poëzie en proza, lezen en luisteren
Speciaal voor het 10-jarig jubileum van Singing Unlimited schreef ik deze ode, in de vorm van een gedicht.
Ook als uitgesproken leesvoer te luisteren op 
en 
Met de mooie jongen mocht ik op pad.
Ik had hem gevraagd, dat was nogal wat.
We waren met z’n tweeën, heel exclusief
En namen het ongewone ervan voor lief.
Het kwam weinig voor, alle andere keren ging zijn moeder mee
Dit keer kwam zij er niet tussen, een keihard ‘nee’.
We keken hier en aten daar
Ontspannen en gezellig, we hadden het goed voor elkaar.
En na een wandeling en een fijn gerecht werd hij weer teruggebracht
Alwaar zijn moeder hem had opgewacht.
Ze knuffelde met hem en ook met mij
Dit samengesteld gezin maakt ontzettend blij.
Liever luisteren?
Haar wandeltempo lag laag, je zou het snel slenteren kunnen noemen.
De duinen zijn veel dichterbij dan ze dacht. Eindelijk kan ze daar urenlang rondstruinen zonder dat afstand een drempel is.
Ze bewaren geheimen, de duinen. Dat voel je, als je de tijd neemt om goed te kijken en te voelen waar je je begeeft. Wild en ruig, onverschrokken liggen ze daar en geen zee te hoog of storm te hard. De duinen zijn onze oeroude poortwachters tussen zee en land.
Bezat ik maar een gave om jou van diegene te voorzien waarmee je tot in oneindigheid lang en gelukkig leeft.
Vanochtend moest ik aan je denken, gistermiddag eigenlijk al. Dat wist ik knap te parkeren er waren nog zoveel andere bezigheden die mij bezighielden.
En voor hen, die zich dagelijks inzetten voor dit prachtige huis der letteren; blijf spelen met woorden en zinnen.
Na ruim 4 jaar neem ik afscheid van Probiblio. Per 1 april ga ik aan de slag als secretaris voor de raad van bestuur van de Stichting Amsterdamse Gezondheidscentra (SAG). Als collectieadviseur zette ik mij de afgelopen jaren in voor het samenstellen van een optimale collectie voor bibliotheken in Noord- en Zuid-Holland. Daarnaast was ik Polderdichter van Haarlemmermeer. Ik vertrek in stijl; met een gedicht.
Hoe is het om te zijn weggerukt van de gemeenschap waarbinnen jij je ding deed?
Dat het zomaar kan, een land binnenvallen, grenzen overschrijden, mensen vermoorden. Dat is toch absurd? Dat wat gisteren je huis was, ligt nu in puin. Ik probeer te voelen wat het betekent als je moet vluchten, als je alles moet achterlaten. Als je nooit eerder daarover hebt nagedacht omdat er geen aanleiding toe was. En dan ineens, van de een op de andere dag, ren je met je bezittingen waarvan je op dat moment denkt dat die het allerbelangrijkste zijn, naar een bus die je naar een veilige plek over de grens brengt. Tenminste, als je de mazzel hebt dat je kán vluchten.
Ik zag de parallel met de menselijke opbouw,
het omhulsel waar in de loop van het ontstaan de bloedbaan, spieren en organen op elkaar zijn afgestemd
De woning met de kale muren en de grijze betonnen grond.
Leidingen van diverse aard tonen zich open en bloot aan de toekomstige bewoner.
Het huis is in opbouw; verbindingen tussen systemen worden gelegd en aangesloten tot een functionerend op elkaar afgestemd geheel.
Wanden en vloer worden bekleed, laag na laag aangebracht.
Het wordt er warm en leefbaar.
Ook goede dingen komen tegelijkertijd
Met iedere stap die ze verder van huis liep, voelde ze het lichter worden, alsof er een last van haar schouders viel. Wat een verschil maakte dat.
Al lopende memoreerde ze dat hun tijd hier ook een beladen periode was geweest. Achteraf gezien hadden ze een groot risico genomen, het had hun relatie kunnen schaden maar ja, als het zo goed voelt om samen te zijn, dan kan je tien jaar wachten óf na een jaar gaan samenwonen.
De onschuld van het tafereel deed mij al het andere vergeten.
Het was moeilijk de slaap te vatten. Wild en traag draaiend tikten de minuten voorbij in de onuitputtelijke stroom over van alles en nog wat.
De gedachte aan slapen dreef een herinnering naar de oppervlakte.
De onschuld van het tafereel deed mij al het andere vergeten.
Totdat de dagelijkse gang van zaken weer de overhand neemt en we ons laten regeren door onze kop, is er dat ene moment van vurige zaligheid.
Heb jij dat wel eens, dat je volstrekt onverwacht in aangename verrassing raakt bij de zachtheid van de huid die je zo goed kent, die je al zolang liefhebt.
En toch, soms, wanneer je in totale onbevangenheid verkeert, is die aanraking meer dan een streling of liefkozing. Dat je opnieuw beseft hoe bijzonder het is de zinnelijkheid te ervaren en voelt hoe intens liefhebben kan zijn.
Mirjam mijmert 