poëzie en proza, lezen en luisteren
Speciaal voor het 10-jarig jubileum van Singing Unlimited schreef ik deze ode, in de vorm van een gedicht.
Ook als uitgesproken leesvoer te luisteren op 
en 
Aanwakkerende wind laat bladeren krachtig knisperend verplaatsen
In het mooie Elspeet had Singing Unlimited een coachingsweekend georganiseerd. Midden in die bosrijke en herfstige omgeving kwamen de werelden van verschillende natuurlijke geluiden bij elkaar. Dat inspireerde tot onderstaand gedicht.
Voor het laatst in maart
stond dit koor in zijn geheel op de risers,
waar je stappen zet,
over de schouder van een ander meekijkt.
De plek, waar je de energie van degene
voor, naast en achter je voelt;
waar je wordt overspoeld
door golven van geluid, krachtig en ver reikend.
Risers als plek van samenkomst.
Verbonden door ragfijne draden,
gesponnen door degene die voor het koor staat,
en ons naar grote hoogten dirigeert.
Risers als plaats waar je opgaat in het geheel.
Dat geheel is gebleven,
zoveel maanden na die laatste keer op de risers.
Omdat we dat willen.
Omdat er alles aan wordt gedaan
het geheel te behouden.
Deze kerst is SU uitzonderlijk stil.
Nu kunnen we reflecteren
op het geheel van gebeurtenissen,
beseffen wat we wél hebben,
hoeveel samenzijn betekent.
Laten we elkaar blijven steunen
tot het moment daar is
om gezamenlijk de risers te betreden,
weer boven onszelf uit te stijgen,
de kracht van Singing Unlimited te ervaren.
SU is US
Liever luisteren?
Singing Unlimited – Hét Koor en de jaarlijkse deelname aan de Sweet Adelines International – Regional Convention. Geannuleerd, geveld door COVID-19. Geen Cardiff of tof weekend. Wél een rappe tekst ook volgend jaar bruikbaar, met andere plaatsnaam.
Want wij zijn SU; we gaan ervoor!
Als twee grondleggers van koor Singing Unlimited besluiten te stoppen omdat het fysiek te zwaar wordt, terwijl hun hart iets anders zegt, dan neem je daar op grootse wijze afscheid van.
Dank je wel Nel en Nelleke; voor alles.
Boegbeelden; kleurig en rijk versierd
om tegenop te kijken, zijn jullie.
Iconen; bijna heilig en
representatief voor dit koor, zijn jullie.
Wij die nog zoveel moeten leren,
voorbeelden zijn jullie
voor ons.
Meegebouwd aan Singing Unlimited
die steeds groter wordende groep.
Wekelijks de vertrouwde gezichten
doorzetten en doorgaan.
Altijd loyaal en voor het beste resultaat staan.
Zo mooi gekleed en gekapt
klaar voor iedere repetitie en coaching.
Zingen met de juiste intentie
tijdens de jaarlijks overzeese conventie.
Nel en Nelleke,
als een twee-eenheid
die ieder apart haar eigen leven leidt.
Als boegbeelden, iconen en voorbeelden zijn jullie
waarvan wij hebben genoten
en tegenop gekeken, representatief voor dit koor.
Naar jullie voorbeeld, gaan wij onvermoeibaar door.
Nel en Nelleke,
Al die tijd hebben jullie er gestaan,
het kost ons idioot veel moeite,
juist jullie te laten gaan.
Met nog acht weken tot Regional Convention in Cardiff – UK (9 – 12 mei), schreef ik speciaal voor Barbershopkoor Singing Unlimited onderstaand gedicht.
Wij verlieten de veilige haven
van het Nieuwe Kasteel.
In alle wijsheid stromen wij
verder op de River Tyne.
Wij verbranden geen schepen achter ons,
ervan overtuigd dat wij ooit terugkeren.
We koersen op Cardiff
in het land van de Welsh.
Hier zal een Quartet of Nations
strijden: in harmonie.
Van overzee komen wij,
tot de tanden bewapend
met heldere klanken.
Trots op het reeds bereikte
trekken wij in strakke pas
fier voorwaarts met een lofzang
op ons krachtig samenzijn.
