Inmiddels is het een jaar later. Wekenlang spookt vandaag door mijn hoofd. Heeft u dat ook, dat u schrikt wanneer deze datum word uitgesproken? Twee afspraken heb ik en het voelt alsof ik daarmee heiligschennis pleeg. Deze dag moet ik rouwen en wenen. De tranen die de afgelopen tijd opwelden en stopten nu vrijelijk laten gaan.
Zoals het ook papa gebeurde, in zijn laatste maanden, weken, dagen en zelfs uren vlak voor hij stierf.
Altijd heeft hij erover gesproken, zeker wanneer je ernaar vroeg. In de verteltrant van het spannende avontuur. Het verhaal van de overtocht met de Lemmerboot, verscholen onder de rokken van de dames uit de Jordaan, is legendarisch. En zijn jaren in Friesland: alsof van geen oorlog sprake was.
Behoudens dat ene aspect dat hij verstopte of onderdrukte, de complexiteit van de materie weergevend.
Beschermend vertellen was het. Zodat wij wel wisten maar pas op het laatst zijn daadwerkelijk verdriet zagen.
‘Ze hebben genomen zonder te vragen. Nooit, nooit, nooit meer komen ze terug.’ Zei hij huilend. Zijn normaal gesproken ondeugende ogen waren dof en ik kon zien hoe herinneringen aan hem voorbijtrokken. Met het naderend eind in zicht was zijn levenskracht en de wil díe pijn te vermijden, gebroken.

Gapend grote gaten
Onregelmatig gekarteld
En zwart gerand
Zorgvuldig toegedekt
Met het fijnste verband.

Dichtte ik en daarna stokte het. Woorden die kunnen beschrijven hoe hij het verdriet en de voortdurende pijn de rest van zijn leven had meegedragen, ontbraken. Hij die het hart op zijn tong droeg, kon pas op het allerlaatst zijn emoties kwijt. Toen sprak hij over hen en hoeveel hij ze had gemist, steeds en telkens weer.
Geen psycholoog kon hem helpen – wist hij, na aansporingen van mijn kant hulp te zoeken.
‘Ik ben alleen maar een interessant geval, zíj kunnen iets van mij leren. Maar ze zullen nooit begrijpen, ze kúnnen ook nooit begrijpen wat ik van binnen voel.’
Papa, zoals ik hem meedraag, was optimistisch. Vaak maakte hij ergens een grapje van. Maar hij was ook bloedserieus, volgde de politiek nauwkeurig en vertelde over jullie opa die bij de radio zat te luisteren naar de Socialisten. Hij was geen geleerde – ook dat was hem ontnomen – maar wel een wijs man.
‘Wij zijn allen egoïsten, we willen niemand kwijt.’ Woorden die hij sprak na mama’s overlijden. Had ik toen moeten beseffen dat hij daarmee een inkijk gaf in de alomvattende leegte die hem vulde?
Het is een jaar na het overlijden van mijn eindeloos lieve papa, vlak voor 4 mei. Ik treur om zijn lijden en de oorlog die altijd bleef doorwoekeren.
Inmiddels weet ik: gemis geeft gapend grote gaten.

In innige omhelzing,
Je nichie ♥

Een aanzwellende wolk vol donder
Dendert dreigend nader.
Als reflectie van een periode
Flitsen lichten onverwacht op.
Momenten van voorbije tijd
Dringen diep en ongenadig.
Gedachte gedachten vol leegte
Vertroosting in eeuwige eeuwigheid.

Het goudkleurige zeilscheepje staat op het dressoir, naast een foto van ons. Ik dacht dat je ‘m zelf had gemaakt als opdracht tijdens je studie. De link met zeilen moet ik je nog eens vragen. Vanaf de eettafel zie ik het staan. Het is nu veel meer dan zomaar een object. Pas sinds kort weet ik dat je die van je vader hebt gekregen.

Kijkend naar het scheepje denk ik aan mijn verjaardag vorig jaar. Toen bracht ik mijn vader naar het ziekenhuis. Van de korte periode daarna wil ik alleen nog terugdenken aan die laatste zondag samen op het bankje in de zon.

