Steeds verbaasd over volgzaamheid en naïviteit omstandigheden bagatelliseren waarin ze verkeren afgenomen vrijheden, als kostbare bezittingen bewaakt door zwaar bewapende soldaten verstopt achter prikkeldraad.
Lijsten, uitzonderingen en Sperren die valse hoop geven waarin je gelooft om te overleven. Meewerken wekt de minste weerstand, beroofd van idealen. Beroofd van je verstand.
Toen moesten ze, verder weg dan ze ooit konden bedenken, dat veewagens symbool stonden voor hoe ze werden behandeld en gezien hadden slechts enkelen een vermoeden misschien.
Steeds verbaasd over volgzaamheid en naïviteit van afgenomen vrijheden en waardigheid Meewerken wekt de minste weerstand beroofd van idealen, beroofd van je verstand.
Een combinatie van factoren, zoals dat meestal gaat maakten haar wat stil en vlak en nu; ze sprak en sprak en sprak, die zalige ontspanning, wanneer je iets laat.
Daarvoor in de plaats, kwam wat ik had gemist het laissez faire en de twinkeling de diepbruine kleur met die schittering het past haar zo goed; duidelijk en onbetwist
Pas toen ik het haar zei ergens midden in de nacht (kies je moment, hier was over nagedacht) draaide ze zich om; voor altijd samen Ik met jou en jij met mij.
Ze gaan met vrolijkheid strooien, blazen je zorgen weg.
Nog even staan ze stil bij het heden daarna rijden zij de toekomst in. Zij, eigenwijs en vastberaden, gaan het heel anders aanpakken. Zij weten hoe mooi de wereld is, welke avonturen je kunt beleven.
Ze gaan met vrolijkheid strooien de wereld met slingers bekleden. Ze blazen je zorgen weg en laten je weten dat er genoeg is voor iedereen, als ook jij de tijd neemt voor wat jou is gegeven.
Het sprookje werd bewaarheid en dat op zich is een wonder.
Een klein levend wezen in jouw leven terwijl je nog nauwelijks je eigen leven hebt kunnen leven. Verantwoordelijkheid die eerder al eens werd genegeerd, met een uitkomst onmogelijk te dragen omdat je geen weet hebt waar of hoe te beginnen. Deels adolescent en grotendeels je bevindend in de puberale kosmos waarin alles mogelijk is totdat het onmogelijke zich voordoet.
Hebben ze stiekem de stille hoop gehad dat ze niet zou vallen? Dat iemand haar daar zou vinden, hun doodgewaande baby, in de metalen trommel als wieg waarin ze veilig opgeborgen lag, beschermd tegen de kou, gewikkeld in een gele plastic tas, hopend dat ze weer tot leven zou worden gewekt, omdat je altijd tegen beter weten in hoop blijft houden en wil geloven in het sprookje dat uiteindelijk alles goedkomt.
Het sprookje werd bewaarheid en dat op zich is een wonder; de vertelling die je niet verzint omdat de gedachte erachter te gruwelijk is om op te schrijven. Je van je kind ontdoen door het weg te gooien in een afvalcontainer; dit is de daad en het verhaal dat zij voor de rest van hun leven meedragen, hen zal tergen met de vraag waarom ze hiervoor hadden gekozen. Zij, het kleine ding in de gele tas, heeft nog een heel leven voor zich.
Zij werd gevonden nadat ze was gestort en huilde om haar redder te waarschuwen dat de val haar niet had gebroken; integendeel, dat dit pas het begin was van een duizelingwekkende start. Het valt nog te bezien hoe deze onverwachte wending en escapade uit dat wat tot mislukking gedoemd was, zich zal ontwikkelen. Blijft ze voor altijd gedumpt of wordt zij het containerbegrip van ongekende mogelijkheden als je op het juiste moment zwijgt of van je laat horen.
Totdat je hebt gevonden wat je zoekt zal de wortel aan de oppervlakte blijven om je makkelijk te kunnen verplaatsen. Je deed het leuk met wat schaduwkanten omdat je weet dat jouw plek elders is. Je laat je meeslepen en neerzetten om ergens te kunnen aarden.
Zodra je vaste grond onder je voeten voelt weet je dat je jouw plek hebt gevonden. Je gaat wortelen, enthousiast vertakken, breder en dieper. Dan voel je het eindelijk stromen, kom je krachtig en trots tot volle bloei.
Zoals je kan worden meegesleept in emoties en verwachtingen die je aan jezelf oplegt een molensteen om je nek kunnen worden zodat het voelt alsof je verzuipt onder torenhoge verwachtingen op een berg die je nog nauwelijks hebt beklommen en waar ook alweer een doelstelling ligt om de top te bereiken terwijl je alleen een wandeling wilde maken om de spanning die je in je schouders voelt te laten wegstromen met de wind die meewaait alle kanten op zodat je het volgende moment alweer in lachen kan uitbarsten omdat je wordt getroost met de juiste woorden die alleen kunnen worden gezegd door degene die begrijpt waarom je daar zo mee zit omdat ze luistert en aanhoort en weet dat verandering moeilijk is opnieuw en steeds die schouder biedt die jou de steun geeft te bereiken wat je wilt.
Het platte land stond vol flats om het hoogteverschil te duiden. Wolken worden niet gekrabd donderde de bliksem en liet de opgezwollen verwachting verschrompelen tot een lullig klein stompje dat eenmaal in de goot beland er alles aan deed niet af te druipen in dit verder vlakke land.
Dit jaar mocht ik de tekst leveren voor de Nieuwjaarskaart van Probiblio. Met een terugblik op afgelopen jaar en een verwijzing naar het nieuwe bedrijfspand. Samen met Erik olde Hanhof (vormgeving) ging ik aan de slag. Met prachtig eindresultaat.
Voor het laatst in maart stond dit koor in zijn geheel op de risers, waar je stappen zet, over de schouder van een ander meekijkt. De plek, waar je de energie van degene voor, naast en achter je voelt; waar je wordt overspoeld door golven van geluid, krachtig en ver reikend.
Risers als plek van samenkomst. Verbonden door ragfijne draden, gesponnen door degene die voor het koor staat, en ons naar grote hoogten dirigeert. Risers als plaats waar je opgaat in het geheel.
Dat geheel is gebleven, zoveel maanden na die laatste keer op de risers. Omdat we dat willen. Omdat er alles aan wordt gedaan het geheel te behouden.
Deze kerst is SU uitzonderlijk stil. Nu kunnen we reflecteren op het geheel van gebeurtenissen, beseffen wat we wél hebben, hoeveel samenzijn betekent.
Laten we elkaar blijven steunen tot het moment daar is om gezamenlijk de risers te betreden, weer boven onszelf uit te stijgen, de kracht van Singing Unlimited te ervaren.
