Het goudkleurige zeilscheepje staat op het dressoir, naast een foto van ons. Ik dacht dat je ‘m zelf had gemaakt als opdracht tijdens je studie. De link met zeilen moet ik je nog eens vragen. Vanaf de eettafel zie ik het staan. Het is nu veel meer dan zomaar een object. Pas sinds kort weet ik dat je die van je vader hebt gekregen.
Kijkend naar het scheepje denk ik aan mijn verjaardag vorig jaar. Toen bracht ik mijn vader naar het ziekenhuis. Van de korte periode daarna wil ik alleen nog terugdenken aan die laatste zondag samen op het bankje in de zon.
Nadat met zijn overlijden de bodem was weggeslagen, is nu het anker uitgegooid. Een proces van opnieuw aarden, van vaste grond onder de voeten, ging van start. Als deze plek vruchtbaar genoeg blijkt, zullen de wortels uitlopen, je krachtiger en sterker maken en tot diep in je gevoel reiken. Hier aanmeren betekende stormen doorstaan en alle zeilen bijzetten.
Dat had je vader goed voorzien.
Mirjam mijmert 