Alles dat in de weg staat, wordt nietsontziend en met ongekende kracht weggeslagen en verwoest.
Het water stijgt tot ver boven de gevaarlijkste stand, verzamelt en gedraagt zich als een bende die uitdaagt en oproept tot samenscholing en zich niet langer laat tegenhouden, de grens van het toelaatbare overschrijdend en met stroomopwaarts en -afwaarts gaan het recht in eigen vaart neemt.
Alles dat in de weg staat, wordt nietsontziend en met ongekende kracht weggeslagen en verwoest. Het water beukt zich een vloedgang verder, voert bevrijdende manoeuvres uit en stuwt met grote snelheid, op weg naar nog meer rampspoed.
Het water waarvan wij denken het te kunnen leiden en in te tomen, bepaalt nog altijd zijn eigen koers. Het water komt waar het wil.
Of het komt niet en zal dan net zo verwoestend zijn.
Laatst ving ik een deel op van een verdrietig gesprek en dat bleef maar in mijn hoofd zitten. Het moest eruit, ik had er last van. Zo ontstond dit zwaarmoedige gedicht.
Onzichtbaar
Haal mij nu maar weg schuif jij daar maar aan het past in de reeks ontkenningen van mijn bestaan. Laat hen die zo graag willen vol poes en pas hun leidersrol nemen op gepaste afstand volg ik er achteraan.
Steek nooit je kop uit boven het maaiveld neem geen enkel initiatief dat maakt het veel makkelijker voor jouw en hun gerief schreeuw het niet uit blijf liever stil het is beter onzichtbaar te blijven beter; voor je eigen bestwil. Als zich een mening heeft gevormd is dat wat ze blijven zien jouw ideeën, wensen, frustraties zullen ze wegwuiven en negeren bovendien.
Haal mij nu maar weg schuif jij daar maar aan het past in de reeks ontkenningen van mijn bestaan.
Terwijl de Polderdichterverkiezing in volle gang is, publiceer ik vandaag mijn allerlaatste gedicht als allereerste Polderdichter Haarlemmermeer. Gemeente Haarlemmermeer vroeg mij bij de herziene Cultuurnota een passend gedicht te schrijven. Dat moest dan wel een pagina lang worden. Tuurlijk. Doen we. Met liefde. Alles om cultuur in Haarlemmermeer een hart onder de riem te steken.
Poldercultuur
Forten langs de Geniedijk, de Ringvaart en museum de Cruquius, kenmerken van haar ontstaansgeschiedenis cultuurhistorie waarop Haarlemmermeer zo trots is, laat met overal te vinden moderne sculpturen zien dat het met de tijd is meegegaan net zoals de magische sfeer van Mysteryland in het Haarlemmermeerse Bos waar iedereen samenkomt
En voordat we met z’n allen de Bietenbrug op gaan, proeven we kristalheldere moderniteit in Sugarcity en slingeren we langs Stompe Toren terug de tijd in naar de Houtrak, natuurgebied dat past bij Haarlemmermeer horend bij de open cultuur die zich het duidelijkst toont in weids landschap
De lange rechte wegen langs kleine kernen waar amateurkunst hoogtij viert voor menig volgeboekte grote zaal in oude en nieuwe Dorpshuizen laat generaties in het Crashmuseum in elkaar overvloeien en versterken in het gevoel dat Haarlemmermeer inwoners in iedere kern met cultuur verbindt.
Laat de muziek spelen, acteurs acteren en zangers zingen laat Haarlemmermeer uitbundig de vrije tijd besteden aan die kunst van het samenzijn om de verbintenis en de rijkdom die cultuur in zich huisvest over het voetlicht te dragen en aan de buitenwereld te tonen tijdens Grazende Zwaan of in poppodium Duycker
Laat cultuur binnen de eenendertig kernen stromen zoals de Ringvaart doet om nieuwe stromingen ruimte te geven in de ruimte van Haarlemmermeer. Laat cultuur culturen mengen en als schakels aan elkaar verbinden.
Steeds verbaasd over volgzaamheid en naïviteit omstandigheden bagatelliseren waarin ze verkeren afgenomen vrijheden, als kostbare bezittingen bewaakt door zwaar bewapende soldaten verstopt achter prikkeldraad.
