De stilte van zondagochtend als iedereen nog ligt te slapen. Dat is mijn moment.
Dit is mijn honderdste publicatie. Een mijlpaal waar ik trots op ben.
De stilte van zondagochtend als iedereen nog ligt te slapen. Dat is mijn moment. De nieuwe nog helemaal lege dag starten in mijn tempo. Geen mens die dat onderbreekt of verstoort. Deze rust is een traktatie voor de geest. Laat ik al mijn gedachten vrij, kan van alles voorbijkomen. Je hoeft niks. Je mag al die tijd stilzitten en naar buiten staren, zien hoe de zon hoger klimt of horen hoe de takken van de treurwilg voor dag en dauw gemoedelijk ruisen, haar uiteinden hangend in het water. Langzaam worden de ruimte en ik een geheel. Mijn eigen kleine wereld. Het moment voor contemplatie of in mijn geval; mijmeringen. Een bijna kostbare tijdsbesteding in deze maatschappij waar iedere minuut telt, uren worden geschreven om te verantwoorden naar werkgever of subsidieverstrekker. Geborgenheid. Dit moment van de dag ben ik weliswaar het liefst alleen in mijn bubbel, de wetenschap dat er straks anderen zijn die in deze huiskamer ook hun ruimte nemen, maakt het geborgen en vertrouwd. Dat je de dag samen mag delen is een luxe. Niets is vanzelfsprekend of zeker. Als je tijd mag besteden met degenen die voor jou belangrijk zijn, aan wie je wilt geven en van wie je ontvangt, ben je een geluksvogel. Als zij straks wakker zijn, is dit gouden moment voorbij. Vangt de dag daadwerkelijk aan en verrijkt ook dat mijn gedachten en mijmeringen. Verrijken zij mijn leven. ❤
Totdat je hebt gevonden wat je zoekt zal de wortel aan de oppervlakte blijven om je makkelijk te kunnen verplaatsen. Je deed het leuk met wat schaduwkanten omdat je weet dat jouw plek elders is. Je laat je meeslepen en neerzetten om ergens te kunnen aarden.
Zodra je vaste grond onder je voeten voelt weet je dat je jouw plek hebt gevonden. Je gaat wortelen, enthousiast vertakken, breder en dieper. Dan voel je het eindelijk stromen, kom je krachtig en trots tot volle bloei.
En wat als planeet Aarde met oerkracht terugslaat om wat haar in sneltreinvaart wordt afgenomen? Wat als de natuur de mens wil laten weten hoe het voelt als je longen zijn aangetast? Waarom denk ik dat er een parallel is tussen het verwoesten van oeroude regenwouden in het Amazonegebied (de longen van de planeet) en het hechten van virusdeeltjes aan onze longen? Ben ik wegens langdurig thuiswerken het spoor bijster of juist op het goede spoor beland? Stel dat de natuur hard ingrijpt omdat wij, mensen, willens en wetens ecosystemen blijven verwoesten. Is dat een gekke gedachte? Toen de pandemie net was uitgebroken, hoorde ik dit soort geluiden wel eens. Wie weet wil de natuur ons nog veel langer blijven infecteren met mutaties van dit virus die ontstaan met dezelfde snelheid waarmee wij de natuur vernietigen. Wie weet is de natuur in staat om nog harder toe te slaan als het moet. Natuur heeft geen letterlijke stem, maar deze planeet heeft het uiteindelijk voor het zeggen. Vooralsnog lijkt de natuur af te dwingen het allemaal dichterbij huis te zoeken, het leven in rustiger tempo te aanvaarden, momenten van bezinning in te lassen en vooral minder te consumeren. Alsof de planeet vraagt het eenvoudig te houden, in evenwicht met alle andere vormen van leven die de Aarde bewoonbaar maken. En weet je; met mijn huis, auto, baan en bestedingen in diverse categorieën, ben ik net zo hard medeverantwoordelijk voor de verwoesting. Laat ik dan in ieder geval proberen bewust te blijven van de impact op de natuur bij datgene wat ik doe of laat. En nog beter: ernaar te handelen.
Zoals je kan worden meegesleept in emoties en verwachtingen die je aan jezelf oplegt een molensteen om je nek kunnen worden zodat het voelt alsof je verzuipt onder torenhoge verwachtingen op een berg die je nog nauwelijks hebt beklommen en waar ook alweer een doelstelling ligt om de top te bereiken terwijl je alleen een wandeling wilde maken om de spanning die je in je schouders voelt te laten wegstromen met de wind die meewaait alle kanten op zodat je het volgende moment alweer in lachen kan uitbarsten omdat je wordt getroost met de juiste woorden die alleen kunnen worden gezegd door degene die begrijpt waarom je daar zo mee zit omdat ze luistert en aanhoort en weet dat verandering moeilijk is opnieuw en steeds die schouder biedt die jou de steun geeft te bereiken wat je wilt.
De nog inktzwarte ochtend was teleurstellend. ‘Alsof het van de een op andere dag ’s ochtends licht is. Zoiets gaat geleidelijk. Of getijdelijk’. De hele week leek in donker gehuld. Er was ook zo weinig opbeurends om de zwaarte te verlichten. Typisch januari. Dit jaar met een extra randje eromheen. Volgende week is het weer anders. Ietsiepietsie eerder daglicht. Ietsiepietsie later invallende duisternis. Vol ongeduld uitkijkend naar lange dagen vol zonlicht, vrolijkheid en de schier oneindige mogelijkheden die dat soort dagen lijkt te bevatten. ‘Was het maar zover’, mijmerde ze tijdens haar ochtendwandeling. Bovenaan de stenen trap werd ze verrast door een goudgekleurde horizon, haar toefluisterend dat die wens op korte termijn zou worden vervuld.