Nadat met zijn overlijden de bodem was weggeslagen, is nu het anker uitgegooid. Een proces van opnieuw aarden, van vaste grond onder de voeten, ging van start. Als deze plek vruchtbaar genoeg blijkt, zullen de wortels uitlopen, je krachtiger en sterker maken en tot diep in je gevoel reiken. Hier aanmeren betekende stormen doorstaan en alle zeilen bijzetten.
Dat had je vader goed voorzien.

Onder zwiepend hoge bomen,
Zit ik hier heel licht-gewicht,
Zelfs nadat ik heb genomen,
Grote happen tegenlicht.

Over waterpaden dragen,
Kistenvol en aardezwaar,
Telkenmale weer die vragen,
Een voor een en naast elkaar.

Tussen planken rot en zacht,
Ledig ik mijn diepste wezen,
Kruip ik in jouw warme vacht,
Herstellend traag tot aan genezen.

Nu weer verder, dra en voort,
Als een vogel vrij en buiten,
Tot er eentje van jouw soort,
Ooit eens anders zal besluiten.

Soms vind ik alles teveel. Herkent u dat? Als progressie uitblijft of als het even (of langdurig) tegenzit. Wanneer je de energie mist of de motivatie ontbreekt. Omdat je je afvraagt waarom je iets doet en met welk doel. Wat eerst zo leuk leek, kan een ballast worden.
Als mij dat overkomt dan voel ik me ook meteen zo’n outcast. Een eenling in een drukke wereld met veel geluid en handelingen. Je bent er maar maakt er geen onderdeel van uit.
Je handelt zonder te voelen, en je geest (of je ziel) lijkt zich op een ander niveau te bevinden. Ergens waar je zelf al moeilijk bij kan komen. Omgekeerd ben jij voor anderen nauwelijks benaderbaar.
De schommelingen tussen blijdschap en mistroostigheid kosten best veel energie. Zullen we het idee dat dingen anders lopen dan van tevoren verwacht of bedacht, nu eens accepteren? En dat dit in positieve of negatieve zin invloed heeft op hoe wij ons voelen? Ook jouw stemming of gedrag kan uit- of doorwerken op een ander. Het leven is meer dan alleen maar leuk, oppervlakkig of diepzinnig.
Waren we maar altijd in balans en sterk. Maar we hebben een streven naar beter en meer. Met deze (innerlijke) druk, te zorgen dat je tenminste trots kunt zijn op jezelf, leg je een omhooggaande wandeling af op weg naar de top van je kunnen. Ongeacht hoe lang je erover doet – stijl omhoog of via een makkelijker maar langer pad – op enig moment voel je de vermoeidheid. Pas wanneer je een plateau of hoogteniveau bereikt waarop je kunt stilstaan en uitrusten, kan je genieten van de prestatie die is geleverd en ben je voor even zorgeloos. Sommigen zullen onderweg afhaken en langdurig stilstaan, om welke reden dan ook. Anderen zullen verder klimmen. Af en toe lijkt het zwaarder en vermoeiender te worden, zeker naarmate de wandeling voortduurt.
Op mijn glooiende, omhoog cirkelende en van vele impressies voorziene, lange pad heb ik me onderweg aangesloten bij en losgemaakt van anderen. Doelen en interesses veranderen nu eenmaal.
Onderweg, terugkijkend op en vooruitkijkend naar, tekenen zich de contouren af van de mogelijke beslissing die je gaat nemen. Het levert input waarmee je verder kunt.
Zolang je gaande bent, bestaat de mogelijkheid dat alles wat teveel lijkt, opgelost kan worden.
Gelukkig ben ik nog steeds op weg.

Vandaag is het Internationale Vrouwendag. Daarover heb ik gemengde gevoelens want:

• Vrouwen bepalen de helft van de wereldbevolking en nog steeds is het nodig om aandacht te vragen om in vrijheid en gelijkheid te mogen leven. Dat feit alleen al zou je aan het denken moeten zetten.
• Eén hele dag per jaar? Behandeling van gelijkheid zou een continu punt van aandacht moeten zijn.

Voor mij voelt Internationale Vrouwendag als een baby die gepamperd wordt.

