Tag: landschap

Decor

Foto door Mabel Amber op Pexels.com

Hier gaat het om, dit zijn de geluksmomenten.

Het was alsof ik in een decor liep. De lucht was grijs, vol dikke wolken die waarschuwden dat er zomaar een bui zou vallen. De wind waaide behoorlijk, de zachte luchtstroom voelde prettig. Regelmatig keek ik naar boven om te checken of het droog zou blijven.
Het gras was groen, groener dan de dag ervoor toen ik daar ook liep. De bakstenen muren waren lichtergekleurd dan anders. De klaprozen nóg roder en vrolijker. Het water donkerder dan normaal.
Het was de lichtinval die veroorzaakte dat ik in mijn eigen vertrouwde omgeving rondliep alsof alles bewoog en ik stilstond. Het landschap dat werd opgelicht door die eigenaardige witte stralen zoals je ze ziet op schilderijen van oude meesters.
Alles trok voorbij.
Als een kind keek ik verwonderd rond; alsof ik daar voor het eerst liep. Ik leek me in een ander universum te begeven waar alles vrolijk en helder was. Opgenomen worden in de omgeving, een worden met jezelf. Zo’n alledaagse wandeling die totaal anders werd. Zo’n zeldzame ervaring waarvan je achteraf weet dat die je altijd bijblijft.
Net zoals die keer jaren geleden, op de rug van een kameel in de doodstille woestijn in Marokko, waar ik de zon zag ondergaan en het donker ervoor in de plaats kwam. Het is onmogelijk te beschrijven wat ik toen beleefde, een tocht zo duizelingwekkend mooi.
Hier gaat het om, dit zijn de geluksmomenten. Om te onthouden en te koesteren.
Die momenten moet je niet zoeken, die overkomen je.

Liever luisteren?

Gaan

foto: jeltedeboer.nl

Het laatste stukje wind mee was de beloning.

Het was magisch.
De afslag landinwaarts, op weg naar huis toen ik meer dan zestig kilometer had weggetrapt, voelde als een verademing. Het laatste stukje wind mee was de beloning. Trots dat ik eindelijk deze ronde helemaal had volbracht. Naast de prestatie, was het vooral een ervaring. Voor herhaling vatbaar.

De Ringvaart fietsen is meer dan alleen een prestatie. Je fietst een stuk trots. Het rondrijden van land dat ooit water was. Deze gemeente is ontstaan omdat het water, dat steeds meer land verwoestte, moest worden bedwongen. Deze gemeente is ontstaan door vakkundigheid, hoogstaande techniek en door het verrichten van rauwe, harde en smerige arbeid. Duizenden Polderjongens, (jonge)mannen komend uit heel Nederland, hebben meer dan 150 jaar geleden met alleen een schep in hun zwarte en eeltige handen, verblijvend in woon- en leefomstandigheden om van te huilen, waar in armoe en met ziekten de tering naar de nering werd gezet, een vaart gegraven zodat daarna de vier gemalen het water uit de drie meren konden leegpompen.

Met die ontstaansgeschiedenis in mijn achterhoofd reed ik ruim drie uur met het water aan de ene kant en de polder in alle verschijningsvormen aan de andere kant. Van iedere minuut heb ik genoten.
Het trage van de akkers en de weilanden met koeien en schapen, de bloemrijke natuur volop in bloei, het glimmende, wereldse van Schiphol, de huizen langs de dijk, de bootjes op het water.
De stilte in je hoofd omdat je alleen rijdt. De roes van het ritme waarin je de trappers laat rondgaan, de volmaakte eenheid tussen hoofd en lichaam. Alsof je in een andere dimensie raakt.
Voor mij was het een uitdaging. Lange einden door de polder rijden had ik al vaker gedaan. De wens om de verbindende ring te fietsen vormde zich geleidelijk. Steeds had ik de monumentale ronde uitgesteld. Te groot, te lang, teveel wind tegen. Op het fietsen van de Ringvaart moest ik mij mentaal voorbereiden.

Het was een mooie vrije dag. Beetje bewolkt, beetje fris en bijna windstil. Onverwacht zijn de omstandigheden zo gunstig dat ik alles liet vallen en besloot: vandaag gaat het gebeuren. Ik smeerde een broodje, vulde een fles met water en nam een appel mee voor onderweg. Zonder te weten hoe lang ik erover zou doen, stapte ik op de fiets en ging.

Liever luisteren?