Het platte land stond vol flats om het hoogteverschil te duiden. Wolken worden niet gekrabd donderde de bliksem en liet de opgezwollen verwachting verschrompelen tot een lullig klein stompje dat eenmaal in de goot beland er alles aan deed niet af te druipen in dit verder vlakke land.
Getwijfeld heb ik om een eindejaarsbrief te schrijven. Zou het enig verschil maken als ook ik zou bevestigen dat dit een heel gek jaar is geweest? Dat weet iedereen immers toch al? Het coronavirus heeft in zijn tournee over de wereld werkelijk ieder land bereikt. Slechts de hoop dat het in 2021 daadwerkelijk beter wordt, kan ik uitspreken. Zoals overigens ook al vele anderen hebben gedaan. Overal ter wereld ligt dreiging op de loer. Zelfs van de grootste dreiging (Trump) blijven we last houden met de instandhouding van zijn mythe dat grootschalige stemfraude heeft plaatsgevonden. Zouden Amerikanen beseffen dat de rest van de wereld inmiddels meewarig het hoofd schudt? Mijn hoop is gevestigd op de regering Biden vanwege de samenstelling van zijn kabinet. Waarom ik het belangrijk vind dat het in de Verenigde Staten van Amerika goed gaat? Omdat ik de dreiging uit China met zijn Nieuwe Zijderoute bijzonder eng vindt. De Nieuwe Zijderoute bestaat uit een netwerk voor weg- en spoorvervoer, havens etc. Deze ontwikkeling sluit aan bij China’s strategie om een handelsnetwerk te creëren waarbij zij de centrale positie innemen. Een gevaarlijke onderneming die zich op hoge snelheid voltrekt. Verbaasd las ik dit jaar over (armlastige) Europese landen die havens verkochten. De uitverkoop is begonnen. Mij is onduidelijk hoe (hard) de Europese Gemeenschap hiertegen optreedt. Als je van mening bent dat het allemaal wel meevalt, denk dan nog even terug aan de langdurige protesten in Hong Kong, de voormalige Britse kolonie, die een grote mate van autonomie zou behouden. Wat is daarvan overgebleven? Of wat dacht je van Afrika waar de Chinezen in menig land de bodem ontdoet van haar waardevolle schatten? Handig voor de wereldhandel als zij alle cruciale grondstoffen in handen hebben en die kunnen verschepen op een volledig door hen gecontroleerde route. Als je nu al problemen hebt met je beperkte vrijheid, koester dan vooral wat je hebt. Met een groeiende invloed van China zal het er echt niet beter op worden. Ik vind het geen fijne mogendheid. Punt. Is Europa dan het Hof van Eden? Nou, nee. Het lijkt altijd net alsof er binnen de EG veel wordt onderhandeld en weinig bereikt. De ruk naar (extreem) rechts is op zijn zachtst gezegd verontrustend. Verkregen rechten zoals het recht op abortus of gelijke behandeling van LHBTIQAPC-mensen (wat? Lesbisch, Homoseksueel, Biseksueel, Transgender, Intersekse conditie, Queer, Aseksueel, Panseksueel en Cisgender) worden links en rechts ingeperkt, de rechterlijke macht die in landen als Hongarije en Polen steeds verder wordt beknot, de idiote oproep om vrouwen te laten baren alsof het broedmachines zijn; we zien het en treden er niet tegenop. Zolang het de grote massa niet raakt, zal niemand zijn vingers eraan willen branden. We deden immers ook niks tegen de branden in vluchtelingenkampen op Lesbos, in Bosnië en Libanon. Kortom, het is een zooitje. Komt het ooit nog goed? Als je het vanuit astrologisch perspectief benadert, zou dat best nog wel eens kunnen lukken. Immers, op 21 december vond de conjunctie plaats tussen Jupiter en Saturnus en luidde daarmee het tijdperk Waterman in. Jawel, The Age of Aquarius is gestart (laten we daar een nummer over schrijven) en verandering hangt in de lucht. En dat maar liefst voor een periode van 20 jaar. Het wordt allemaal wat losser, er is meer mogelijk. Leek me een leuke boodschap om mee te geven zo aan het einde van dit rampzalige jaar. Of ik erin geloof? Laten we het erop houden dat ik het graag wil geloven.
Een mooi, gezond, kritisch, succesvol en vooral liefdevol 2021 gewenst. Liefs, Mirjam Noach ❤
Dit jaar mocht ik de tekst leveren voor de Nieuwjaarskaart van Probiblio. Met een terugblik op afgelopen jaar en een verwijzing naar het nieuwe bedrijfspand. Samen met Erik olde Hanhof (vormgeving) ging ik aan de slag. Met prachtig eindresultaat.
Voor het laatst in maart stond dit koor in zijn geheel op de risers, waar je stappen zet, over de schouder van een ander meekijkt. De plek, waar je de energie van degene voor, naast en achter je voelt; waar je wordt overspoeld door golven van geluid, krachtig en ver reikend.
Risers als plek van samenkomst. Verbonden door ragfijne draden, gesponnen door degene die voor het koor staat, en ons naar grote hoogten dirigeert. Risers als plaats waar je opgaat in het geheel.
Dat geheel is gebleven, zoveel maanden na die laatste keer op de risers. Omdat we dat willen. Omdat er alles aan wordt gedaan het geheel te behouden.
Deze kerst is SU uitzonderlijk stil. Nu kunnen we reflecteren op het geheel van gebeurtenissen, beseffen wat we wél hebben, hoeveel samenzijn betekent.
Laten we elkaar blijven steunen tot het moment daar is om gezamenlijk de risers te betreden, weer boven onszelf uit te stijgen, de kracht van Singing Unlimited te ervaren.
