Datum

’s Zondags zaten we nog op het bankje. Op maandag was hij overleden.
Het was goed daar, met z’n tweeën. In de zon. Even geen gedoe, niks regelen. Gewoon zitten, onder het zonnescherm, glas jus d’orange erbij. Hij droeg een joggingbroek en een trui, sloffen eronder. Tot een paar maanden daarvoor was hij nog naar de sportschool gegaan. Het was belangrijk je spieren actief te houden.
Nu had ik hem aan zijn arm ondersteund zodat hij de kleine afstap bij de voordeur naar het tuinpad kon maken zonder te vallen. Hij was broos. En blij.
Omdat de achteruitgang even stilstond, die dag. Omdat het mooi weer was. Omdat we elkaar weer begrepen.
Ik heb moeite de dag te onthouden dat hij voorgoed zijn ogen sloot.
Een betekenisloze datum voor de man die zo betekenisvol is geweest.
Die zondag was zo belangrijk omdat we in het staartje van zijn leven een behoorlijk verschil van inzicht hadden, papa en ik. ‘Je moet niet zo hard zijn voor me’.
Ik was als de dood voor zijn overlijden.
Hij was het waarop ik kon bouwen; mijn medearchitect en levensontwikkelaar.
Daarom konden we het ook oneens zijn. Ook al vond hij dat verschrikkelijk.
Hij had het me zelf geleerd.
De foto’s van onze jeugd heeft mijn broer opgeslagen op een externe harde schijf, die al tweeënhalf jaar onaangeraakt in mijn computertas zit. Om te voorkomen dat de tranen die zo nu en dan (vooral nu) mythische proporties ter grootte van de welbekende zondvloed aannemen.
Ik ben nog steeds dol op hem, mijn vader. Weergaloos trots.
Geen enkele datum kan ooit zijn overlijden markeren.