Ik zag de parallel met de menselijke opbouw, het omhulsel waar in de loop van het ontstaan de bloedbaan, spieren en organen op elkaar zijn afgestemd
De woning met de kale muren en de grijze betonnen grond. Leidingen van diverse aard tonen zich open en bloot aan de toekomstige bewoner. Het huis is in opbouw; verbindingen tussen systemen worden gelegd en aangesloten tot een functionerend op elkaar afgestemd geheel. Wanden en vloer worden bekleed, laag na laag aangebracht. Het wordt er warm en leefbaar.
Duister die sneller invalt door dreigend donkere wolken Bootjes voortgesleept in stuwend zwart water molen in groen als baken langszij. Een fietser in grijs op glinsterend glimmend wegdek.
“Ik ga hier nooit meer weg”, flitste het in mijn hoofd. Terwijl ik doortrapte op die donkere namiddag, had ik de wind in de rug en ver vooruit kijkend zag ik de contouren van het Fort. Het water links, grasland rechts. Het is niets bijzonders en toch gaf het een fijn gevoel van vrijheid om daar op dat moment te zijn met dat uitzicht. Deze polder is niet per se wereldschokkend mooi. Verstedelijking rukt op en de economie waarop deze grote gemeente draait, is het belangrijkst. Voor cultuur en besef van erfgoed moet je in de provinciale hoofdstad zijn. Het winkelcentrum is zielloos en alle inwoners zijn import, want het getemde land waar ik fietste, was ooit een allesverslindende woeste waterwolf. Het opgewekte gevoel hield aan en ik sloeg rechtsaf de dijk op en passeerde het Fort. Een rit die ik al zo vaak gemaakt heb, in alle seizoenen van ook voorgaande jaren. Waarom nu? Wat maakte dat mijn hersens concludeerden dat dit mijn woonplaats zou blijven? Ongetwijfeld zal het vooruitzicht dat ik het laatste stuk vol tegen de wind in moest niet aan die gedachte hebben bijgedragen. Waren het de laatste herfstkleuren, of de dreiging van een heftige stortbui? Of was het omdat ik op weg was naar huis, waar ik me omringd weet door liefde, mijn fijne thuis?
Zomaar een zaterdagmiddag Beeld als een boekomslag Nog te schrijven verhaal waarin je verdwijnen mag.
Aan de overkant schittert het groen
langs lange takken tot vlak
boven het water.
De gevels glinsteren in de ochtendzon,
een vredige stilte heerst.
Het is een straat met bomen
en een sloot. Met uitzicht op fietsers
en wandelaars.
Met rietkragen, eenden en kikkers
Bewoners die je gedag zeggen.
Als het hard waait, zwiepen de takken
vormen zich golfjes en buigt het riet
Dan is het grauw en dreigend
en toch ook nog heel licht.
De lange straat met het heldere uitzicht.
Het is waar ik woon, hier is mijn thuis
In deze straat staat mijn huis.
Het is een goede dag om te mijmeren.
De zon schijnt en omdat de anders zo talloze mogelijkheden nu tot in- en om het huis zijn beperkt, geeft het daadwerkelijk rust. Wij hebben mazzel. We hebben elkaar en als er iets is wat ons deze periode heeft geleerd, is dat wij elkaar goed kunnen verdragen; dagen en nachten aaneengesloten.
Overdag hebben we beide onze werkzaamheden, daarin gaan we volledig ons eigen weg. In het weekend is er tijd om te doen waar we ons goed bij voelen binnen de geboden mogelijkheden. Samen of afzonderlijk. Het is goed te beseffen wat je hebt en wat je daadwerkelijk nodig hebt.
Zolang je elkaar ruimte gunt, kan je zeggen dat er wederzijds respect is. Liefde zit in aandacht geven en loslaten. Je begrijpt het direct zodra je het ervaart.
Nu zit ik hier aan de tuintafel te schrijven, terwijl Lief de strijd met het onkruid zevenblad is aangegaan. De gejaagdheid die ik afgelopen weken heb ervaren, is geluwd. Om mij heen hoor ik zingende merels en andere vogels die er lustig op los twitteren. De camelia bloeit volop, net zoals de blauwe regen. Dit jaar voor het eerst. Het kan hier zo’n oase van rust zijn.
‘Laten we er een inspiratietuin van maken’, opperde ik.
‘Met diverse plekjes waar je kunt zitten, zodat je steeds een ander uitzicht hebt.’
Stukken, begroeid met wilde bloemen. Gras en tuinpad in het midden, de bank laten staan waar die staat en de moestuin op de plek zoals gepland.
Dit huis heeft meer in zich dan ik tot nu toe heb gezien.
Deze dagen in afzondering / alleen met jou / doet me opnieuw beseffen / hoeveel ik van je hou.
Het was een weekenddag zonder verplichtingen.
De zon wilde ons laten geloven dat het nog zomer was.
Grappenmaker. De bomen kleuren al in hun herfsttooi.
Het zijn momenten. Het besef dat je gelukkig bent.
De beschrijving van de aanleiding zelf is weinig poëtisch.
Dat zou slechts een weergave van een gebeurtenis zijn.
De details maken het verschil.
Het moment dat je naar buiten stapt,
de wasmand vol bonte kleuren.
Een zalige warmte die je begroet.
Lief die al druk bezig is geweest,
mij trakteert op een andere aanblik van de tuin.
De routinematige bezigheid van het ophangen van de was,
die geur, vermengd met pas gemaaid gras.
Terwijl je nog eens je hand langs het shirt strijkt, is het al begonnen.
Nauwelijks te beschrijven flarden van gedachten.
Lief staat naast je; het verlangen voelt net zo als eerst, zoals in het begin.
Nog steeds ben ik verliefd.
Met een agenda zo vol, ga je van hot naar her.
Thuis is de basis. Het bastion van veiligheid waar je al je emoties en overdenkingen mag uiten.
Vanuit daar kan je verder; aan een nieuwe dag, voorzichtige of juist grote stappen zettend.
Je bent consciëntieus. Een beslissing neem je na afweging en inventarisatie van belangen en meningen, rekening houdend met rechten en democratische principes. Het groter geheel overstijgt je eigenbelang.
Je hebt veel plannen en bent een stimulator om iets in gang te zetten. Een ander beschouwt jou als voorbeeld, zonder dat je er zelf weet van hebt.
Omdat je met zo veel tegelijk bezig bent, is het handig hulp bij de uitvoering van die plannen te hebben. Anders worden ze half afgemaakt of blijft het te lang liggen.
Men kan jou raken als je onheus bejegend wordt. Het staat ver van hoe je zelf bent.
Daarom is de basis zo belangrijk. Waar je, als je behoefte hebt aan bescherming, je kunt terugtrekken in je eigen, veilige wereld.
Al die goedheid; je zou verheven moeten worden tot heilige. Ware het niet dat zelfs jij kan uitvallen tegen een ander, moe bent of genoeg hebt van al het gedoe.
Mirjam mijmert 