poëzie en proza, lezen en luisteren
De klank van zijn stem lijkt weg en toch, als ik focus hoor ik hem in mijn verbeelding praten.
Mijn vaders stem, het is al bijna zeven jaar geleden dat ik die voor het laatst hoorde. Op de allerlaatste dag van zijn aardse bestaan klonk hij weer net zo krachtig als ooit daarvoor; de trotse man die het leven ten volle had geleefd. Hij was een vechter, een overlever. Klein van stuk met grote mond, dát was mijn vader. Hij was de man die bij binnenkomst alle ogen op hem gericht wist.
Steeds weer kom ik hier tot rust terwijl ik jubelend langs de maisvelden fiets
Steeds weer als ik hier ben denk ik, wat een mazzel
dat ik jou heb ontmoet en dat jij mij meenam
naar jouw land en jouw familie waar ik geen woord
versta van het gesprek, maar wel begrijp dat het onderwerp
tot in detail wordt besproken.
Mazzel dat jij mij meenam naar jouw streek;
de streek die wij al in diverse variaties aantroffen:
in opkomst, verdroogd en dor en nu,
zompig van het oeverloze water dat het land overspoelde.
Het groen en de zon, de jaloersmakende huizen
met achtertuinen die uitkijken op mijmeringvolle graslanden,
waar dorpen nog dorpen zijn en waar de stilte nog stil is.
Steeds weer kom ik hier tot rust terwijl ik jubelend
langs de maisvelden fiets, op weg naar de zoveelste
glooiing die mij weer een ander uitzicht brengt.
Uitzicht waarnaar ik kan verlangen op
de lange weg hiernaartoe. Een vreugdevol uitzicht.
Jouw land is ook mijn land geworden.
Net zoals jij de mijne werd.
Liever luisteren?
Nu de vakantie-uittocht is begonnen, een mijmering over de lange vakanties die wij als gezin maakten, zwervend door Europa met auto en caravan. Magische tijden waren het.
Op de achterbank zit een meisje
het bruine haar in twee staarten.
De omgeving trekt aan haar voorbij,
geel-bruin-beige.
Warme lucht stroomt naar binnen
via het raam op-een-kiertje.
Dromerig en soezend in de Mercedes,
met dezelfde kleur.
Kraampjes vol dieprode meloen,
lonken uitnodigend.
Een eenzame ezel
bij een verlaten, vervallen huis.
Kilometerslange luchtspiegeling,
die het droge binnenland doorkruist.
‘Het is hier zo anders dan bij ons thuis’.
Straks komen we aan in Trogir,
dan springen we duizend keer in het water
en eten we smeerworst op brood.
Zwaaien we naar de
“paradiso-paradiso” groentevrouw,
al varende naar het dorp.
34-HP-24: Europa was nooit te groot,
het was alleen maar prachtig
bij jou op de achterbank, op schoot.
Persbericht van Haarlemmermeermuseum De Cruquius:
“Verhalenpaal VERZET krijgt op 4 mei gedicht van Polderdichter Haarlemmermeer
Cruquius 4 mei 2019 – Vandaag, ter ere van Nationale dodenherdenking, krijgt Verhalenpaal VERZET een eigen gedicht van Polderdichter Mirjam Noach.
Haarlemmermeermuseum De Cruquius vroeg Noach gedichten te schrijven voor vier Verhalenpalen van het Buitenmuseum. In december 2018 kreeg de Verhalenpaal 07- SPADE bij de Ringvaart, monument van dat jaar, het 1e gedicht.
Na een oproep in de krant nomineerde het publiek Verhalenpaal 05 – VERZET voor het 2e gedicht. De paal markeert de heldhaftige inzet van de Familie Boogaard, die in WOII met gevaar voor eigen leven vele onderduikers opvingen.
Noach: “Als je weet waaruit iets is ontstaan, dan komt het begrip.”
Lees op https://www.haarlemmermeermuseum.nl/05-verzet het gedicht.”
Verzet
Jouw weigering mee te gaan
in de opgelegde moraal van uitsluiting.
Door de bezetter
met zijn weerzinwekkende ideologie.
Jij verzette je ertegen
bood tegenstand
door de verstotenen op te vangen.
Ze zijn er, de mensen die kunnen vertellen
wat jij voor hen hebt gedaan.
Dat ze het hebben overleefd.
Dankzij jou. Zelf heb je het onderspit gedolven
het verschrikkelijke lot tegemoet
waartegen je zo had gestreden.
Laat ons stilstaan
bij hen die hier verzet boden.
Zoveel meer dan alleen een schuilplaats.
Net zoals jouw innerlijke revolutie
zoveel meer was dan alleen Verzet.
Dit jaar ben ik opgenomen in het officiële Dodenherdenkingsprogramma van de Gemeente Haarlemmermeer. Daar mag ik als Polderdichter mijn gedicht ‘Vrijheid’ voordragen in de Burgerzaal van het Gemeentehuis. Geschreven in 2015, tijdens de laatste keer dat ik samen met mijn dierbare vader de herdenking in Aalsmeer bijwoonde, is deze voordracht in meerdere opzichten een eerbetoon.
