De nog inktzwarte ochtend was teleurstellend. ‘Alsof het van de een op andere dag ’s ochtends licht is. Zoiets gaat geleidelijk. Of getijdelijk’. De hele week leek in donker gehuld. Er was ook zo weinig opbeurends om de zwaarte te verlichten. Typisch januari. Dit jaar met een extra randje eromheen. Volgende week is het weer anders. Ietsiepietsie eerder daglicht. Ietsiepietsie later invallende duisternis. Vol ongeduld uitkijkend naar lange dagen vol zonlicht, vrolijkheid en de schier oneindige mogelijkheden die dat soort dagen lijkt te bevatten. ‘Was het maar zover’, mijmerde ze tijdens haar ochtendwandeling. Bovenaan de stenen trap werd ze verrast door een goudgekleurde horizon, haar toefluisterend dat die wens op korte termijn zou worden vervuld.
Het platte land stond vol flats om het hoogteverschil te duiden. Wolken worden niet gekrabd donderde de bliksem en liet de opgezwollen verwachting verschrompelen tot een lullig klein stompje dat eenmaal in de goot beland er alles aan deed niet af te druipen in dit verder vlakke land.
Getwijfeld heb ik om een eindejaarsbrief te schrijven. Zou het enig verschil maken als ook ik zou bevestigen dat dit een heel gek jaar is geweest? Dat weet iedereen immers toch al? Het coronavirus heeft in zijn tournee over de wereld werkelijk ieder land bereikt. Slechts de hoop dat het in 2021 daadwerkelijk beter wordt, kan ik uitspreken. Zoals overigens ook al vele anderen hebben gedaan. Overal ter wereld ligt dreiging op de loer. Zelfs van de grootste dreiging (Trump) blijven we last houden met de instandhouding van zijn mythe dat grootschalige stemfraude heeft plaatsgevonden. Zouden Amerikanen beseffen dat de rest van de wereld inmiddels meewarig het hoofd schudt? Mijn hoop is gevestigd op de regering Biden vanwege de samenstelling van zijn kabinet. Waarom ik het belangrijk vind dat het in de Verenigde Staten van Amerika goed gaat? Omdat ik de dreiging uit China met zijn Nieuwe Zijderoute bijzonder eng vindt. De Nieuwe Zijderoute bestaat uit een netwerk voor weg- en spoorvervoer, havens etc. Deze ontwikkeling sluit aan bij China’s strategie om een handelsnetwerk te creëren waarbij zij de centrale positie innemen. Een gevaarlijke onderneming die zich op hoge snelheid voltrekt. Verbaasd las ik dit jaar over (armlastige) Europese landen die havens verkochten. De uitverkoop is begonnen. Mij is onduidelijk hoe (hard) de Europese Gemeenschap hiertegen optreedt. Als je van mening bent dat het allemaal wel meevalt, denk dan nog even terug aan de langdurige protesten in Hong Kong, de voormalige Britse kolonie, die een grote mate van autonomie zou behouden. Wat is daarvan overgebleven? Of wat dacht je van Afrika waar de Chinezen in menig land de bodem ontdoet van haar waardevolle schatten? Handig voor de wereldhandel als zij alle cruciale grondstoffen in handen hebben en die kunnen verschepen op een volledig door hen gecontroleerde route. Als je nu al problemen hebt met je beperkte vrijheid, koester dan vooral wat je hebt. Met een groeiende invloed van China zal het er echt niet beter op worden. Ik vind het geen fijne mogendheid. Punt. Is Europa dan het Hof van Eden? Nou, nee. Het lijkt altijd net alsof er binnen de EG veel wordt onderhandeld en weinig bereikt. De ruk naar (extreem) rechts is op zijn zachtst gezegd verontrustend. Verkregen rechten zoals het recht op abortus of gelijke behandeling van LHBTIQAPC-mensen (wat? Lesbisch, Homoseksueel, Biseksueel, Transgender, Intersekse conditie, Queer, Aseksueel, Panseksueel en Cisgender) worden links en rechts ingeperkt, de rechterlijke macht die in landen als Hongarije en Polen steeds verder wordt beknot, de idiote oproep om vrouwen te laten baren alsof het broedmachines zijn; we zien het en treden er niet tegenop. Zolang het de grote massa niet raakt, zal niemand zijn vingers eraan willen branden. We deden immers ook niks tegen de branden in vluchtelingenkampen op Lesbos, in Bosnië en Libanon. Kortom, het is een zooitje. Komt het ooit nog goed? Als je het vanuit astrologisch perspectief benadert, zou dat best nog wel eens kunnen lukken. Immers, op 21 december vond de conjunctie plaats tussen Jupiter en Saturnus en luidde daarmee het tijdperk Waterman in. Jawel, The Age of Aquarius is gestart (laten we daar een nummer over schrijven) en verandering hangt in de lucht. En dat maar liefst voor een periode van 20 jaar. Het wordt allemaal wat losser, er is meer mogelijk. Leek me een leuke boodschap om mee te geven zo aan het einde van dit rampzalige jaar. Of ik erin geloof? Laten we het erop houden dat ik het graag wil geloven.
