Daar liep ze, de mevrouw met hardloopschoenen aan en iets wat waarschijnlijk een sportbroek was maar eruit zag als een gevlekte zwarte spijkerbroek. Het had ook kontzakken. Van hardloopkleding heb ik nooit zo veel meegekregen, laat staan dat ik nu zou weten wat fashionable is in rennersland. Hoe dan ook, ze viel op. Met name omdat het er allemaal zo ongemakkelijk uitzag. De soepele tred van de hardloper die ik drie weken geleden inhaalde, was bij deze dame nog in geen velden of wegen te bekennen. Tjonge, wat rende die man snel. Ik moest echt moeite doen om hem te passeren, op mijn fiets welteverstaan. Het was behoorlijk spectaculair te zien hoe hij voortbewoog. De cadans, het neerzetten van zijn voeten, het bovenlichaam recht en de armen langszij, zonder gebalde vuisten. Dit was een geoefend en goed getraind loper. Een atleet. Dan deze mevrouw. De voeten werden onregelmatig neergezet. Hoorde ik een lichte sleep? Voorovergebogen alsof ze zich in stormachtige tegenwind bevond terwijl het uitgerekend vandaag bijna windstil is. Het tempo lag laag. Iemand die hard loopt, had haar kunnen bijhouden. Maar hé, commentaar leveren is makkelijk. Zij deed het tenminste. Voor iedereen die de eerste stappen heeft gezet in het hardlopen of überhaupt bewegen: groot respect. Je bent begonnen en je doet het voor jezelf. Veel plezier en genoegdoening gewenst met je ontspanning door inspanning.
Ineens was daar in de inktzwarte nacht de donder en de lichtflits, gevolgd door de regen die loodrecht op de aarde viel. Als een slechte en volledig uitgekauwde metafoor voor de woede die ik voelde en het ellendige verdriet waarmee ik werd overvallen. Afspraken worden geschonden en zorgen om jouw toekomst weggewuifd als een palmboom in een woestijnstorm. Terwijl snijdend zand het zicht beperkt en littekens achterlaat, is het de vroegrijpe gevallen vrucht die je doet beseffen dat alle inspanningen van liefde oplossen in die regen en nutteloos wegstromen in de bodemloze put die het plotseling opdoemende zinkgat blijkt te zijn. Je kunt het zo mooi maken als je wilt, een leugen blijft een leugen en gestolen goed gedijt niet. Wat weg is, is weg en de kans dat het terugkomt is een sprankje hoop aan de horizon, het lange pad dat voor ons ligt en de vele nog te nemen stappen. De wetenschap dat je verkeerd bezig bent, zelfs nietsontziend blijft doorgaan, is hemeltergend. En ook al was het maar een onweersslag en is de regen allang weer gestopt met huilen; mijn vertrouwen is stuk en het gevoel wat door mijn lijf racet, maakt het onmogelijk jou recht in de ogen te kijken. Maar als wegkijken het makkelijkst is om de waarheid niet onder ogen te hoeven zien, mag ik dan ook een metafoor om weer verder te kunnen?
Dit is het. Niet stilstaan bij het nu of aanvaardend dat er een eindstation is. Door wil ik. Verder woord na woord ontrafelend en groeiend in de nieuwe fase die is gestart, verbindingen leggend tussen heden, verleden, zijn en wat komt. Opgetogen en tegelijk gejaagd over wat voor mij ligt en wat zich vormen gaat. Ieder moment van het proces opzuigend, van ontstaan tot volbrenging. Als een mijlpaal zal het zijn stevig gedragen op grond van geschiedenis het resultaat voor altijd te zien.
