Voor een lieve en dierbare vriendin.
Vandaag heb ik leed gezien
bewust aangebracht.
De gelatenheid, nu nog
voordat woede en verbijstering
het verdriet doet verstommen.
Vandaag heb ik leed gezien
opgekruld op de bank
onder een dekentje.
Zonder wanhoop, doch
met totale verslagenheid
en ongeloof over het verloop.
En het besef, het besef
dat het waar is;
door en door rot en verdorven.
Maakt stom en geslagen
stelt vragen zonder antwoord
plaatst leed in langzaam lijden.
♥
In juli 2018 schreef ik voor het project Landelijk Gebied van Probiblio al Schets van Zuid-Holland. Daar is nu Zicht op Noord-Holland bijgekomen. De vormgeving is van Erik Olde-Hanhof.
De dag dat ik het laatste vliegtuig zag,
was in maart van dit jaar.
We liepen buiten, het weer guurder dan voorspeld
en spraken over de schoolprestaties van zoonlief.
Normaal zouden wij op dat tijdstip vergaderen
of nadenken over gewichtige zaken.
Alle dagen liepen wij – samen, met elkaar.
Kinderen speelden buiten
fietsers kwamen voorbij
alsof alles gewoon en vredig was,
tot het laatste vliegtuig in de lucht
Het tegendeel bewees.
Met dank aan Hans Verhoog voor de toestemming en het gebruik van zijn foto.
Singing Unlimited – Hét Koor en de jaarlijkse deelname aan de Sweet Adelines International – Regional Convention. Geannuleerd, geveld door COVID-19. Geen Cardiff of tof weekend. Wél een rappe tekst ook volgend jaar bruikbaar, met andere plaatsnaam.
Want wij zijn SU; we gaan ervoor!
De warmte van de badkamer
is voelbaar in de gang.
Iets troostends heeft het
die besloten, dampende ruimte
waar rust heerst,
waaierend door het huis.
Kan je dat meenemen
die kalmte en reinheid?
Onaantastbaar in je bubbel
de wereld gemoedelijk gadeslaan,
drijven boven de dagelijkse drukte
van zenden en ontvangen.
Die tranquiliteit en eenheid in jezelf;
houd je ‘m vast vandaag?
Of knapt de zeepbel
op de drempel van het leven.
De wind is veel feller
buiten is het blauw en koud.
Waarheen stappen mijn voeten
pratend in mezelf kies ik een richting,
guur of snijdend
pijnlijk is het bijna.
Om de hoek snijdt het verder
de voeten gaan, vooruit dan maar
het pad op naar boven.
Toch al tegendraads nog een extra bocht erbij.
Pad en fietspad zo langs elkaar
denderende honden botsen alles omver.
De polder staat onder water,
in de zomer een mooie muggenplaag.
Het pad is goed begaanbaar en kaal langszij
verscholen voor de wind eromheen.
De voeten stappen verder in een spontane cadans
de rug in de wind, de capuchon over de oren.
Verder gaan we, veel verder
omdat de voeten het willen
omdat het hoofd rust krijgt.
Niks uitwaaien, uitlopen.
Over het gras van de opgeworpen wal
anders dan de vorige keer.
Hier kon ik rechtdoor
Ja! Zie je wel, heb vertrouwen
ook als straks de wind weer snijdt.
De brug over, je bent groot en licht.
De veters aansnoeren, een hernieuwde start.
Eindelijk weet je het doel van de voeten
nu begrijp je de stappen die moesten gezet.
Nog even verder de laatste afbuiging
de handen gespreid, de wind stroomt
aangenaam tussen de vingers.
Het is milder geworden, het gure is eraf.
De ronde is voltooid, langer en verder dan gedacht
eindelijk iets volbracht.
Trots! Om gevraagd te worden een gedicht te schrijven voor het afscheid van Anne Rube, de bestuurder van Probiblio – mijn werkgever – en trots op het resultaat.
Dag Anne, het ga je goed.