Wij staan, alle vijftig op rij,
tussen duizend anderen.
Victorie is daar, wanneer we
tot diep in het hart geraakt zijn,
en grenzeloos verenigd.
♥♥
Het kaarsje 2018 is bij mij bijna gedoofd. Slechts een stompje is er nog over van het jaar dat een aaneenschakeling van hoogtepunten lijkt. Gedurende twaalf maanden zijn er steeds nieuwe impulsen geweest, de een nog leuker dan de ander. Bijna alles waaraan ik meedeed of waar ik ben geweest, was succesvol. Het was wel eens anders. Vanaf 2015 tot de helft van 2016 ging werkelijk alles mis. Totdat zij verscheen.
Weet je hoe fijn het is familie te hebben, of dat je ineens deel uitmaakt van een gezin. Dat er mensen zijn die je vrienden mag noemen en dat er ook nog een hele groep is waarmee je een hobby deelt, en tegelijkertijd nog zoveel meer.
Ja, natuurlijk is het kerst en jaareinde en dan komen dit soort berichten te pas en te onpas voorbij. Toch, wat als jij nu geen vrienden hebt, wat als jij eenzaam zou zijn? Zou je het dan fijn vinden als er tenminste íemand aan je dacht?
Mijn jaar was fantastisch. Kroon op mijn werk: benoemd worden tot allereerste Polderdichter Haarlemmermeer voor de periode 2018 – 2019. Tjonge, wat een indruk heeft dat gemaakt. En een druk gelegd. Iets nieuws neerzetten in een gemeente waar Economie en Sport strijden om de eerste plaats en Cultuur moet vechten om überhaupt zichtbaar te zijn. Gestart dus, de nodige inspanningen voor geleverd en alles wat ik mocht doen voor de Bibliotheek Haarlemmermeer, het Cultuurgebouw, Stichting Maatvast, de Olmenhorst, de Gemeente én Haarlemmermeermuseum de Cruquius: het was geweldig. Adrenaline genoeg.
En dan dat alsmaar groeiende (!) vrouwenkoor Singing Unlimited. Maar liefst twee keer stonden we in een uitverkocht theater De Meerse te shinen. Wij openden zowat het nieuwe jaar in januari met onze crimineel goede jubileumshow en wegens succes besloten we het daar in december af te sluiten met Christmas Unlimited. Tussendoor gingen we naar de UK voor de jaarlijkse Sweet Adelines Regional Convention. De stemming zat er goed in: winnaar van de prestigieuze Most Improved Chorus-Award, tweede plek in de categorie Mid-Sized Choruses en vijfde plaats overall.
‘You owned the weekend’ was het mooiste compliment dat we konden ontvangen.
Goed zingen, we kunnen het. Daar is niks hoogdravends aan, dat is een feit. Het koor werkt er hard voor, is gedisciplineerd en er is een sterke onderlinge band. Iedereen weet dat er wordt toegewerkt naar iets dat we heel graag willen. Dat houdt het ambitieniveau hoog.
Werk was ook al zo succesvol vooral omdat ik een contract voor onbepaalde tijd kreeg aangeboden. En voor datzelfde ProBiblio mocht ik ook nog eens twee gedichten schrijven. Vanaf januari 2019 ga ik vier dagen per week werken en ga ik leren hoe de bibliotheken te adviseren over hun collectie. Die benoeming hing in de lucht en werd in de tweede helft van december definitief. Ook dat vergde best wel wat. Want de gedane toezegging is pas echt als het op papier staat.
Kortom: van niets naar alles en dat in korte tijd. Tijd om te beseffen wat je hebt. Waar je vandaan komt, hoe anders het kan zijn. Zegeningen tellen en zo. Ik ben blij en dankbaar met alle mensen om me heen die, nu mijn kaarsje een beetje opgebrand is, met hun gloed en liefde mij nog steeds verlichten. Zij zijn het, waardoor het zo’n topjaar kon zijn. En natuurlijk: dank je wel Liefste ♥
Ik wens iedereen fijne feestdagen en als je een momentje hebt, denk je dan ook aan die mogelijk eenzame oudere of jongere?
Alle liefs en een prachtig 2019,
Mirjam Noach xxx
Mirjam mijmert 