Ik zag de parallel met de menselijke opbouw, het omhulsel waar in de loop van het ontstaan de bloedbaan, spieren en organen op elkaar zijn afgestemd
De woning met de kale muren en de grijze betonnen grond. Leidingen van diverse aard tonen zich open en bloot aan de toekomstige bewoner. Het huis is in opbouw; verbindingen tussen systemen worden gelegd en aangesloten tot een functionerend op elkaar afgestemd geheel. Wanden en vloer worden bekleed, laag na laag aangebracht. Het wordt er warm en leefbaar.
Het was een mooie rit geweest, vol fijne indrukken.
Op twee totaal verschillende tijdstippen exact hetzelfde tafereel zien, op een bijna geheel kale plek, is verbazingwekkend. Ooit stond op die lege plek een in verval geraakte bungalow met een flink stuk grond eromheen. De woning is gesloopt en er komen maar liefst twee grote vrijstaande huizen voor terug. Het slopen was in een mum van tijd gerealiseerd, net zoals de verkoop van de grond. Het zand dat tijd nodig heeft om in te klinken, was nog voor de winter gestort. Nu het weer heel prettig is om door de polder te fietsen, kwam ik er onlangs voorbij. Er staat een tuinhuis. Zo’n zwartgelakt ding met houtkleurige omlijsting. Prachtig. De eigenaars hebben het rechts achter in de hoek geplaatst, tegen de erfafscheiding aan. Daar kwam ik aangefietst uit het park. Nog een kleine drie kilometer, dan was ik thuis. Het was een mooie ontspannen rit geweest, vol fijne indrukken. Er stonden stoelen voor het tuinhuis en er zaten en stonden mensen in de voorjaarszon. Dit waren zeker de toekomstige bewoners, die alvast van hun plekkie gingen genieten. Een week later, andere fietsroute zelfde parkuitgang. Het kavel ziet er precies hetzelfde uit. Het zand nog strak en onaangetast. Zelfs het plaatje met het tuinhuis, de stoelen en de mensen in de zon is identiek. Alsof je voor de gek wordt gehouden, je gaat bijna aan jezelf twijfelen of je dit echt al eerder hebt gezien. En terwijl ik doorrijd denk ik; afgelopen week is er van alles gebeurt op de hele wereld waarover wij ons druk maakten, maar op dit plekje heeft de tijd voor tenminste een week, stilgestaan.
Duister die sneller invalt door dreigend donkere wolken Bootjes voortgesleept in stuwend zwart water molen in groen als baken langszij. Een fietser in grijs op glinsterend glimmend wegdek.
“Ik ga hier nooit meer weg”, flitste het in mijn hoofd. Terwijl ik doortrapte op die donkere namiddag, had ik de wind in de rug en ver vooruit kijkend zag ik de contouren van het Fort. Het water links, grasland rechts. Het is niets bijzonders en toch gaf het een fijn gevoel van vrijheid om daar op dat moment te zijn met dat uitzicht. Deze polder is niet per se wereldschokkend mooi. Verstedelijking rukt op en de economie waarop deze grote gemeente draait, is het belangrijkst. Voor cultuur en besef van erfgoed moet je in de provinciale hoofdstad zijn. Het winkelcentrum is zielloos en alle inwoners zijn import, want het getemde land waar ik fietste, was ooit een allesverslindende woeste waterwolf. Het opgewekte gevoel hield aan en ik sloeg rechtsaf de dijk op en passeerde het Fort. Een rit die ik al zo vaak gemaakt heb, in alle seizoenen van ook voorgaande jaren. Waarom nu? Wat maakte dat mijn hersens concludeerden dat dit mijn woonplaats zou blijven? Ongetwijfeld zal het vooruitzicht dat ik het laatste stuk vol tegen de wind in moest niet aan die gedachte hebben bijgedragen. Waren het de laatste herfstkleuren, of de dreiging van een heftige stortbui? Of was het omdat ik op weg was naar huis, waar ik me omringd weet door liefde, mijn fijne thuis?
Zomaar een zaterdagmiddag Beeld als een boekomslag Nog te schrijven verhaal waarin je verdwijnen mag.
Aan de overkant schittert het groen
langs lange takken tot vlak
boven het water.
De gevels glinsteren in de ochtendzon,
een vredige stilte heerst.
Het is een straat met bomen
en een sloot. Met uitzicht op fietsers
en wandelaars.
Met rietkragen, eenden en kikkers
Bewoners die je gedag zeggen.
Als het hard waait, zwiepen de takken
vormen zich golfjes en buigt het riet
Dan is het grauw en dreigend
en toch ook nog heel licht.
De lange straat met het heldere uitzicht.
Het is waar ik woon, hier is mijn thuis
In deze straat staat mijn huis.
Mirjam mijmert 