Een mooi, gezond, kritisch, succesvol en vooral liefdevol 2021 gewenst. Liefs, Mirjam Noach ❤
Dit jaar mocht ik de tekst leveren voor de Nieuwjaarskaart van Probiblio. Met een terugblik op afgelopen jaar en een verwijzing naar het nieuwe bedrijfspand. Samen met Erik olde Hanhof (vormgeving) ging ik aan de slag. Met prachtig eindresultaat.
Voor het laatst in maart stond dit koor in zijn geheel op de risers, waar je stappen zet, over de schouder van een ander meekijkt. De plek, waar je de energie van degene voor, naast en achter je voelt; waar je wordt overspoeld door golven van geluid, krachtig en ver reikend.
Risers als plek van samenkomst. Verbonden door ragfijne draden, gesponnen door degene die voor het koor staat, en ons naar grote hoogten dirigeert. Risers als plaats waar je opgaat in het geheel.
Dat geheel is gebleven, zoveel maanden na die laatste keer op de risers. Omdat we dat willen. Omdat er alles aan wordt gedaan het geheel te behouden.
Deze kerst is SU uitzonderlijk stil. Nu kunnen we reflecteren op het geheel van gebeurtenissen, beseffen wat we wél hebben, hoeveel samenzijn betekent.
Laten we elkaar blijven steunen tot het moment daar is om gezamenlijk de risers te betreden, weer boven onszelf uit te stijgen, de kracht van Singing Unlimited te ervaren.
Afgelopen woensdagavond keek ik twee programma’s die we hadden opgenomen op 14 oktober (Sobibor het kamp dat niet bevrijd werd en Er reed een trein naar Sobibor). Op die datum, 77 jaar geleden, brak daar opstand uit. De uitzendingen wilde ik zien omdat ook mijn opa daar is vergast (de opa uit het gedicht Vrijheid: Met mijn hand op zijn schouder/Kijkend naar de blauwe lucht/Dacht ik aan hen/Oma/En de opa/Die ik slechts uit verhalen ken). Beide programma’s stonden in het teken van Jules Schelvis; een van de achttien mensen die dit vernietigingskamp heeft overleefd. De waanzin van dat systeem. Het wegkijken van mensen. “We zaten in volgepakte trams en de mensen stonden rijen dik langs de kant te kijken. Niemand greep in”, sprak hij. Over het Internationale Rode Kruis dat zich de hele oorlog ver weg heeft gehouden van de kampen. De mensen in de kou heeft laten staan. Precies wat mijn vader zei. En ik moest denken aan het Holocaust Namenmonument. Het kunstwerk van Daniël Liebeskind dat eindelijk, zo lang na de oorlog en na veel protest van omwoners, er tóch komt. Amsterdammers. Wat is er eigenlijk zo heldhaftig, barmhartig en vastberaden aan hen? Ah natuurlijk, de Februaristaking van 25 februari 1941, de aanleiding voor dit devies. En wat deden ze na die datum? Nog steeds vraag ik me af hoe het heeft kunnen gebeuren dat 6 miljoen mensen zijn vermoord omdat ze Jood waren. Hoezo? Wat gebeurt er in je verstand om daadwerkelijk te menen dat Joden dood moeten? Ik snap er niks van. Helemaal niks. Het is en blijft walgelijk. Wij mensen denken reteslim te zijn, maar we zijn te stom om voor de duvel te dansen. Anders zouden we tenminste hebben geleerd verdraagzaam te zijn naar elkaar. Vergelijk ons eens met de dierenwereld. Dieren doden omdat ze moeten eten. Ze slapen, jagen, vreten en gaan weer slapen. Er is geen bezit, ze verlangen niet naar meer. Er is een duidelijke hiërarchie. Er is niks zieligs aan de jacht van het ene dier op het andere. Zielig is hoe mensen proberen over een ander te heersen, hoe ze elkaar doden, uitmoorden of proberen te hersenspoelen. Ik noem nog maar eens China en de Oeigoeren. Hoe kan het dat dit gebeurt? En hoe reageert de wereld? Niet. Af en toe berichtgeving erover in een krant, maar er is nog geen regering die heeft gezegd: dit kan niet. Dit moet onmiddellijk stoppen. We kijken toe. Opnieuw. Gelukkig heeft Forum voor Democratie zichzelf deze week zo goed als opgeheven. Is er toch nog hoop.