Natuurlijk is er verandering gaande. Sinds 1956 zijn vrouwen in Nederland handelingsbekwaam voor de wet en dat was mede onder druk van de Nederlandse Vereniging van Huisvrouwen (NVVH)*. Vandaag de dag zijn er in Nederland meer meisjes die doorstuderen dan jongens. Dat zij al hun bekwaamheden krachtig mogen manifesteren. Het is mijn hoop en uitdrukkelijke wens dat zij voltooien waar al zolang naar gestreefd wordt. En wat mij betreft mag dat in hoger tempo dan tot nu toe gedemonstreerd. Zo gelijk we zijn in aantal, zo gelijk zijn we ook in capaciteit. Het glazen plafond (of vloer, het is maar net hoe je er tegenaan kijkt) zal ooit barsten en ook in andere dan werksituaties verdienen vrouwen een gelijke positie met dito rechten. Zoals mannen gecomplimenteerd mogen worden over de zorgtaken die zij verrichten.

Zolang 8 maart Internationale Vrouwendag is, blijft Mannendag een droom. Net zoals Kinderdag onzin is volgens mijn moeder want: ‘het is iedere dag kinderdag’.
Ziet u ook een overeenkomst?

* De NVVH heeft een naamswijziging ondergaan en heet tegenwoordig Koninklijk NVVH-Vrouwennetwerk. Voor meer informatie: http://www.nvvh.nl

Onlangs had ik een sollicitatiegesprek. Na afloop heb ik lang nagedacht over het verloop ervan.
Ik had gesolliciteerd op een functie die – op basis van ervaring en kennis – onder mijn niveau ligt. De reden dat te doen lag voornamelijk in het aantal uur. Daarmee kon ik een combinatie creëren tussen werk en studie. Tegelijkertijd was er ook een inhoudelijk veel aantrekkelijker vacature met veel meer uren geplaatst. Ik vroeg me af of ik het gevraagde kon leveren. Kennelijk had het ontslag zijn sporen nagelaten.
De atmosfeer in het pand was prettig. Veel ramen en lichte vloerbedekking, bijna sereen. Het paste bij de stemming waarin ik me bevond. In een vergaderruimte afgestemd op de grootte van het gezelschap namen we plaats. Er werd een introductie gedaan door de HR manager en de projectmanager. Daarin stelde ik twee vragen waarvan ik al wist dat die misschien iets te intelligent waren voor de functie.
Na enige uitleg over een van mijn posities kwam de tegenvraag; waarom had ik van de twee beschikbare plaatsen nu juist op die ene gereageerd? En dus gaf ik het antwoord zoals gold bij mijn overweging toen ik de brief schreef.
Ik kan me vergissen, maar het leek erop alsof ik ook een mogelijk alternatief was voor de kandidaten die wél daarop hadden gesolliciteerd. En ja, ik wil die baan. Dat heb ik ook gezegd.
Kortstondig vroeg ik me nog af hoe ik dat dan ging doen met mijn studie. Daarna parkeerde ik die gedachte en focuste volledig op de mogelijkheid een hele leuke functie te veroveren.
Binnenkort hoor ik meer. Ze hadden al kandidaten geselecteerd voor de tweede ronde.
Het was ergens een opsteker te horen dat ik mezelf tekort had gedaan. Tegelijkertijd overviel een soort treurigheid. Juist om die reden. Voor de functie waarop ik had gereageerd, ben ik afgewezen. Overgekwalificeerd. Het is nu dus afwachten waarin de onverwachte wending tijdens het gesprek resulteert.
In verwarring verliet ik het kantoorgebouw. Want: wat wil ik nou eigenlijk? Die combi van werken en studeren? Of toch werken in een branche waarin veel gaande is en waarmee ik weer volledig in het arbeidsproces meedraai?
Mijn gesprekspartners hebben geen enkele zekerheid gegeven, dus temper ik de hoop. Ik verkeer een beetje in een soort niemandsland en bereid mij voor op een soort afscheid. Ofwel van een mogelijkheid op een leuke baan omdat ik de verkeerde beslissing heb genomen, ofwel van een situatie die ik heb omarmd maar waarvan ik ook altijd heb geweten dat het tijdelijk was.
In beide gevallen zal het slikken zijn.

Welkom bij Mirjam Mijmert.