Tag: rouw

Wij kenden elkaar pas kort. Jij had altijd een verhaal dat je in geuren en kleuren deelde. Het waren ontmoetingen waarop ik steevast nog dagenlang kon teren. Terughalen en herkauwen van woorden, de intonatie, de manier waarop ze werden ondersteund door het praten met handen en gezichtsuitdrukkingen of juist het uitblijven daarvan. Herbeleven van middagen in de tuin, onder de parasol met hapjes en fantastische Nieuw-Zeelandse Sauvignon Blanc.
In al je enthousiasme was je nooit overdreven. Je keek ernaar uit om de mogelijkheden die op je pad kwamen, te benutten. Over sommige plannen had ik weleens twijfels, maar het was jouw leven. Het leven dat je deelde samen met je echtgenoot. Hij neemt geen blad voor de mond, heeft zich opgewerkt en is daar terecht trots op. Hij daagt je uit met zijn stellingen en zet daarbij ook nog eens zijn felblauwe ogen in als extra troef.
We waren nog maar net begonnen en het was de bedoeling dat we deze middagen nog lange tijd zouden volhouden.
Nu is het voorbij en het voelt onaf. Onaf omdat het te kort was. Omdat ik nog helemaal geen compleet beeld had van jou en jullie, de plannen, de mogelijkheden en het optimisme waarmee jij het plaatje inkleurde.
Heel langzaam laat ik het besef van deze ingrijpende gebeurtenis tot mij doordringen. Het kan alleen maar zo langzaam omdat het voor mij te snel is gegaan. In de loop van afgelopen anderhalf jaar, waar dit land tot stilstand kwam, ben jij op een spoor geraakt waar het heel hard ging. En ik zag jou te weinig om te beseffen hóe hard dat ging. Zelfs na ons laatste samenzijn had je nog plannen om vooruitgang te boeken.
Nu is er geen mogelijkheid meer om je beter te leren kennen, behalve via herinneringen van anderen aan jou. Het voelt alsof je een serie zit te kijken waarvan je de laatste aflevering mist en je altijd blijft afvragen hoe het is afgelopen.
Ik denk aan je man, hoe het hem zal gaan als het stof is neergedaald, iedereen zijn eigen leven weer heeft opgepakt en hij zonder jou verder moet.
Het is allemaal zo vreemd, zo unheimisch. Alsof ik iets weet wat mij misschien helemaal niet aangaat, ik kende je immers nog maar zo kort. Daarin schuilt mijn verdriet, kleurrijk mens; dat onze wegen nu al zijn gescheiden. ♥