inspiratie – Mirjam mijmert

Schrijfrichting

_{Tadadiedum, 2, 3 – tadadiedum, 2, 3 – rust
dum, dumdiedum, dadadiedum
Omhoog en omlaag
Mijn schrijfrichting is van links naar rechts.}

De briljante musicus Kinan Azmeh componeerde Airports toen hij voor de zoveelste keer terzijde werd genomen door de immigratiedienst. Met dit nummer hoopt hij dat mensen zich verbinden, bijvoorbeeld door het mee te neuriën. In de muzikale voorstelling Scherpdenkers van Calefax Reed Quintet samen met Roxane van Iperen in het Concertgebouw Amsterdam, was dit de oproep aan het publiek. Volg het nummer, neurie het mee en verbind je aan elkaar. Dat inspireerde tot deze mijmering.

Schrijfrichting

Tadadiedum, 2, 3 – tadadiedum, 2, 3 – rust
dum, dumdiedum, dadadiedum

Het publiek wordt uitgenodigd mee te neuriën.
In mijn hoofd ontstaat een versimpelde partituur
bestaande uit een kromme lijn omhoog met bolletjes
die, zoals met alles, na het hoogtepunt weer omlaag gaat.
Omhoog en omlaag.
Mijn schrijfrichting is van links naar rechts.

Het verhaal van de begaafde musicus die zich
steeds weer bevindt in de troosteloze ruimtes van luchthavens.
Samen met anderen die net als hij, afwijken van de norm.
Stoelen op een rij tegen gebutste kleurloze muren.
Kamertjes waarin overwerkte ambtenaren hun standaardvragen
afvuren op mensen die deze situatie al zo vaak hebben meegemaakt,
dat ze het zonder verzet ondergaan.
De moedeloosheid geldt hen allen.

Tadadiedum, 2, 3 – tadadiedum, 2, 3 – rust
dum, dumdiedum, dadadiedum
Omhoog en omlaag
Mijn schrijfrichting is van links naar rechts.

Het publiek in de zaal weet zich geen raad met de uitnodiging.
De oproep ons allen te verbinden door klanken die omhoog en omlaag gaan.
Alleen maar neuriën, je hoeft er niet eens bovenuit te schreeuwen.
Zij horen het aan, kunnen zich nauwelijks verbeelden
hoe het is, daar in die troosteloosheid, keer op keer te zitten.
De mensen in deze zaal, zij voelen zich nauwelijks geroepen.

Tadadiedum, 2, 3 – tadadiedum, 2, 3 – rust
dum, dumdiedum, dadadiedum
Omhoog en omlaag
Mijn schrijfrichting is van links naar rechts.

En ik blijf schrijven. Ongecensureerd.
Op het vliegveld neurie ik de verbindende klanken.
Omhoog en omlaag.
Tadadiedum, 2, 3 – tadadiedum, 2, 3 – rust
dum, dumdiedum, dadadiedum

Doorbijten

Mijn hoofd zit zó vol met het halen van deadlines dat het ontbreekt aan inspiratie.

Met een hoofd vol zorgen of werkstress is het moeilijk te ontspannen. Je raakt zo uitgeput van de druk dat je het weekend gebruikt om niets te doen. Je staat in de wachtstand en de tijd en alle mooie dingen trekken, zonder dat je er bewust notie van hebt genomen, aan je voorbij. Eigenlijk zit je te wachten op maandagochtend zodat je verder kan gaan met de stapel werk die je aan het begin van je weekend hebt achtergelaten.
Omdat je geen actie onderneemt in het weekend, kom je wel tot rust maar niet tot geestelijke rust. Je zit, zeker als je thuiswerkt, te dicht op je werk. Langzaam merk je dat je blikveld zich vernauwt, dat inspiratie uitblijft, dat je leeg raakt.
Hoe ik dat weet? Nou, ik zit er middenin. En dat leidde ertoe dat de tekst voor deze blog pas op het allerlaatste moment is geschreven.
Mijn hoofd zit zó vol met het halen van deadlines dat het ontbreekt aan inspiratie. Dat is een slecht teken. Ik ben bewust minder gaan werken, onder andere om meer te kunnen schrijven. En nu lijkt dat even helemaal mis te gaan. Minder werken is leuk, maar je wil wel iets opleveren dat kwalitatief goed is.
Balans! Ja, ja, allemaal prachtig in theorie en als het je lukt om altijd in balans te zijn, dan feliciteer ik je daarmee; dan weet jij hoe het werkt. Ik ben nog lerende.
Het komt goed, dat is dan weer een geruststelling. Omdat het ernaar uitziet dat de deadlines gehaald worden, dat ik goed werk heb geleverd.
Het vooruitzicht dat mijn hoofd dan vrij is van deze zorgen en dat de ruimte zich zal vullen met woorden die zich tot zinnen vormen, daar kan ik nu al blij van worden.
Nog even doorbijten.
Je bent er bijna. Je kan het.

Liever luisteren?

Een goede dag om te mijmeren

Het is een goede dag om te mijmeren.
De zon schijnt en omdat de anders zo talloze mogelijkheden nu tot in- en om het huis zijn beperkt, geeft het daadwerkelijk rust. Wij hebben mazzel. We hebben elkaar en als er iets is wat ons deze periode heeft geleerd, is dat wij elkaar goed kunnen verdragen; dagen en nachten aaneengesloten.
Overdag hebben we beide onze werkzaamheden, daarin gaan we volledig ons eigen weg. In het weekend is er tijd om te doen waar we ons goed bij voelen binnen de geboden mogelijkheden. Samen of afzonderlijk. Het is goed te beseffen wat je hebt en wat je daadwerkelijk nodig hebt.
Zolang je elkaar ruimte gunt, kan je zeggen dat er wederzijds respect is. Liefde zit in aandacht geven en loslaten. Je begrijpt het direct zodra je het ervaart.
Nu zit ik hier aan de tuintafel te schrijven, terwijl Lief de strijd met het onkruid zevenblad is aangegaan. De gejaagdheid die ik afgelopen weken heb ervaren, is geluwd. Om mij heen hoor ik zingende merels en andere vogels die er lustig op los twitteren. De camelia bloeit volop, net zoals de blauwe regen. Dit jaar voor het eerst. Het kan hier zo’n oase van rust zijn.
‘Laten we er een inspiratietuin van maken’, opperde ik.
‘Met diverse plekjes waar je kunt zitten, zodat je steeds een ander uitzicht hebt.’
Stukken, begroeid met wilde bloemen. Gras en tuinpad in het midden, de bank laten staan waar die staat en de moestuin op de plek zoals gepland.
Dit huis heeft meer in zich dan ik tot nu toe heb gezien.

Deze dagen in afzondering / alleen met jou / doet me opnieuw beseffen / hoeveel ik van je hou.

Kringel

Twee vrienden trotseerden tegenwind
om waarachtig luchtiger onderwerpen
te bespreken.
Vooruitgekeken werd er;
dat wat was gepasseerd
namen ze mee in hun levenswijsheid.
Snijdende zijwind bracht hen nieuwe invalshoeken
en af en toe wat zeer.
Voor de wind
is het makkelijk te constateren
dat wat achter hen lag
minstens zoveel inspiratie en bevrijding gaf.

En de wind kringelde rond hun hoofd
zoals vroeger de rook.