Je hoorde er nooit echt helemaal bij Je kwam te laat Vergelijkbaar met een feest dat al in volle gang is een niet te overbruggen periode Soms is er harmonie dat gelukzalige gevoel van eenheid De beelden zijn tweedehands en de verbinding slechts met één gelukt Alle goede bedoelingen ten spijt Je kwam in de plaats van Dat kleeft aan je ook in toekomstige tijd
Het was ochtend en toen ik mijn ogen opende keek ik naar jou, jij die op je buik lag, je hoofd afgewend, je schouder en arm ontbloot. Nog diep in slaap. ‘Huidhonger’ dacht ik. Een fascinerend woord, vindt u dat ook? Pas later vroeg ik me af waarom ik daar direct aan dacht. Ik begin het woord te ontrafelen. Het is iets anders dan de vertrouwde arm om je schouder. Dit gaat verder, het heeft iets intiems, een verlangen naar huid, naar aanraking, streling, tederheid, lief en opwindend. Honger naar huid. Het herbergt ook iets van eenzaamheid. Vind ik. Het is anders dan de op datingsites vaak opgemerkte behoefte aan een schouder en het hebben van een ‘maatje’. Denkt u dat veel mensen huidhonger hebben gehad in de afgelopen maanden? Sociale contacten waren tot een minimum beperkt. Ik moet denken aan vrienden die je normaal gesproken omhelst bij het begroeten. Twintig keer elkaar omarmen en je hebt je portie huidcontact ook wel weer gehad. Ook denk ik aan relaties waarin partners zodanig hun eigen leven leiden dat ze contact met elkaar juist mijden. Dat je alleen wakker wordt omdat je besloten hebt in aparte slaapkamers te slapen. Ik kan me voorstellen dat je dan soms wakker wordt met een enorme behoefte aan lichamelijk contact. Of de jonge man wiens vrouw vorig jaar overleed en het verdriet dat hij voelt. Haar afwezigheid, het gemis van hun gein samen, de gesprekken met hun kinderen ’s avonds aan de eettafel. Haar hand op zijn arm en haar hoofd op zijn schouder als ze na het eten op de bank zaten. Huidhonger. De intense behoefte aan lichamelijk contact waarbij de huid zoveel te bieden heeft. Ruikt u het? Die wilde geur van opwinding bij het intens bedrijven van de liefde, de poriën die openstaan en u laten afdwalen naar andere gebieden waar alles nóg harder klopt, heftiger voelt en sneller stroomt? Díe honger naar huid. Ik denk aan de hoogbejaarde mevrouw die zich dagelijks nog steeds mooi aankleedt, hopend dat er vandaag iets gebeurt wat de sleur doorbreekt. Haar witte haar in een lichte krul en de brilglazen in haar zilverkleurig montuur zorgvuldig gepoetst. Ze zit voor het raam, heeft het geluk van een mooi uitzicht. Het ontbijt is al gebracht en zelfs alweer opgehaald. Ze zijn vriendelijk hoor daar niet van, maar de handelingen, het contact, alles is zo mechanisch. Ze hebben nu eenmaal meer te doen. De twinkeling in haar ogen is allang gedoofd. Ze mist haar kinderen, de kleinkinderen. Ze mist vooral een tedere aanraking. Iets wat haar haar zintuigen weer activeert. Iets dat haar een reden geeft om te leven omdat ze door die aanraking voelt dat ze leeft. De gedachte aan de vader van de dochter wiens moeder is overleden. Twee jaar alweer en het gemis wordt alleen maar groter. Gemis aan zijn vrouw, gemis aan haar lijf, hun lijven die samen ouder werden. Huidhonger en de kracht van aanraking. Waarom moest ik daar nou toch aan denken?
Maar ik wil helemaal niet staan
in een zaal vol mensen
die luisteren naar mijn uit het hoofd
voorgedragen gedichten.
Ik wil dat je me leest en voelt wat ik bedoel
of je eigen interpretatie eraan geeft door
leestekens te plaatsen die ik bewust wegliet.
Ik wil dat je erover nadenkt al is het maar
voor een moment en spreken we er later
wel eens over of we het eens zijn.
Achter mij hoor ik een geluid
hoog en fijn
Voor mij, vogels die tsjilpen.
Hier zit ik, alleen op een bankje
precies in het midden
van waar ik wil zijn.
Misschien wel mijn mooiste…. Vandaag vieren we 75 jaar Vrijheid. Bibliotheek Haarlemmermeer heeft om die reden dit gedicht gepubliceerd op haar Facebookpagina.
