poëzie en proza, lezen en luisteren
Als het je gegeven is om in gezamenlijkheid met eten en drinken te vieren dat de korte dagen en de donkere periode achter je liggen, dan doe ik graag mee.
Kerstmis is niet echt per se mijn favoriete tijd van het jaar. Teveel verplichtingen en te commercieel.
Bovendien heb ik niks met enig geloof, de geboorte van Jezus wordt door miljoenen maar altijd bewust, zonder mij gevierd.
De nog inktzwarte ochtend was teleurstellend.
‘Alsof het van de een op andere dag ’s ochtends licht is. Zoiets gaat geleidelijk. Of getijdelijk’.
De hele week leek in donker gehuld. Er was ook zo weinig opbeurends om de zwaarte te verlichten.
Typisch januari. Dit jaar met een extra randje eromheen. Volgende week is het weer anders. Ietsiepietsie eerder daglicht. Ietsiepietsie later invallende duisternis.
Vol ongeduld uitkijkend naar lange dagen vol zonlicht, vrolijkheid en de schier oneindige mogelijkheden die dat soort dagen lijkt te bevatten.
‘Was het maar zover’, mijmerde ze tijdens haar ochtendwandeling.
Bovenaan de stenen trap werd ze verrast door een goudgekleurde horizon, haar toefluisterend dat die wens op korte termijn zou worden vervuld.
Liever luisteren?
Mirjam mijmert 