Metafoor

Ineens was daar in de inktzwarte nacht de donder en de lichtflits, gevolgd door de regen die loodrecht op de aarde viel. Als een slechte en volledig uitgekauwde metafoor voor de woede die ik voelde en het ellendige verdriet waarmee ik werd overvallen.
Afspraken worden geschonden en zorgen om jouw toekomst weggewuifd als een palmboom in een woestijnstorm. Terwijl snijdend zand het zicht beperkt en littekens achterlaat, is het de vroegrijpe gevallen vrucht die je doet beseffen dat alle inspanningen van liefde oplossen in die regen en nutteloos wegstromen in de bodemloze put die het plotseling opdoemende zinkgat blijkt te zijn.
Je kunt het zo mooi maken als je wilt, een leugen blijft een leugen en gestolen goed gedijt niet.
Wat weg is, is weg en de kans dat het terugkomt is een sprankje hoop aan de horizon, het lange pad dat voor ons ligt en de vele nog te nemen stappen.
De wetenschap dat je verkeerd bezig bent, zelfs nietsontziend blijft doorgaan, is hemeltergend.
En ook al was het maar een onweersslag en is de regen allang weer gestopt met huilen; mijn vertrouwen is stuk en het gevoel wat door mijn lijf racet, maakt het onmogelijk jou recht in de ogen te kijken.
Maar als wegkijken het makkelijkst is om de waarheid niet onder ogen te hoeven zien, mag ik dan ook een metafoor om weer verder te kunnen?

Liever luisteren?