Ik zag de parallel met de menselijke opbouw, het omhulsel waar in de loop van het ontstaan de bloedbaan, spieren en organen op elkaar zijn afgestemd
De woning met de kale muren en de grijze betonnen grond. Leidingen van diverse aard tonen zich open en bloot aan de toekomstige bewoner. Het huis is in opbouw; verbindingen tussen systemen worden gelegd en aangesloten tot een functionerend op elkaar afgestemd geheel. Wanden en vloer worden bekleed, laag na laag aangebracht. Het wordt er warm en leefbaar.
De klank van zijn stem lijkt weg en toch, als ik focus hoor ik hem in mijn verbeelding praten.
Mijn vaders stem, het is al bijna zeven jaar geleden dat ik die voor het laatst hoorde. Op de allerlaatste dag van zijn aardse bestaan klonk hij weer net zo krachtig als ooit daarvoor; de trotse man die het leven ten volle had geleefd. Hij was een vechter, een overlever. Klein van stuk met grote mond, dát was mijn vader. Hij was de man die bij binnenkomst alle ogen op hem gericht wist.
Je weet namelijk nooit wat de nabije toekomst brengt.
Toch nog slecht weer. Het kwam een dag later dan voorspeld. Zo grijs als de lucht is, voelt het ook binnenin. Een beetje van alles is uiteindelijk van alles niks. De koude en natte start van dit jaar heeft ervoor gezorgd dat het grondwater in de hoger gelegen zandgrondgebieden weer op peil is. In de lagergelegen kleigrond waar ik me bevind, wordt het steeds meer een modderpoel. Fijn is anders. Dat geldt ook voor gebroken weekenddagen met midden-op-de-dag-activiteiten. Liever heb ik ze eerder in de ochtend of laat in de middag. Het is ook nooit goed; te weinig kunnen of mogen ondernemen leidend tot vervelens veel vrije tijd of een drukke agenda met vermoeiend weinig rustmomenten. Wat wil je nu echt? Is er überhaupt iets te kiezen of is dit onderdeel van datgene wat we ‘het leven’ noemen? Je kan proberen het allemaal zo goed mogelijk te ordenen zodat het proces voor jou beheersbaar is. Dat doe je dan voor je eigen gemoedsrust. Je weet namelijk nooit wat de nabije toekomst brengt. Zo dringt hier, geheel tegen alle verwachting in, opeens de zon door. Wanneer ik in de tuin sta om de warmte en het licht te vangen, ruik en zie ik wat de regen ook bracht; de geur van nieuw leven te midden van overdadige bloemenpracht.
Het sprookje werd bewaarheid en dat op zich is een wonder.
Een klein levend wezen in jouw leven terwijl je nog nauwelijks je eigen leven hebt kunnen leven. Verantwoordelijkheid die eerder al eens werd genegeerd, met een uitkomst onmogelijk te dragen omdat je geen weet hebt waar of hoe te beginnen. Deels adolescent en grotendeels je bevindend in de puberale kosmos waarin alles mogelijk is totdat het onmogelijke zich voordoet.
Hebben ze stiekem de stille hoop gehad dat ze niet zou vallen? Dat iemand haar daar zou vinden, hun doodgewaande baby, in de metalen trommel als wieg waarin ze veilig opgeborgen lag, beschermd tegen de kou, gewikkeld in een gele plastic tas, hopend dat ze weer tot leven zou worden gewekt, omdat je altijd tegen beter weten in hoop blijft houden en wil geloven in het sprookje dat uiteindelijk alles goedkomt.
Het sprookje werd bewaarheid en dat op zich is een wonder; de vertelling die je niet verzint omdat de gedachte erachter te gruwelijk is om op te schrijven. Je van je kind ontdoen door het weg te gooien in een afvalcontainer; dit is de daad en het verhaal dat zij voor de rest van hun leven meedragen, hen zal tergen met de vraag waarom ze hiervoor hadden gekozen. Zij, het kleine ding in de gele tas, heeft nog een heel leven voor zich.
Zij werd gevonden nadat ze was gestort en huilde om haar redder te waarschuwen dat de val haar niet had gebroken; integendeel, dat dit pas het begin was van een duizelingwekkende start. Het valt nog te bezien hoe deze onverwachte wending en escapade uit dat wat tot mislukking gedoemd was, zich zal ontwikkelen. Blijft ze voor altijd gedumpt of wordt zij het containerbegrip van ongekende mogelijkheden als je op het juiste moment zwijgt of van je laat horen.
De warmte van de badkamer
is voelbaar in de gang.
Iets troostends heeft het
die besloten, dampende ruimte
waar rust heerst,
waaierend door het huis.
Kan je dat meenemen
die kalmte en reinheid?
Onaantastbaar in je bubbel
de wereld gemoedelijk gadeslaan,
drijven boven de dagelijkse drukte
van zenden en ontvangen.
Die tranquiliteit en eenheid in jezelf;
houd je ‘m vast vandaag?
Of knapt de zeepbel
op de drempel van het leven.
Mirjam mijmert 