Vrijheid
Met mijn hand op zijn schouder,
kijkend naar de blauwe lucht,
dacht ik aan hen.
Oma,
en de opa,
die ik slechts uit verhalen ken.
Aan al die anderen.
‘Ik denk altijd aan ze
daarvoor hoeft het geen vier mei te zijn.’
Zegt mijn vader.
Straks zal ik dansen en zingen,
in regen, zon en storm.
Om te vieren,
dat ik kan zijn, wie ik ben.
Met mijn voorkeur,
en mijn achtergrond.
‘Ik ben me altijd bewust van mijn vrijheid,
daarvoor hoeft het geen vijf mei te zijn.’
Zeg ik mijn vader.
Het kaarsje 2018 is bij mij bijna gedoofd. Slechts een stompje is er nog over van het jaar dat een aaneenschakeling van hoogtepunten lijkt. Gedurende twaalf maanden zijn er steeds nieuwe impulsen geweest, de een nog leuker dan de ander. Bijna alles waaraan ik meedeed of waar ik ben geweest, was succesvol. Het was wel eens anders. Vanaf 2015 tot de helft van 2016 ging werkelijk alles mis. Totdat zij verscheen.
Weet je hoe fijn het is familie te hebben, of dat je ineens deel uitmaakt van een gezin. Dat er mensen zijn die je vrienden mag noemen en dat er ook nog een hele groep is waarmee je een hobby deelt, en tegelijkertijd nog zoveel meer.
Ja, natuurlijk is het kerst en jaareinde en dan komen dit soort berichten te pas en te onpas voorbij. Toch, wat als jij nu geen vrienden hebt, wat als jij eenzaam zou zijn? Zou je het dan fijn vinden als er tenminste íemand aan je dacht?
Mijn jaar was fantastisch. Kroon op mijn werk: benoemd worden tot allereerste Polderdichter Haarlemmermeer voor de periode 2018 – 2019. Tjonge, wat een indruk heeft dat gemaakt. En een druk gelegd. Iets nieuws neerzetten in een gemeente waar Economie en Sport strijden om de eerste plaats en Cultuur moet vechten om überhaupt zichtbaar te zijn. Gestart dus, de nodige inspanningen voor geleverd en alles wat ik mocht doen voor de Bibliotheek Haarlemmermeer, het Cultuurgebouw, Stichting Maatvast, de Olmenhorst, de Gemeente én Haarlemmermeermuseum de Cruquius: het was geweldig. Adrenaline genoeg.
En dan dat alsmaar groeiende (!) vrouwenkoor Singing Unlimited. Maar liefst twee keer stonden we in een uitverkocht theater De Meerse te shinen. Wij openden zowat het nieuwe jaar in januari met onze crimineel goede jubileumshow en wegens succes besloten we het daar in december af te sluiten met Christmas Unlimited. Tussendoor gingen we naar de UK voor de jaarlijkse Sweet Adelines Regional Convention. De stemming zat er goed in: winnaar van de prestigieuze Most Improved Chorus-Award, tweede plek in de categorie Mid-Sized Choruses en vijfde plaats overall.
‘You owned the weekend’ was het mooiste compliment dat we konden ontvangen.
Goed zingen, we kunnen het. Daar is niks hoogdravends aan, dat is een feit. Het koor werkt er hard voor, is gedisciplineerd en er is een sterke onderlinge band. Iedereen weet dat er wordt toegewerkt naar iets dat we heel graag willen. Dat houdt het ambitieniveau hoog.
Werk was ook al zo succesvol vooral omdat ik een contract voor onbepaalde tijd kreeg aangeboden. En voor datzelfde ProBiblio mocht ik ook nog eens twee gedichten schrijven. Vanaf januari 2019 ga ik vier dagen per week werken en ga ik leren hoe de bibliotheken te adviseren over hun collectie. Die benoeming hing in de lucht en werd in de tweede helft van december definitief. Ook dat vergde best wel wat. Want de gedane toezegging is pas echt als het op papier staat.
Kortom: van niets naar alles en dat in korte tijd. Tijd om te beseffen wat je hebt. Waar je vandaan komt, hoe anders het kan zijn. Zegeningen tellen en zo. Ik ben blij en dankbaar met alle mensen om me heen die, nu mijn kaarsje een beetje opgebrand is, met hun gloed en liefde mij nog steeds verlichten. Zij zijn het, waardoor het zo’n topjaar kon zijn. En natuurlijk: dank je wel Liefste ♥
Ik wens iedereen fijne feestdagen en als je een momentje hebt, denk je dan ook aan die mogelijk eenzame oudere of jongere?
Alle liefs en een prachtig 2019,
Mirjam Noach xxx
Mirjam mijmert 