Het was een fantastische periode
waarin iedereen wel een beetje gay leek.
Afgelopen week berichtte de NOS op hun site dat Hongarije ‘promotie’ verbiedt van homoseksualiteit onder jongeren.
Boeken, films en andere media met seksuele inhoud die niet heteroseksueel is, worden verboden. Ook reclameuitingen waarin homo- of transseksualiteit wordt genormaliseerd, mogen niet meer worden vertoond. In Rusland geldt een dergelijk verbod al sinds 2013. In Polen zijn er sinds eind 2019 bijna tachtig ‘LHBT-vrije’ zones.
Zien jullie net als ik, hoe wetgeving sluipenderwijs wordt ingevoerd?
Uitsluiten, verbieden, strafbaar stellen. Doet jou dat ook ergens aan denken?
Onlangs keek ik de laatste aflevering van de Roze revolutie. Daarin werd teruggekeken op de jaren ’90 met als hoogtepunten de Gay-games, de vrijheid die werd ervaren en, uiteraard, de invoering van het homohuwelijk op 1 april 2001. Dat werd afgezet tegen de huidige situatie. Volgens de sprekers in het programma is er sprake van verpreutsing en heerst er, in tegenstelling tot de jaren ’90, een sfeer van angst en onvrijheid. Genoemde periode heb ik uitbundig in Amsterdam, destijds Gay-capital of the world, meegemaakt. Het was een fantastische periode waarin iedereen wel een beetje gay leek, zo vrolijk was het.
De afstand van Amsterdam naar Boedapest is ruim 1.100 kilometer. De afstand van Amsterdam naar Warschau is bijna 1.100 kilometer. De afstand van Amsterdam naar Moskou bedraagt bijna 4.900 kilometer. Binnen één tot maximaal vijf dagen rijden ben je in een van bovengenoemde landen.
Wetgeving en uitsluiting daar, verpreutsing en vijandigheid hier.
Er hangt iets in de lucht.
Met een gevaarlijke onderstroom en weinig tegenwind.
Liever luisteren?
Mirjam mijmert 