Steeds weer kom ik hier tot rust terwijl ik jubelend langs de maisvelden fiets
Steeds weer als ik hier ben denk ik, wat een mazzel
dat ik jou heb ontmoet en dat jij mij meenam
naar jouw land en jouw familie waar ik geen woord
versta van het gesprek, maar wel begrijp dat het onderwerp
tot in detail wordt besproken.
Mazzel dat jij mij meenam naar jouw streek;
de streek die wij al in diverse variaties aantroffen:
in opkomst, verdroogd en dor en nu,
zompig van het oeverloze water dat het land overspoelde.
Het groen en de zon, de jaloersmakende huizen
met achtertuinen die uitkijken op mijmeringvolle graslanden,
waar dorpen nog dorpen zijn en waar de stilte nog stil is.
Steeds weer kom ik hier tot rust terwijl ik jubelend
langs de maisvelden fiets, op weg naar de zoveelste
glooiing die mij weer een ander uitzicht brengt.
Uitzicht waarnaar ik kan verlangen op
de lange weg hiernaartoe. Een vreugdevol uitzicht.
Jouw land is ook mijn land geworden.
Net zoals jij de mijne werd.
Liever luisteren?
Mirjam mijmert 