Schrijfrichting

Tadadiedum, 2, 3 – tadadiedum, 2, 3 – rust
dum, dumdiedum, dadadiedum
Omhoog en omlaag
Mijn schrijfrichting is van links naar rechts.

De briljante musicus Kinan Azmeh componeerde Airports toen hij voor de zoveelste keer terzijde werd genomen door de immigratiedienst. Met dit nummer hoopt hij dat mensen zich verbinden, bijvoorbeeld door het mee te neuriën. In de muzikale voorstelling Scherpdenkers van Calefax Reed Quintet samen met Roxane van Iperen in het Concertgebouw Amsterdam, was dit de oproep aan het publiek. Volg het nummer, neurie het mee en verbind je aan elkaar. Dat inspireerde tot deze mijmering.

Schrijfrichting

Tadadiedum, 2, 3 – tadadiedum, 2, 3 – rust
dum, dumdiedum, dadadiedum

Het publiek wordt uitgenodigd mee te neuriën.
In mijn hoofd ontstaat een versimpelde partituur
bestaande uit een kromme lijn omhoog met bolletjes
die, zoals met alles, na het hoogtepunt weer omlaag gaat.
Omhoog en omlaag.
Mijn schrijfrichting is van links naar rechts.

Het verhaal van de begaafde musicus die zich
steeds weer bevindt in de troosteloze ruimtes van luchthavens.
Samen met anderen die net als hij, afwijken van de norm.
Stoelen op een rij tegen gebutste kleurloze muren.
Kamertjes waarin overwerkte ambtenaren hun standaardvragen
afvuren op mensen die deze situatie al zo vaak hebben meegemaakt,
dat ze het zonder verzet ondergaan.
De moedeloosheid geldt hen allen.

Tadadiedum, 2, 3 – tadadiedum, 2, 3 – rust
dum, dumdiedum, dadadiedum
Omhoog en omlaag
Mijn schrijfrichting is van links naar rechts.

Het publiek in de zaal weet zich geen raad met de uitnodiging.
De oproep ons allen te verbinden door klanken die omhoog en omlaag gaan.
Alleen maar neuriën, je hoeft er niet eens bovenuit te schreeuwen.
Zij horen het aan, kunnen zich nauwelijks verbeelden
hoe het is, daar in die troosteloosheid, keer op keer te zitten.
De mensen in deze zaal, zij voelen zich nauwelijks geroepen.

Tadadiedum, 2, 3 – tadadiedum, 2, 3 – rust
dum, dumdiedum, dadadiedum
Omhoog en omlaag
Mijn schrijfrichting is van links naar rechts.

En ik blijf schrijven. Ongecensureerd.
Op het vliegveld neurie ik de verbindende klanken.
Omhoog en omlaag.
Tadadiedum, 2, 3 – tadadiedum, 2, 3 – rust
dum, dumdiedum, dadadiedum

Parallel

Foto door Pixabay op Pexels.com

Ik zag de parallel met de menselijke opbouw,
het omhulsel waar in de loop van het ontstaan de bloedbaan, spieren en organen op elkaar zijn afgestemd

De woning met de kale muren en de grijze betonnen grond.
Leidingen van diverse aard tonen zich open en bloot aan de toekomstige bewoner.
Het huis is in opbouw; verbindingen tussen systemen worden gelegd en aangesloten tot een functionerend op elkaar afgestemd geheel.
Wanden en vloer worden bekleed, laag na laag aangebracht.
Het wordt er warm en leefbaar.

Te laat

Je hoorde er nooit echt helemaal bij
Je kwam te laat
Vergelijkbaar met een feest
dat al in volle gang is
een niet te overbruggen periode
Soms is er harmonie
dat gelukzalige gevoel van eenheid
De beelden zijn tweedehands
en de verbinding slechts
met één gelukt
Alle goede bedoelingen ten spijt
Je kwam in de plaats van
Dat kleeft aan je
ook in toekomstige tijd

Liever luisteren?

Connectie

Haar stem klonk ouder
al was dat slechts kort
We hadden elkaar gezien
eerder al geschreven
nu een telefoongesprek.

Dat wat ons bindt
bleef buiten beschouwing
Ze was gevallen, vandaar.

Een vloeiende conversatie
Draadloze connectie
tussen twee verschillende
werelden
die in de verte
gelijkenis tonen
met elkaar.

Liever luisteren?

Foto door panumas nikhomkhai op Pexels.com