Gedichten en proza lezen en luisteren
Totdat je hebt gevonden wat je zoekt
zal de wortel aan de oppervlakte blijven
om je makkelijk te kunnen verplaatsen.
Je deed het leuk met wat schaduwkanten
omdat je weet dat jouw plek elders is.
Je laat je meeslepen en neerzetten
om ergens te kunnen aarden.
Zodra je vaste grond onder je voeten voelt
weet je dat je jouw plek hebt gevonden.
Je gaat wortelen, enthousiast vertakken,
breder en dieper.
Dan voel je het eindelijk stromen,
kom je krachtig en trots tot volle bloei.
Liever luisteren?
Zoals je kan worden meegesleept
in emoties en verwachtingen die
je aan jezelf oplegt
een molensteen om je nek
kunnen worden zodat het voelt
alsof je verzuipt onder torenhoge
verwachtingen op een berg
die je nog nauwelijks hebt beklommen
en waar ook alweer een doelstelling
ligt om de top te bereiken
terwijl je alleen een
wandeling wilde maken om
de spanning die je in je schouders
voelt te laten wegstromen
met de wind die meewaait
alle kanten op zodat je het volgende
moment alweer in lachen kan uitbarsten
omdat je wordt getroost met de juiste
woorden die alleen kunnen worden gezegd
door degene die begrijpt waarom je daar
zo mee zit omdat ze luistert en aanhoort
en weet dat verandering moeilijk is
opnieuw en steeds die schouder biedt
die jou de steun geeft te
bereiken wat je wilt.
Het platte land
stond vol flats
om het hoogteverschil te duiden.
Wolken worden niet gekrabd
donderde de bliksem
en liet de opgezwollen verwachting
verschrompelen tot een
lullig klein stompje
dat eenmaal in de goot beland
er alles aan deed niet af te druipen
in dit verder vlakke land.
Liever luisteren?
Dit jaar mocht ik de tekst leveren voor de Nieuwjaarskaart van Probiblio. Met een terugblik op afgelopen jaar en een verwijzing naar het nieuwe bedrijfspand. Samen met Erik olde Hanhof (vormgeving) ging ik aan de slag. Met prachtig eindresultaat.
Bibliotheek Haarlemmermeer vroeg mij een Kerstgedicht te schrijven. Als voormalig Polderdichter Haarlemmermeer wilde ik dat natuurlijk graag doen.
Een goede en indachtige Kerst 2020 gewenst.
Liever luisteren?
Voor het laatst in maart
stond dit koor in zijn geheel op de risers,
waar je stappen zet,
over de schouder van een ander meekijkt.
De plek, waar je de energie van degene
voor, naast en achter je voelt;
waar je wordt overspoeld
door golven van geluid, krachtig en ver reikend.
Risers als plek van samenkomst.
Verbonden door ragfijne draden,
gesponnen door degene die voor het koor staat,
en ons naar grote hoogten dirigeert.
Risers als plaats waar je opgaat in het geheel.
Dat geheel is gebleven,
zoveel maanden na die laatste keer op de risers.
Omdat we dat willen.
Omdat er alles aan wordt gedaan
het geheel te behouden.
Deze kerst is SU uitzonderlijk stil.
Nu kunnen we reflecteren
op het geheel van gebeurtenissen,
beseffen wat we wél hebben,
hoeveel samenzijn betekent.
Laten we elkaar blijven steunen
tot het moment daar is
om gezamenlijk de risers te betreden,
weer boven onszelf uit te stijgen,
de kracht van Singing Unlimited te ervaren.
SU is US
Liever luisteren?
Duister die sneller invalt
door dreigend donkere wolken
Bootjes voortgesleept in stuwend zwart water
molen in groen als baken langszij.
Een fietser in grijs
op glinsterend glimmend wegdek.
