange dagen vol zonlicht, vrolijkheid en de schier oneindige mogelijkheden die dat soort dagen lijkt te bevatten.
‘Was het maar zover’, mijmerde ze tijdens haar ochtendwandeling.
Bovenaan de stenen trap werd ze verrast door een goudgekleurde horizon, haar toefluisterend dat die wens op korte termijn zou worden vervuld.
Liever luisteren?
Mirjam mijmert 