Lijsten, uitzonderingen en Sperren die valse hoop geven waarin je gelooft om te overleven. Meewerken wekt de minste weerstand, beroofd van idealen. Beroofd van je verstand.
Toen moesten ze, verder weg dan ze ooit konden bedenken, dat veewagens symbool stonden voor hoe ze werden behandeld en gezien hadden slechts enkelen een vermoeden misschien.
Steeds verbaasd over volgzaamheid en naïviteit van afgenomen vrijheden en waardigheid Meewerken wekt de minste weerstand beroofd van idealen, beroofd van je verstand.
Een combinatie van factoren, zoals dat meestal gaat maakten haar wat stil en vlak en nu; ze sprak en sprak en sprak, die zalige ontspanning, wanneer je iets laat.
Daarvoor in de plaats, kwam wat ik had gemist het laissez faire en de twinkeling de diepbruine kleur met die schittering het past haar zo goed; duidelijk en onbetwist
Pas toen ik het haar zei ergens midden in de nacht (kies je moment, hier was over nagedacht) draaide ze zich om; voor altijd samen Ik met jou en jij met mij.
Ze gaan met vrolijkheid strooien, blazen je zorgen weg.
Nog even staan ze stil bij het heden daarna rijden zij de toekomst in. Zij, eigenwijs en vastberaden, gaan het heel anders aanpakken. Zij weten hoe mooi de wereld is, welke avonturen je kunt beleven.
Ze gaan met vrolijkheid strooien de wereld met slingers bekleden. Ze blazen je zorgen weg en laten je weten dat er genoeg is voor iedereen, als ook jij de tijd neemt voor wat jou is gegeven.
Het sprookje werd bewaarheid en dat op zich is een wonder.
Een klein levend wezen in jouw leven terwijl je nog nauwelijks je eigen leven hebt kunnen leven. Verantwoordelijkheid die eerder al eens werd genegeerd, met een uitkomst onmogelijk te dragen omdat je geen weet hebt waar of hoe te beginnen. Deels adolescent en grotendeels je bevindend in de puberale kosmos waarin alles mogelijk is totdat het onmogelijke zich voordoet.
Hebben ze stiekem de stille hoop gehad dat ze niet zou vallen? Dat iemand haar daar zou vinden, hun doodgewaande baby, in de metalen trommel als wieg waarin ze veilig opgeborgen lag, beschermd tegen de kou, gewikkeld in een gele plastic tas, hopend dat ze weer tot leven zou worden gewekt, omdat je altijd tegen beter weten in hoop blijft houden en wil geloven in het sprookje dat uiteindelijk alles goedkomt.
Het sprookje werd bewaarheid en dat op zich is een wonder; de vertelling die je niet verzint omdat de gedachte erachter te gruwelijk is om op te schrijven. Je van je kind ontdoen door het weg te gooien in een afvalcontainer; dit is de daad en het verhaal dat zij voor de rest van hun leven meedragen, hen zal tergen met de vraag waarom ze hiervoor hadden gekozen. Zij, het kleine ding in de gele tas, heeft nog een heel leven voor zich.
Zij werd gevonden nadat ze was gestort en huilde om haar redder te waarschuwen dat de val haar niet had gebroken; integendeel, dat dit pas het begin was van een duizelingwekkende start. Het valt nog te bezien hoe deze onverwachte wending en escapade uit dat wat tot mislukking gedoemd was, zich zal ontwikkelen. Blijft ze voor altijd gedumpt of wordt zij het containerbegrip van ongekende mogelijkheden als je op het juiste moment zwijgt of van je laat horen.
Totdat je hebt gevonden wat je zoekt zal de wortel aan de oppervlakte blijven om je makkelijk te kunnen verplaatsen. Je deed het leuk met wat schaduwkanten omdat je weet dat jouw plek elders is. Je laat je meeslepen en neerzetten om ergens te kunnen aarden.
Zodra je vaste grond onder je voeten voelt weet je dat je jouw plek hebt gevonden. Je gaat wortelen, enthousiast vertakken, breder en dieper. Dan voel je het eindelijk stromen, kom je krachtig en trots tot volle bloei.