“Ik ga hier nooit meer weg”, flitste het in mijn hoofd. Terwijl ik doortrapte op die donkere namiddag, had ik de wind in de rug en ver vooruit kijkend zag ik de contouren van het Fort. Het water links, grasland rechts. Het is niets bijzonders en toch gaf het een fijn gevoel van vrijheid om daar op dat moment te zijn met dat uitzicht. Deze polder is niet per se wereldschokkend mooi. Verstedelijking rukt op en de economie waarop deze grote gemeente draait, is het belangrijkst. Voor cultuur en besef van erfgoed moet je in de provinciale hoofdstad zijn. Het winkelcentrum is zielloos en alle inwoners zijn import, want het getemde land waar ik fietste, was ooit een allesverslindende woeste waterwolf.
Het opgewekte gevoel hield aan en ik sloeg rechtsaf de dijk op en passeerde het Fort.
Een rit die ik al zo vaak gemaakt heb, in alle seizoenen van ook voorgaande jaren. Waarom nu? Wat maakte dat mijn hersens concludeerden dat dit mijn woonplaats zou blijven? Ongetwijfeld zal het vooruitzicht dat ik het laatste stuk vol tegen de wind in moest niet aan die gedachte hebben bijgedragen. Waren het de laatste herfstkleuren, of de dreiging van een heftige stortbui?
Of was het omdat ik op weg was naar huis, waar ik me omringd weet door liefde, mijn fijne thuis?
Zomaar een zaterdagmiddag
Beeld als een boekomslag
Nog te schrijven verhaal
waarin je verdwijnen mag.
Liever luisteren?
Een herfstig park op een na-ochtend
roodbruine en gouden bladeren overal
dauwglinsterend gras schittert je tegemoet
een beige-suède koe graast bovenop de wal.
Onvoorbereid op deze beelden
maakte me idioot blij
zo reed ik de zon tegemoet
vrolijk, onbevangen en vrij.
Liever luisteren?
Ineens was daar in de inktzwarte nacht de donder en de lichtflits, gevolgd door de regen die loodrecht op de aarde viel. Als een slechte en volledig uitgekauwde metafoor voor de woede die ik voelde en het ellendige verdriet waarmee ik werd overvallen.
Afspraken worden geschonden en zorgen om jouw toekomst weggewuifd als een palmboom in een woestijnstorm. Terwijl snijdend zand het zicht beperkt en littekens achterlaat, is het de vroegrijpe gevallen vrucht die je doet beseffen dat alle inspanningen van liefde oplossen in die regen en nutteloos wegstromen in de bodemloze put die het plotseling opdoemende zinkgat blijkt te zijn.
Je kunt het zo mooi maken als je wilt, een leugen blijft een leugen en gestolen goed gedijt niet.
Wat weg is, is weg en de kans dat het terugkomt is een sprankje hoop aan de horizon, het lange pad dat voor ons ligt en de vele nog te nemen stappen.
De wetenschap dat je verkeerd bezig bent, zelfs nietsontziend blijft doorgaan, is hemeltergend.
En ook al was het maar een onweersslag en is de regen allang weer gestopt met huilen; mijn vertrouwen is stuk en het gevoel wat door mijn lijf racet, maakt het onmogelijk jou recht in de ogen te kijken.
Maar als wegkijken het makkelijkst is om de waarheid niet onder ogen te hoeven zien, mag ik dan ook een metafoor om weer verder te kunnen?
Liever luisteren?
Dit is het.
Niet stilstaan bij het nu
of aanvaardend dat er
een eindstation is.
Door wil ik. Verder
woord na woord ontrafelend en groeiend
in de nieuwe fase die is gestart,
verbindingen leggend
tussen heden, verleden, zijn en wat komt.
Opgetogen en tegelijk gejaagd
over wat voor mij ligt en wat zich vormen gaat.
Ieder moment van het proces opzuigend,
van ontstaan tot volbrenging.
Als een mijlpaal zal het zijn
stevig gedragen op grond van geschiedenis
het resultaat voor altijd te zien.
Liever luisteren?