Duister die sneller invalt door dreigend donkere wolken Bootjes voortgesleept in stuwend zwart water molen in groen als baken langszij. Een fietser in grijs op glinsterend glimmend wegdek.
“Ik ga hier nooit meer weg”, flitste het in mijn hoofd. Terwijl ik doortrapte op die donkere namiddag, had ik de wind in de rug en ver vooruit kijkend zag ik de contouren van het Fort. Het water links, grasland rechts. Het is niets bijzonders en toch gaf het een fijn gevoel van vrijheid om daar op dat moment te zijn met dat uitzicht. Deze polder is niet per se wereldschokkend mooi. Verstedelijking rukt op en de economie waarop deze grote gemeente draait, is het belangrijkst. Voor cultuur en besef van erfgoed moet je in de provinciale hoofdstad zijn. Het winkelcentrum is zielloos en alle inwoners zijn import, want het getemde land waar ik fietste, was ooit een allesverslindende woeste waterwolf. Het opgewekte gevoel hield aan en ik sloeg rechtsaf de dijk op en passeerde het Fort. Een rit die ik al zo vaak gemaakt heb, in alle seizoenen van ook voorgaande jaren. Waarom nu? Wat maakte dat mijn hersens concludeerden dat dit mijn woonplaats zou blijven? Ongetwijfeld zal het vooruitzicht dat ik het laatste stuk vol tegen de wind in moest niet aan die gedachte hebben bijgedragen. Waren het de laatste herfstkleuren, of de dreiging van een heftige stortbui? Of was het omdat ik op weg was naar huis, waar ik me omringd weet door liefde, mijn fijne thuis?
Zomaar een zaterdagmiddag Beeld als een boekomslag Nog te schrijven verhaal waarin je verdwijnen mag.
Een herfstig park op een na-ochtend roodbruine en gouden bladeren overal dauwglinsterend gras schittert je tegemoet een beige-suède koe graast bovenop de wal. Onvoorbereid op deze beelden maakte me idioot blij zo reed ik de zon tegemoet vrolijk, onbevangen en vrij.
Daar liep ze, de mevrouw met hardloopschoenen aan en iets wat waarschijnlijk een sportbroek was maar eruit zag als een gevlekte zwarte spijkerbroek. Het had ook kontzakken. Van hardloopkleding heb ik nooit zo veel meegekregen, laat staan dat ik nu zou weten wat fashionable is in rennersland. Hoe dan ook, ze viel op. Met name omdat het er allemaal zo ongemakkelijk uitzag. De soepele tred van de hardloper die ik drie weken geleden inhaalde, was bij deze dame nog in geen velden of wegen te bekennen. Tjonge, wat rende die man snel. Ik moest echt moeite doen om hem te passeren, op mijn fiets welteverstaan. Het was behoorlijk spectaculair te zien hoe hij voortbewoog. De cadans, het neerzetten van zijn voeten, het bovenlichaam recht en de armen langszij, zonder gebalde vuisten. Dit was een geoefend en goed getraind loper. Een atleet. Dan deze mevrouw. De voeten werden onregelmatig neergezet. Hoorde ik een lichte sleep? Voorovergebogen alsof ze zich in stormachtige tegenwind bevond terwijl het uitgerekend vandaag bijna windstil is. Het tempo lag laag. Iemand die hard loopt, had haar kunnen bijhouden. Maar hé, commentaar leveren is makkelijk. Zij deed het tenminste. Voor iedereen die de eerste stappen heeft gezet in het hardlopen of überhaupt bewegen: groot respect. Je bent begonnen en je doet het voor jezelf. Veel plezier en genoegdoening gewenst met je ontspanning door inspanning.
